«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» ή σκάστε να περάσουμε;

«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι· θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», έγραφε ο Eπτανήσιος ποιητής Ανδρέας Κάλβος μακριά από την πατρίδα του, αλλά και από τις διχόνοιες και πολιτικές έριδες που επικρατούσαν στις τάξεις των επαναστατημένων Ελλήνων κατά του οθωμανικού ζυγού. Ο Κάλβος ονειρεύεται και γράφει για την ιδεατή Ελλάδα: της ανδρείας, της αρετής, της ομόνοιας. Πιστεύει ότι η ελευθερία είναι το ύψιστο αγαθό, για το οποίο αξίζει κάθε θυσία.

Αυτά τα ιδανικά ύμνησαν και υμνούν πολλοί ποιητές. Γι’ αυτά τα ιδανικά θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Οι εκατόμβες νεκρών στο θυσιαστήριο της ελευθερίας είθισται να αποτελούν φάρο αντίστασης στις όποιες προσπάθειες υποδούλωσης κρατών, χειραγώγησης ανθρώπων ή και κατάλυσης δημοκρατικών θεσμών.

Χωρίς αρετήν δεν μπορεί να υπάρχει τόλμη. Κανένας μη ενάρετος δεν θα μπορεί να τολμήσει ν’ αντισταθεί, γιατί κάποιοι θα χρησιμοποιήσουν τις όποιες βρομιές του, τα πάθη και λάθη του, και θα τον υποτάξουν, με τρόπο που δεν θα μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα ανδρείας για το ύψιστον αγαθό.

Τόσες σπονδές αίματος γι’ αυτά τα ιδανικά πήγαν άραγε άδικα; Πήγαν χαμένοι οι ήρωες που, κατά τον Ρίτσο, «κρατούν ακόμα κάτω από το χώμα της καμπάνας το σχοινί για να σημάνουν την Ανάσταση»; Οι ηρωισμοί είναι ξεπερασμένοι και αναχρονισμός ή φιλοπατρία; Ο ωχαδελφισμός, ο φιλοτομαρισμός και το «σκάστε να περάσουμε» είναι μήπως αυτά που θα πρυτανεύσουν στη ζωή μας όταν η τόλμη, η αρετή και η ανδρεία υποτάσσονται και εκπορνεύονται μέσα στο χάος της διαφθοράς, της μίζας και της αρπαχτής;

Αν κοιτάξουμε γύρω μας στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σκηνικό της Κύπρου, που ζει σε ρυθμούς ξέφρενης προεκλογικής υστερίας, μάλλον το δεύτερο ισχύει. Κανένας δεν κοιτάζει το δάσος που κινδυνεύει να καεί, αλλά ωρύονται για τον θάμνο. Ούτε και βλέπουν τα όρνεα που περιμένουν μόλις τελειώσει η προεκλογική παράσταση, να πάρουν το νήμα από εκεί που το άφησαν στη Γενεύη και το Κραν Μοντανά και να «λύσουν» το Κυπριακό όπως ανέκαθεν επιδιώκουν η «σάρα, η μάρα» και το κακό συναπάντημα της νεοϊμπεριαλιστικής «ιεράς συμμαχίας». Με τις ευλογίες βεβαίως της δήθεν ευϋπόληπτης και «παρούσας» στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας Ε.Ε. με την εκπροσώπηση της κ. Μογκερίνι.

Καθώς προχωρούμε στα βαθιά της προεκλογικής εκστρατείας, βλέπουμε με πηχυαίους τίτλους να αποκαλύπτονται σκάνδαλα, οικονομικές ατασθαλίες, ως να μην τις γνώριζαν προηγουμένως οι αντίπαλες ομάδες. Το νομοθετικό σώμα μετατράπηκε σε αρένα και οι βουλευτές σε μονομάχους, προσπαθώντας να αποδείξουν πως ο δικός τους υποψήφιος έχει όλα τα προσόντα για να γίνει ο κάτοχος του «θάμνου».

Στην Ελλάδα βλέπουμε τον τότε κράχτη του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος να μπαίνει ξανά στη φυλακή όχι για τις «πατριωτικές» αρλούμπες που μας παραμύθιαζε, αλλά για τις χρυσές μίζες που πήρε για την αγορά των πυραύλων TOR-M1 μετά τον ενταφιασμό των ρωσικών S-300 στην Κρήτη. Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε πως όταν ο αείμνηστος Γλ. Κληρίδης τη Β’ Κυριακή των προεδρικών εκλογών του 1998 επανεξελέγη, του είπε από τηλεφώνου και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες εκείνο το αλήστου μνήμης «ευχαριστώ, Άκη, για όλα».

Έκτοτε ο κυπριακός λαός είναι μάρτυρας και θεατής του ίδιου σκηνικού. Πατριωτικές κορώνες και λογύδρια αντίστασης πριν από την κάλπη, υποταγή, υποχωρήσεις και ξεπούλημα μετά. Πιστεύει στα παραμύθια και δεν έχει την τόλμη να ξεσηκωθεί και να αποπέμψει από την πλάτη του τους ψεύτες, τους απατεωνίσκους και φιλοτομαριστές.

Μια αδίσταχτη συμμορία

Ακούστηκαν κάποιες φωνές για «χορηγίες διευκολύνσεων σε κόμματα ή πολιτικούς», αλλά μετά σώπασαν. Τώρα ερίζουν ποιος φταίει για την κρίση στην οικονομία, αλλά κανένας δεν μιλά ότι δεν υπάρχει πλέον στο νησί καμιά κυπριακή τράπεζα. Όλες ελέγχονται από χώρες που βλέπουν την Κύπρο σαν ένα χρυσοφόρο «οικόπεδο» ριγμένο σε μια στρατηγική θέση που ευνοεί τα ευρύτερα γεωπολιτικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

Όσο επικίνδυνη είναι η Τουρκία, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι αυτή η συμμορία που επιδιώκει να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, μετατρέποντάς την σε ένα μόρφωμα στις δικές της προδιαγραφές και συντεταγμένες.

Τώρα, βλέπουμε να ξυπνούν από τον λήθαργο και κάποιες ομάδες και να διεκδικούν. Ευκαιρίας δοθείσης, που όλοι ζητούν και θέλουν ψήφους, ρίχνονται και αυτές οι «ομάδες» στην υστερία της διεκδίκησης μισθών, ωφελημάτων και αποζημιώσεων. Οι συντεχνίες παίζουν με τις αντοχές των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, που ψωμοζούν και διεκδικούν μόνον από τον εργοδότη -κράτος. Υποσχέσεις και δεσμεύσεις με το τσουβάλι. Κανένας, όμως, δεν απαντά στο μείζον ερώτημα ποιοι θα πληρώσουν τον λογαριασμό για να πληρωθούν ή να αποζημιωθούν όλοι τούτοι. Ο εν πολλοίς βεβαρημένος φορολογούμενος ή η Τρόικα, που ακόμα δίνει εντολές να συνεχίσουμε να μπουσουλούμε και μετά θα αποφασίσει πότε θα σταθούμε στα πόδια μας;

Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία; Θέλει! Αλλά ζητούνται ενάρετοι χωρίς βαρίδια ενοχών, κρυφών δεσμεύσεων και συμφωνητικών, να αφυπνίσουν τον λαό και να του δείξουν το δάσος που φλέγεται, και αυτό προέχει να σώσουμε σήμερα, ώστε αυτή η πατρίδα που μας δάνεισαν οι πρόγονοί μας να μη μετατραπεί σε φιλέτο για τα όρνεα που καραδοκούν.