Η απόφαση της Βουλής να υπερψηφίσει την τροπολογία του ΕΛΑΜ σχετικά με το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 φαίνεται να έχει ταράξει τα νερά σε διάφορα επίπεδα. Αυτό που θα πρέπει να αναδειχθεί, όμως, είναι τρία σημαντικά σημεία. Πρώτο, το ΕΛΑΜ κάνει παιχνίδι. Ενώ δηλαδή το ΕΛΑΜ τυγχάνει περιφρόνησης και απαξίωσης από διάφορους πολιτικούς κύκλους, η υπερψήφιση της πρότασής του έχει προκαλέσει τριγμούς τόσο στα κόμματα αλλά και στις συνομιλίες, αφού o κατοχικός ηγέτης, ως γνωστόν, αποχώρησε από τις συνομιλίες.
Δεύτερο, θα χαιρέτιζε κανείς τη στάση ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος πολύ ορθά υπέδειξε στον κ. Ακιντζί ότι καλά είναι τα παράπονα αλλά σε αντίστοιχες περιπτώσεις η τ/κ πλευρά δεν πράττει το ίδιο. Αντίθετα, πολύ προκλητικά εορτάζει επετείους, οι οποίες είναι πολύ ευαίσθητες για την ε/κ πλευρά. Η ε/κ πλευρά, όμως, ποτέ δεν εγκατέλειψε τις συνομιλίες με αφορμή τέτοια περιστατικά.
Τρίτο, εάν αναλύσει κανείς τη στάση της τ/κ πλευράς, εύλογα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια έξυπνη κίνηση τακτικής, η οποία στόχευε στο να ασκήσει ψυχολογική πίεση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δημιουργώντας του ενοχές και ταυτόχρονα να βρει διάδρομο διαφυγής από το τραπέζι των συνομιλιών. Είναι ξεκάθαρο, δηλαδή, ότι η τ/κ πλευρά επιζητούσε την αφορμή για να διακόψει τις συνομιλίες.
Σε αυτό το σημείο, όμως, κάποιος διερωτάται το εξής: Γιατί ενώ φαίνεται να έχει συμφωνηθεί ότι σε τυχόν λύση θα γίνεται σεβαστή η ιστορία της κάθε πλευράς, και προτού καν υπάρξει λύση, η τ/κ πλευρά αθετεί τη συμφωνία αυτή; Την ίδια ώρα κανείς διατυπώνει και ένα άλλο, πολύ σημαντικότερο ερώτημα. Σε τυχόν λύση και με την παραμικρή διαφωνία τι θα πρέπει δηλαδή να αναμένει η ε/κ πλευρά; Ότι η τ/κ θα τα τινάζει και θα φεύγει; Ότι θα διαφωνεί με το παραμικρό; Ότι θα παρεμβαίνει και θα ζητά από τη Βουλή ή τον Πρόεδρο να λάβουν μέτρα για διόρθωση μιας κατάστασης με την οποία θα διαφωνεί; Ότι η ε/κ πλευρά θα είναι υπό συνεχόμενη απειλή; Την ίδια ώρα, μάλιστα, που κατηγορεί την ε/κ πλευρά για δήθεν αδιάλλακτη στάση;
