Είναι προκλητικό να εμφανίζεται η Τουρκία με δηλώσεις της, που στόχο έχουν μόνο τη δημιουργία εντυπώσεων, ότι επιθυμεί στην υπό εξέλιξη διαδικασία, «δίκαιη λύση». Όρο ή επιδίωξη που, δυστυχώς, η δική μας διαπραγματευτική «συνέπεια», εγκατέλειψε από χρόνια. Η χώρα που προκάλεσε την παρανομία σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και συνεχίζει την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και η οποία πέτυχε με τα δικά μας λάθη να βρίσκεται στο απυρόβλητο, μεθοδεύει την επεκτατική της πολιτική, εμφανιζόμενη ότι θα συμβάλει δήθεν στη λύση. Ως δείγμα δε της πολιτικής διάθεσής της για εξεύρεση λύσης, προβάλλει το γεγονός ότι συμμετείχε και είναι έτοιμη να συμμετάσχει σε μια διάσκεψη στη Γενεύη των εγγυητριών δυνάμεων στην παρουσία των δύο Κοινοτήτων της Κύπρου, για να συζητηθεί η αναχρονιστική και μη ταιριάζουσα σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Σύμβαση του 1960, για τις εγγυήσεις και ασφάλεια.
Προφανώς ο ελιγμός αυτός της Τουρκίας, που γίνεται ενώ η ίδια θεωρεί και διακηρύσσει συνεχώς ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι δήθεν εκλιπούσα, αποβλέπει στο να αναζητήσει και άλλες υποχωρήσεις από τη πλευρά μας στα όσα ακόμα δεν συμφωνήθηκαν στα άλλα πέντε μεγάλα κεφάλαια των συζητήσεων και, βέβαια, τυχαία ή παρεμπιπτόντως να εξασφαλίσει το δικαίωμα των Τούρκων υπηκόων για τις 4 ελευθερίες.
Εμείς λεκτικά απορρίπτουμε τη νέα αυτή αξίωση, αλλά παράλληλα ισχυριζόμαστε ότι είναι ευρύτερο ευρωπαϊκό ζήτημα, για το οποίο δεν μπορούμε μόνοι εμείς να αποφασίσουμε. Μας αρκεί, δηλαδή, να τετραγωνίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση τον κύκλο και επ’ αυτής της διεκδίκησης της Τουρκίας! Επιτέλους, πρέπει, χωρίς κομματική θεώρηση, ο καθένας μας να διερωτηθεί υπεύθυνα, εάν με βάση τα όσα ήδη η πλευρά μας πρόσφερε στη διαδικασία επίλυσης του προβλήματος, ακόμη και χωρίς άλλες δικές μας υποχωρήσεις, είναι η προδιαγραφόμενη λύση (που αντικειμενικά δικαία δεν μπορεί να είναι) τουλάχιστον βιώσιμη και λειτουργική;
Η Τουρκία, πέρα από τη θέση της που διατυπώνει από πολλά χρόνια για δύο λαούς, δύο διοικήσεις, δύο θρησκείες και δύο γλώσσες με επιστέγασμα την αυθαίρετη θέση για εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία, προχώρησε ήδη και διακηρύσσει ανοικτά ότι είναι θέμα δικής της ασφάλειας η «λύση» του Κυπριακού και άρα γι’ αυτόν τον λόγο είναι έτοιμη να συντελέσει στη γένεση ενός συνομοσπονδιακού μη κυρίαρχου Κράτους στην Κύπρο, που θα εξυπηρετεί και την ασφάλειά της και κατ’ επέκτασιν, όπως αναφέρει, την ασφάλεια της όλης περιοχής. Στρατηγική και επιδίωξη αμετάβλητη από 70 και πλέον χρόνια της τουρκικής πολιτικής! Μάλιστα τώρα με σαφείς αναφορές και στη Συνθήκη της Λωζάννης, που ο Ερντογάν θεωρεί πολιτικό λάθος τής τότε τουρκικής διπλωματίας και που ο ίδιος αποβλέπει να ανατρέψει, μετά τη λύση του Κυπριακού κατά τις επιθυμίες του, στο Αιγαίο και στη Συρία.
Ας μελετήσουμε τη μέχρι τώρα πορεία και ας αναλογιστούμε χωρίς παρωπίδες ή εθελότυφλη απάθεια, με επιστημονική πλέον ανάλυση και βοήθεια όπως και το περί δικαίου συναίσθημα, πού μας έφερε, ήδη, η τουρκική αδιαλλαξία σε συνδυασμό με τη δική μας υποχωρητικότητα. Αδιαλλαξία που έχει στόχους διαδοχικούς, επάλληλους και διαζευκτικούς, έναντι μιας πολιτικής υποχωρήσεων και αυτοσχεδιασμών που οδηγεί ανερμάτιστα, σε λύση συνομοσπονδιακή, μη λειτουργική και μη βιώσιμη.
Ελάχιστος είναι ο χρόνος «διαφυγής» από τα όσα η Τουρκία και ο κ. Έιντε μάς ετοίμασαν ως τελική παγίδευσή μας. Παγίδευση που προφανώς έχει ως αφετηρία την κατάργηση, με τη δική μας σύμφωνη στάση, της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως δεύτερο στάδιο μέσω ενός πάρε/δώσε και κάποιων βελτιώσεων στη Σύμβαση για εγγυήσεις, να οδηγηθούμε σε ένα νέο κρατικό μόρφωμα, που θα ισοδυναμεί και θα αποτελεί, αρχικά, μια συγκαλυμμένη μορφή τουρκικού προτεκτοράτου, με στόχο την πλήρη επικυριαρχία της Τουρκίας. Κατά τα άλλα, στον δικό μας μικρόκοσμο χαιρόμαστε, γιατί το δίκαιο επιβεβαιώθηκε σε μια πρωτοφανή ποινική υπόθεση, ενώ παράλληλα παραμερίζουμε την υπεροχή του δικαίου στο ζήτημα της επίλυσης του Κυπριακού.
Ο κυρίαρχος λαός, όμως, το μέλλον του οποίου εξαρτάται από διεκδικητική στρατηγική, πότε θα κινηθεί προληπτικά; Γιατί παραμένει απλώς παρατηρητής; Πότε θα επιβάλει στα κόμματα την ανάγκη να παραμερίσουν τις μεταξύ τους αντιπαλότητες και να ορίσουν ως μόνο εχθρό την Τουρκία και τις απαιτήσεις της; Η ιστορία, η μνήμη, οι θυσίες και η αξιοπρέπεια του λαού, πρέπει να δείξουν στην πολιτική ηγεσία του τον δρόμο προς πραγματικά δίκαιη λύση, του διεθνούς προβλήματος μας. ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ Δικηγόρος
