Επιστρέφει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη συνάντησή του με τον κατοχικό ηγέτη και μιλά για «σχετική πρόοδο» στις προχθεσινές συνομιλίες. Βγαίνει και ο Μουσταφά Ακιντζί και χαρακτηρίζει τη συνάντηση «μη αποδοτική». Δηλώνει ο Πρόεδρος πως δεν συζητήθηκε η αξίωση της τουρκικής πλευράς για τις τέσσερεις βασικές ελευθερίες στους Τούρκους υπηκόους, αλλά ο Ακιντζί δηλώνει πως συζητήθηκε και αντηλλάγησαν απόψεις.
Μέσα από αυτό το αλαλούμ, τη σύγχυση και τις αντιφατικές τοποθετήσεις, ποια συμπεράσματα μπορεί να εξαγάγει ο ταλαίπωρος πολίτης; Είτε ο Πρόεδρος είτε ο κατοχικός ηγέτης είτε και οι δύο δεν καταλαβαίνουν τι συζητούν και απλώς αναλίσκονται σε ανέξοδο κουβεντολόι, είτε και οι δύο είναι παρόντες-απόντες στην αίθουσα, είτε ο καθένας λέει στην κοινότητά του αυτό που νομίζει ότι θέλει να ακούσει.
Τέτοια ανεπαρκής διαπραγμάτευση και τέτοια ανεπάρκεια συνομιλητών, πρώτη φορά σημειώνεται στην ιστορία του κυπριακού προβλήματος. Τόσο ο Νίκος Αναστασιάδης όσο και ο Μουσταφά Ακιντζί έχουν κοινό στοιχείο την ανεπάρκεια.
Και ύστερα από αυτήν την κωμικο-τραγική αντιφατικότητα και σύγχυση που καλλιεργείται, βγαίνει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να κάμει μαθήματα «δειλίας» και «ευτολμίας» στους δυστυχείς και έκπληκτους, που τον ακούνε, μεταπτυχιακούς φοιτητές του Πανεπιστημίου Κύπρου. «Ένα είναι να επιδιώκεις να κρατάς τον διάλογο αλλά και την ελπίδα ζωντανά, και άλλο είναι από δειλία να αποφεύγεις τον διάλογο γιατί, πιθανότατα, τάχα, να αποδεχθείς μέσα από υποχωρήσεις, απαράδεκτη λύση», υποστήριξε.
Δειλία δεν είναι να αποφεύγεις τον διάλογο, αλλά δειλία είναι να μετατρέπεις τον διάλογο σε παρατράβηγμα στον χρόνο και υποχωρώντας να ελπίζεις πως, με τις παραχωρήσεις που θα κάμεις, θα λάβεις ως αντάλλαγμα ψίχουλα από την κατοχική δύναμη. Δειλία δεν είναι να κάνεις διάλογο. Δειλία είναι να μη διεκδικείς και να παραχωρείς.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δρα υπό τον παραλυτικό φόβο της φιλοσοφίας του και της διάψευσης της αυτοδικαίωσής του. Δεν κάνει εθνική πολιτική και διάλογο για την εξυπηρέτηση και δικαίωση των προσδοκιών του κυπριακού Ελληνισμού. Κάνει διάλογο ευρισκόμενος υπό την ομηρεία των ψευδαισθήσεών του και με μοναδικό στόχο την αυτοδικαίωσή του. Πιστεύει πως όσες μεγαλύτερες παραχωρήσεις κάμει, τόσο πιο κοντά στην αυτοδικαίωση θα φθάσει. Ανεξάρτητα, εάν η δική του αυτοδικαίωση θα έχει κατάληξη την καταστροφή της Κύπρου.
Τον Πρόεδρο τον διακρίνει πολιτική δειλία στη διεκδίκηση. Τόση πολιτική δειλία, ώστε με τις παραχωρήσεις που έκαμε, ξεπέρασε τη διζωνική και άγγιξε τη συνομοσπονδία. Όταν η λύση που διαπραγματεύεται προνοεί τη νομιμοποίηση του ψευδοκράτους και την παραχώρηση σε αυτό κυπριακού εδάφους για να ασκεί εξουσία κράτους, με την ψευδαίσθηση πως κτίζει ομοσπονδία, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι φοβίες, οι ψευδαισθήσεις, οι αυτοδικαιώσεις, αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής του.
Δεν διατηρούμε ελπίδες προσγείωσης στην πραγματικότητα και ορθής αντίληψης των τουρκικών προθέσεων, από τον Πρόεδρο. Έχει θητεύσει σε μία σχολή σκέψης, όπου κυριαρχεί η αντίληψη πως χωρίς να ικανοποιηθούν οι στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας, δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Στη βάση αυτής της ενδοτικής φιλοσοφίας πολιτεύεται και διαπραγματεύεται...
