Νέον Έτος αρχίζει αύριο. Ανανεωμένες Ευχές. Τυποποιημένες... Οι ίδιες ευχές για καλό νέον έτος. Για ευτυχισμένο καινούργιο χρόνο. Ευχές για υλοποίηση προσωπικών επιθυμιών και πόθων. Και ευχές για λύση του Κυπριακού. Ευχές (παλαιότερα για Εθνική Αποκατάσταση) και τις τελευταίες δεκαετίες για Ομοσπονδιακή... λύτρωση.
Νέον Έτος. Με καμπάνες και σήμαντρα, για μια καλύτερη ζωή. Να ξεχάσουμε τα προβλήματα και τα δράματα και τις αγωνίες που ζήσαμε το έτος που έφυγε. Να λησμονήσουμε όλα όσα μας έκαμαν τη ζωή δύσκολη. Όλα όσα έφθειραν τη βιολογική και ψυχοπνευματική μας υπόσταση. Να παραμερίσουμε τα αισθήματά μας για όσους μάς έβλαψαν, για όσους μάς αδίκησαν, για όσους μάς όργισαν. Και να ατενίσουμε το μέλλον με μια ιδιαίτερη αισιοδοξία. Μια, έστω, «άκτιστη» προσδοκία ότι το νέο έτος θα είναι καλύτερο και ευτυχισμένο.
Αν τα πιο πάνω είναι εφικτά, αν είναι ανθρωπίνως δυνατά, αν μπορούν να υπάρξουν στη ζωή μας, πρέπει να μνημονεύονται και πρέπει να στοχεύονται... Όμως υπάρχουν και τα σκληρά δεδομένα. Αυτά που προβάλλουν εφιαλτικά κάτω από την επιφάνεια των ευχών και καλών διαθέσεων για το μέλλον. Υπάρχουν τα αντικειμενικά, τα σκληρά δεδομένα. Αυτά ηχούν. Και αντιλαλούν. Είναι οι ήχοι της ανάγκης για νέα νοοτροπία, νέα φιλοσοφία, νέα προοπτική, νέα ζωή.
Για 43 ολόκληρα χρόνια οι ίδιες εθνικές ευχές δεν καρποφόρησαν. Τα χρόνια αυτά χαρακτηρίστηκαν από συμφορές, νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, χήρες, ορφανά. Ατέλειωτες δυστυχίες. Αδικίες. Αγωνίες. Όλα αυτά τα χρόνια διάφορες εκδηλώσεις και εκφάνσεις της τραγωδίας του 1974 συνοδεύονταν από ευχές και ελπίδες, για ένα ασφαλέστερο και καλύτερο μέλλον. Αυτό το μέλλον δεν ήλθε...
Κι αν ακόμα η προσωπική ζωή, οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες βελτιώθηκαν, κι αν ακόμα οι Κύπριοι ζουν σε καλύτερη καθημερινότητα, ζουν ταυτόχρονα το εξουθενωτικό πρόβλημα της ανασφάλειας. Ανασφάλεια για το μέλλον της Πολιτείας της Κύπρου, του Λαού της Κύπρου (Τούρκων και Ελλήνων) και κυρίως του Κυπριακού Ελληνισμού. Ούτε ένα πρώτο βήμα, ούτε μια αποτελεσματική κίνηση, ούτε μια ουσιαστική απόφαση για όσα είναι αποκλειστικά εξαρτημένα από τη βούλησή μας, σημειώθηκε.
Η πρώτη κίνηση, το πρώτο βήμα, η πρώτη ελπιδοφόρα απόφαση, έπρεπε να ήταν η Ενότης όλων σε ένα Στόχο. Ενότης στον Στόχο για απελευθέρωση, για διατήρηση, για ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για 43 χρόνια αυτή η Ενότης, που εξαρτιόταν πλήρως από την απόφαση αυτού του Λαού, δεν πραγματοποιήθηκε. Μπορεί το νέο έτος να εκπλήξει; Μπορεί ο Κυπριακός Ελληνισμός να ελπίσει; Μπορεί ενωμένη η πολιτική ηγεσία να αναζητήσει και να σχεδιάσει την προοπτική του δύσμοιρου αυτού τόπου; Μπορεί η πείρα αυτή των άγονων δεκαετιών να γίνει οδηγός για το μέλλον;
Δύσκολες οι απαντήσεις, είναι όμως ζωτικά αναγκαίες. Είναι έμπρακτα απαραίτητες αν πρόκειται να συνεχίσει να υπάρχει στη γη του ο Κυπριακός Ελληνισμός. Ένας Ελληνισμός που επέζησε χιλιάδες χρόνια πολλών κατακτητών του και αλώθηκε και εκτοπίζεται σε μερικές δεκαετίες, από λανθασμένες πράξεις και παραλείψεις των Ελλήνων ηγετών του. Ας ηχήσουν και ας ακουστούν (έστω μετά από τόσα χρόνια) οι καμπάνες της Ενότητας και του νέου Στόχου ζωής και επιβίωσης. Αυτή είναι η ευχή αυτών των στηλών, λίγο πριν βρεθούμε σε νέες περιπέτειες...
