Ποιος εξέθρεψε την τουρκική αδιαλλαξία; Ποιος μετέτρεψε το αδηφάγο θηρίο του τουρκικού επεκτατισμού και φασισμού σε ένα τέρας που δεν μπορεί πια να αντιμετωπισθεί με κανένα μέσο; Οι κατά καιρούς κυπριακές κυβερνήσεις και οι διαπραγματευτές που όριζαν οι Πρόεδροι για να παλέψουν για τα δίκαια του κυπριακού Ελληνισμού. Αντ’ αυτού, πριν προβάλουν κάποια απαίτηση οι Τούρκοι, οι κυβερνήσεις μας έσπευδαν να την αποδεχθούν, μπας και φύγουν οι Τούρκοι από τις συνομιλίες. Μπας και χαλάσει το καλό κλίμα: Η πολιτική του εξευμενισμού και της υποταγής. Όταν δε οι Τούρκοι απαίτησαν τις τέσσερεις βασικές ελευθερίες, ο Πρόεδρος ζήτησε από τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου προτάσεις για εναλλακτική στρατηγική. Το ερώτημα είναι γιατί προέβη σε αυτήν την κίνηση, όταν είναι ξεκάθαρο ότι ο ίδιος ούτε επιθυμεί, ούτε μπορεί να αλλάξει στρατηγική και στόχους. Το επικίνδυνο αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησαν οι πολιτικές του;
Αλλά γιατί να κατατεθούν προτάσεις, και μάλιστα για πολλοστή φορά, όταν ούτε καν αναγιγνώσκονται από τους διαπραγματευτές; Ο Πρόεδρος δεν παραδέχεται ότι η δική του «μη στρατηγική» και πολιτική, όπως την περιγράψαμε ανωτέρω, που στηρίχθηκε φανατικά από τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, απέτυχε. Και οι συνομιλίες κατέρρευσαν. Αλλά ο Πρόεδρος όχι μόνο αρνείται να παραδεχθεί την αποτυχία της στρατηγικής και της πολιτικής του, αλλά, ταυτοχρόνως, βάζει την Κύπρο σε ακόμη πιο βαθιά αδιέξοδα μέσω της λεγόμενης πολιτικής των Διεθνών Διασκέψεων.
Στη βάση ποιων δεδομένων πηγαίνει ξανά σε πενταμερή με τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις και τις δύο κοινότητες; Μήπως έγινε διαλλακτικότερη η Άγκυρα; Προφανώς όχι. Η τουρκική στάση έχει γίνει πολύ χειρότερη. Η Τουρκία διεκδικεί τώρα τις τέσσερεις βασικές ελευθερίες για τους πολίτες της και την έμμεση ένταξή της στην Ε.Ε. μέσω της επίλυσης του Κυπριακού. Όταν προβάλλαμε αυτήν τη θέση προ μερικών μηνών, πολλοί μας χλεύαζαν. Μας κατηγορούσαν ότι χαλούμε το καλό κλίμα και τραυματίζουμε το κοινό όραμα που τώρα γίνεται εφιάλτης, αφού η Τουρκία δεν απειλεί μόνο στην Κύπρο αλλά θέτει υπό αμφισβήτηση τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα σύνορά της με την Ελλάδα.
Σε αυτά προστίθεται το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα- μαμούθ που στόχο έχει να αλλάξει ριζικά το ισοζύγιο δυνάμεων. Και δεν χρειάζεται μεγάλη πολιτική οξυδέρκεια για να καταλάβει κανείς ότι άμεσος στόχος της Τουρκίας είναι η αναίμακτη κατάληψη της Κύπρου από τουρκικούς όχλους. Που δεν θα παρεμποδίζονται από κανέναν στο να μεταβαίνουν ελεύθερα και να παραμένουν στην Κύπρο.
Υπό το βάρος όλων αυτών έχουμε τις «προφητείες» του συγκυβερνώντος ΑΚΕΛ, ότι, τάχατες, μετά το δημοψήφισμα στην Τουρκία για την αλλαγή του πολιτειακού συστήματος, θα γίνουν ταχύτατες κινήσεις για τη λύση. Είναι ξεκάθαρο, βεβαίως, ότι τόσο το ΑΚΕΛ όσον και ο Συναγερμός έχουν υπόγειες επαφές με την Άγκυρα και προνομιακή πληροφόρηση. Προνομιακή εξαπάτηση λέμε εμείς και παραπληροφόρηση, αλλά ας δεχθούμε ότι είναι πληροφόρηση.
Είναι σαφές ότι οι ηγεσίες των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων δεν αντιλαμβάνονται ότι, όταν ο Ερντογάν και το βαθύ κράτος αναφέρονται σε λύση, εννοούν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την αναγνώριση του ψευδοκράτους ως ισότιμου συνιστώντος κράτους, τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης, τον έλεγχο του φυσικού αερίου και τη μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό βιλαέτι. Πόσες φορές να το πει η Άγκυρα για να το καταλάβουν; Η λύση την οποία επικαλείται ο Ταγίπ ο Μεγαλοπρεπής είναι το τελευταίο βήμα πριν από τον πλήρη εκτουρκισμό.
Γι' αυτό οι Τούρκοι και οι συνοδοιπόροι τους θέλουν τον αφελληνισμό των Ελλήνων της Κύπρου. Θέλουν να έχουν λόγο στο τι θα διδάσκουμε τα παιδιά μας, θέλουν να μάθουμε... τούρκικα για να μπορούμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, θέλουν τα παιδιά μας να πηγαίνουν σε τούρκικα σχολεία.
Εάν ο Πρόεδρος πραγματικά επιθυμεί να αλλάξει στρατηγική και θέλει τις απόψεις μας, θα πρέπει πρώτος να αναλάβει την ευθύνη και να δηλώσει ότι η πολιτική του εξευμενισμού απέτυχε. Οφείλει να ενημερώσει την Ε.Ε. και τη διεθνή κοινή γνώμη καταγγέλλοντας την τουρκική στάση και την επεκτατική πολιτική Ερντογάν. Εμείς έχουμε εναλλακτική στρατηγική και σαφείς στόχους. Που διαφέρουν ριζικά από τη ΔΔΟ. Το ζήτημα είναι αν ο Πρόεδρος είναι έτοιμος να παραδεχθεί ότι προσπάθησε, αλλά απέτυχε και ότι οι εκτιμήσεις του και οι προβλέψεις του εξακολουθούν να παραμένουν λανθασμένες. Εάν όχι, τότε αβίαστα το συμπέρασμα είναι ότι χρησιμοποιεί την αντιπολίτευση για να ενδυθεί τον μανδύα του αντιστασιακού πολεμιστή, εν όψει των προεδρικών εκλογών.
