«Όχι άλλοι θάνατοι στην άσφαλτο»

Μητέρες των αδικοχαμένων νέων ενώνονται με μια φωνή, για να βρουν τη δύναμη που χρειάζονται

Οι φωνές τους ακόμη αδύναμες, τα λόγια τους σπαρακτικά, η δύναμή τους όμως τεράστια, κι ας μην το αντιλαμβάνονται ακόμη. Ο λόγος για τις μητέρες που έχασαν παιδιά τόσο νέα και με τόσο άδικο τρόπο.

Η Κούλα Καραπατέα και η Σκεύη Αρέστη - Παναγιώτου είναι δύο από τις μητέρες που βίωσαν αυτό που δεν εύχεται κανείς ούτε στον εχθρό του, αλλά στέκονται όρθιες, έτοιμες να συσπειρωθούν μαζί με άλλες τόσες απαρηγόρητες μάνες, για να βοηθήσουν η μία την άλλη με τον δικό τους τρόπο και να προσπαθήσουν να σώσουν έστω και μια ψυχή από άδικο θάνατο, δημιουργώντας, με αυτόν τον τρόπο, το καλύτερο και μεγαλύτερο μνημόσυνο που θα μπορούσαν να κάνουν για τα δικά τους παιδιά!

Μίλησαν στη «Σ» για τις πραγματικές τους ανάγκες, τους στόχους που θέλουν να πετύχουν με την πρωτοβουλία τους και εξήγησαν τους λόγους για τους οποίους απευθύνουν έκκληση σε όλους όσοι προκάλεσαν ατυχήματα ή δυστυχήματα να έρθουν κοντά τους!
Το τελευταίο πάρτι μαζί του

Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε, η κ. Καραπατέα θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τη χειρότερη ημέρα της ζωής της.

«21/09/2013... Εκείνο το βράδυ το περάσαμε μαζί σε κάποια γενέθλια... Αφού πέρασε η ώρα, ο Σεμπάστιαν Πέτρος μάς καληνύχτισε, λέγοντάς μας ότι θα πάει να δει κάποιους φίλους... Στις 5:10 δεχθήκαμε το τηλεφώνημα που μας άλλαξε τη ζωή. Απάντησα. Μου ανέφεραν ότι έγινε ένα ατύχημα και ότι ο γιος μου ήταν σοβαρά τραυματισμένος.

»Αμέσως ρώτησα αν είναι ζωντανός. Μου είπαν ότι θα ήταν καλύτερα να πάω εκεί να μιλήσουμε με τους γιατρούς. Το ένιωσα. Ήξερα μέσα μου ότι είχε φύγει και ας μην μπορούσα να το συνειδητοποιήσω τότε. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, γύρισα στον άντρα μου και του είπα "πάμε στο νοσοκομείο, πέθανε ο Πέτρος"... Όταν είδα τον γιο μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου, φαινόταν σαν να κοιμόταν με ένα γαλήνιο χαμόγελο...

Προσπάθησα να τον ξυπνήσω, αλλά μάταια, φώναζα στους γύρω μου να τον ξυπνήσουν... Αλλά όλοι με κοίταζαν παγωμένοι, δεν ήξεραν με ποιο τρόπο να μου πουν ότι τελείωσε! Μέσα σε διάστημα τριάντα λεπτών, το νοσοκομείο γέμισε από γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Μια συνεχόμενη ανηφόρα, που τελειωμό δεν έχει για ν’ ανασάνεις»...

Εδώ και τέσσερα χρόνια, προσπαθεί να βρει απαντήσεις στα γιατί της. Πολλοί τής λένε η ζωή συνεχίζεται, λόγια παρηγοριάς που η ίδια δεν αντέχει να ακούει. Για εκείνην η ζωή έχει σταματήσει τότε, μαζί με την καρδιά του Σεμπάστιαν - Πέτρου Καραπατέα. Τα αναπάντητα γιατί, η άρνηση της αποδοχής της κατάστασης, οι μη αποτρεπτικές ποινές στα τροχαία δυστυχήματα είναι μόνο μερικά από τα θέματα που δεν θα την αφήσουν να ησυχάσει. «Μου λένε ο γιος σου είναι άγγελος, μα εγώ δεν τον ήθελα άγγελο».
Το καντήλι του δεν έσβησε εδώ και 9μισι χρόνια

Ο 17χρονος τότε Κωνσταντίνος Αυγουστή ήταν φαντάρος και πολύ νέος πατέρας. Αν και οι ευθύνες τον βρήκαν νωρίς, εντούτοις ήταν πρόθυμος να δεχθεί τη νέα του ζωή με χαρά. Λίγες μέρες αφότου ήρθε στον κόσμο η μικρή του κόρη, θα πήγαινε μαζί με τον αδερφό του Γιώργο στο σπίτι, για να ετοιμάσουν τον χώρο που θα υποδεχόταν το νέο μέλος. Η κυρία Σκεύη Αρέστη - Παναγιώτου δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι οι χαρές θα έδιναν τη θέση τους στον θρήνο.

«Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Κωνσταντίνος με συνοδηγό τον Γιώργο μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, αφού έχασε τον έλεγχο και κτύπησε σε δέντρο που άρπαξε φωτιά. Επειδή ήταν κοντά σε χωριό, ήρθε κοντά κόσμος και προσπάθησαν να τους βγάλουν. Κατάφεραν ν’ απεγκλωβίσουν τον Γιώργο και περίμεναν αστυνομία και πυροσβεστική για τον Κωνσταντίνο, εφόσον ήταν δύσκολο να βγει από κει.

»Δυστυχώς, όμως, δεν πρόλαβαν, εφόσον ακολούθησε έκρηξη του αυτοκινήτου... Θυμάμαι εκείνη την ημέρα, πήγα να δω το μωρό και ακολούθως έκανα τα απαραίτητα ψώνια. Ήρθε σπίτι η Αστυνομία για να μας ειδοποιήσει, αλλά δεν ήμασταν εκεί. Μας είδαν στον δρόμο, μας σταμάτησαν και μας ενημέρωσαν για το ατύχημα και ότι ο ένας είναι σοβαρά, ενώ ο άλλος όχι... Η πραγματικότητα ήταν ότι ο Γιώργος ήταν πολύ σοβαρά και ο Κωνσταντίνος είχε φύγει...

»Δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε τι ακριβώς είχε γίνει, αλλά φτάνοντας στο νοσοκομείο είδα όλο το χωριό μαζεμένο εκεί. Το είχαν ήδη ανακοινώσει στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και έτρεξαν όλοι εκεί... Λόγω του ότι ήταν ο γιος μου, χρειάστηκε να δώσω αίμα για να πιστοποιηθεί το ίδιο DNA. Αρνήθηκα να δώσω, αν δεν μου έδειχναν τον γιο μου...

»Χωρίς να προλάβει κανείς να με εμποδίσει, σήκωσα το σεντόνι και αντίκρισα το θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Δεν ήξερα, αν το κάρβουνο που έβλεπα ήταν ο γιος μου ή κάποιο καμένο ξύλο... Στην αρχή ένιωθα πικρία, κλείστηκα στον εαυτό μου, παράτησα τη δουλειά μου, δεν νομίζω να ζούσα πραγματικά. Μάλιστα, στις 40 ημέρες έμαθα τυχαία ότι ψυχίατρος που έβλεπε τον γιο μου στον στρατό τού έδινε ψυχοφάρμακα... Δεν θα μάθω ποτέ, αν αυτά ήταν η αιτία για το κακό, ή απλώς η απειρία του στο τιμόνι».
«Είναι πολλά τα θύματα... Πρέπει να δράσουμε»

Ο πόνος της απώλειας του παιδιού, το δυσαναπλήρωτο κενό, η βίαιη αφαίρεση ζωής, τα αναπάντητα γιατί, είναι αυτά που ένωσαν την κ. Κούλα και την κ. Σκεύη, που θέλουν να φέρουν κοντά όλες τις μητέρες που υποφέρουν.

«Ψάχνοντας διαδικτυακά, βρήκαμε κάποιες ελλαδικές σελίδες στο facebook -η μια είναι "Λείπεις παιδί μου, ψυχή μου" και η άλλη "Έχασα το παιδί μου από τροχαίο"- που αφορούσαν ακριβώς αυτό, μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους είτε από τροχαίο είτε από κάποια ασθένεια. Χωρίς να γνωρίζουμε η μια την άλλη, γίναμε μέλη και εκεί, και ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν κι άλλες Κύπριες μητέρες που βίωναν αυτό που βιώναμε εμείς.

»Στην αρχή γνωρίστηκα με τη Σκεύη και συναντηθήκαμε για να βάλουμε κάτω τις σκέψεις μας και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ξέρεις, αυτό έχουμε πραγματικά ανάγκη. Την αλληλοκατανόηση, το να σε ακούει ο άλλος και να σε καταλαβαίνει πραγματικά, τη στήριξη από κάποιον που πέρασε κάτι ανάλογο. Έτσι αποφασίσαμε να καλέσουμε κι άλλες μητέρες, ώστε να θέσουμε κάτω κάποια θέματα που μας απασχολούν και να δούμε με ποιους τρόπους μπορούμε να δράσουμε μαζί».

Περισσότερες από 30 μητέρες εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους για τη συνάντηση που θα πραγματοποιήσουν στις 12 Νοεμβρίου, στις 11:00 π.μ., στο καφεστιατόριο Πανόραμα Γεωργία, ενώ αναμένεται ο αριθμός να αυξηθεί. Μάλιστα, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να αναζητήσουν πληροφορίες στη σελίδα τους στο facebook, που ονομάζεται «Αδικοχαμένα νιάτα».

Μερικά από τα θέματα που απασχολούν τις μητέρες αδικοχαμένων νέων είναι: Η ηθελημένη απομόνωση που νιώθουν, ειδικά τον πρώτο καιρό, το αίσθημα του ακατανόητου, τα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν με το ενδεχόμενο απώλειας εργασίας, η διάλυση σχέσεων και οικογένειας, η απουσία αποτρεπτικών ποινών σε όσους παρανομούν ή δεν εφαρμόζουν τον ΚΟΚ, η μη εφαρμογή των νόμων στις παραβάσεις, η απουσία ψυχολογικής ή οποιασδήποτε άλλης στήριξης από το κράτος.

«Εκτός από αυτά και οι γονείς θα πρέπει να είναι πιο αυστηροί με τα παιδιά τους, ώστε να μην οδηγούν, αν δεν έχουν δίπλωμα και πείρα. Ένα άλλο θέμα που θα δούμε είναι σχετικά με τις άδειες οδήγησης. Πόσο εύκολα παίρνει κάποιος άδεια οδήγησης; Εγώ όταν ήμουν στην Αγγλία πήγα να εξεταστώ για άδεια οδήγησης και, χωρίς να κάνω λάθος, ο εξεταστής μού είπε no mistakes, no confidence, no license!».

Η κ. Καραπατέα απευθύνει έκκληση σε μια ειδική ομάδα ατόμων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα μέγιστα, όπως θεωρεί, στην αποτροπή τροχαίων δυστυχημάτων. «Τολμούμε και καλούμε όλους όσοι έχουν εμπλακεί σε τροχαία και έχουν αφήσει πίσω τους θύματα -νεκρούς ή ζωντανούς- να έρθουν κοντά μας, αν και εφόσον έχουν παραδεχτεί το λάθος τους και έχουν μετανιώσει, ώστε να βοηθήσουν άλλους».
«Η Αστυνομία παλεύει μόνη της»

Σχετικές έρευνες σε ευρωπαϊκό επίπεδο καταδεικνύουν ότι ένα ποσοστό μεταξύ 10-30% όλων των οδικών συγκρούσεων έχει ως αιτία την απόσπαση της προσοχής. Το ποσοστό αυτό επιβεβαιώνεται και από τα εν Κύπρω στατιστικά στοιχεία για τις θανατηφόρες τροχαίες συγκρούσεις των τελευταίων πέντε ετών.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στατιστικά αυτά, περίπου ένα στα τέσσερα θανατηφόρα δυστυχήματα, ή ποσοστό 24,89%, είχε ως κύρια αιτία την αμελή και απρόσεκτη οδήγηση. Τα στατιστικά αυτά, είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε κυπριακό επίπεδο, φανερώνουν σαφώς τη σοβαρότητα του προβλήματος. Η Αστυνομία αναγγέλλει εκστρατείες για ελέγχους, αλλά, όπως αναφέρει η κ. Καραπατέα, δεν μπορεί άλλο να παλεύει μόνη της.

«Θεωρούμε ότι θα πρέπει να δοθούν περισσότερες αρμοδιότητες στην Αστυνομία. Δεν γίνεται να σε "πιάνουν" για πολλοστή φορά να παραβιάζεις τον κώδικα οδικής συμπεριφοράς και να μην μπορούν επί τόπου να κατάσχουν αυτοκίνητα ή να συλλαμβάνουν».