Είναι γενική παραδοχή πως, όλα ή σχεδόν όλα, φύονται, ανδρούνται και κτίζονται στην οικογένεια. Οι πρώτοι δάσκαλοι του παιδιού είναι οι γονείς του και το στενό οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον και μετά έρχεται το σχολείο και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία. Σε ανύποπτο χρόνο για πολλούς άμεσα εμπλεκόμενους, οι στήλες αυτές και οι αρθρογράφοι και αναλυτές της «Σ» είχαν επισημάνει πως η νεανική παραβατικότητα, ο σχολικός εκφοβισμός, ο χουλιγκανισμός και η καλπάζουσα απειθαρχία, κάποιαν ημέρα θα εκραγούν με μεγατονικές επιπτώσεις στα παιδιά, στις οικογένειες και στην κοινωνία. Αν προστεθούν τα ναρκωτικά και η νεανική εγκληματικότητα, τότε κάθε σοβαρός και νουνεχής πολίτης αντιλαμβάνεται ότι είναι ζήτημα χρόνου η ωρολογιακή αυτή βόμβα να εκραγεί. Όσα, δηλαδή, βλέπουμε σε ξένες χώρες ενδέχεται πολύ σύντομα να τα δούμε και στον τόπο μας. Ήδη έχουμε σοβαρά περιστατικά.
Γράφουμε αυτά με αφορμή συνεδρία της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής, κατά την οποία συζητήθηκε για πολλοστή φορά το ζέον πρόβλημα της παραβατικότητας στα σχολεία μας. Μπορεί ο πρόεδρος της Επιτροπής, Κ. Χατζηγιάννης, να υποβάθμισε την έκταση, τη συχνότητα και τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλ’ αυτή δεν αποκρύβεται. Η παραβατικότητα στα εκπαιδευτήριά μας, τα ναρκωτικά (φατρίες διαγκωνίζονται ποια θα πουλήσει περισσότερα!), ο σχολικός εκφοβισμός και ο χουλιγκανισμός ξεκινούν από το Δημοτικό! Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει. Όλοι ξέρουν συγκεκριμένα σοβαρά περιστατικά που εκδηλώνονται κάθε μέρα σε σχολικές αυλές και τάξεις. Υπουργείο Παιδείας, εκπαιδευτικοί, γονείς, είναι ενήμεροι. Πριν από καιρό ο Υπουργός Παιδείας παραδέχτηκε πως οι 20 και πλέον ομάδες που ασχολούνται με το ζήτημα φαίνεται να μη φέρνουν αποτέλεσμα και ότι θα αξιολογείτο ξανά η δράση τους. Η τιμωρία και η εκ των υστέρων πυροσβεστική αντίδραση δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.
Η πρόληψη είναι η μόνη σωστική και επιβαλλόμενη ενέργεια. Λογικά, πριν από χρόνια το Υπουργείο Παιδείας και οι εκπαιδευτικές οργανώσεις ΟΦΕΙΛΑΝ να απαιτήσουν από την εκάστοτε κυβέρνηση όπως καλέσει ειδικούς για να αντιμετωπίσουν έγκαιρα την κατάσταση. Αντ’ αυτού του μέτρου, επιμένουν να επιμορφώσουν εκπαιδευτικούς για να τους κάνουν όπως τους... πολυδύναμους δασκάλους (θυμάστε εκείνη τη γελοιότητα;). Ως εάν οι εκπαιδευτικοί να μη είναι ήδη υπερφορτωμένοι με χίλιες ευθύνες και πολυμεριζόμενοι. Ετοιμάστηκαν κανονισμοί λειτουργίας των σχολείων και, φυσικά, για την παραβατικότητα και τον σχολικό εκφοβισμό. Ρωτάμε: Υπουργείο και Επιτροπή Παιδείας ποιους ειδήμονες και ειδικούς σε αυτούς τους τομείς προσκάλεσαν και ζήτησαν τα φώτα τους; Πέραν των ψυχολόγων και παιδοψυχολόγων, ζήτησαν την άποψη και τη γνώμη π.χ. κοινωνικών λειτουργών; Γιατί; Διότι οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι οι μόνοι που νομιμοποιούνται να μεταβούν στο σπίτι του μαθητή, να ερευνήσουν τις συνθήκες υπό τις οποίες διαβιοί, εργάζεται, μελετά, συναναστρέφεται, μεγαλώνει.
Σε συνεργασία με τους ψυχολόγους και παιδοψυχολόγους είναι αυτοί που θα ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ το κακό. Διότι αυτοί αναγνωρίζουν τα σημάδια της παραβατικότητας και μπορούν να την αντιμετωπίσουν πριν εκδηλωθεί. Υπουργείο, εκπαιδευτικοί και γονείς επιμένουν πεισματικά να επιδίδονται σε μεσοβέζικες, δηλ. ατελέσφορες λύσεις. Τα περιστατικά παραβατικότητας και συναφών ανεπίτρεπτων ενεργειών (ναρκωτικά, σεξουαλική παρενόχληση, σχολικός εκφοβισμός, κτλ), δεν είναι μόνο όσα αναφέρει ο Κ. Χατζηγιάννης. Είναι πολλαπλασίως περισσότερα αλλ’ ευθυνόφοβες Διευθύνσεις, εκπαιδευτικοί και γονείς τα παραχώνουν κάτω από το χαλί για «να μη βγει το όνομα του σχολείου»...
Θα το ξαναπούμε προς όλους: Η παραβατικότητα, ο χουλιγκανισμός, ο σχολικός εκφοβισμός φύονται στην οικογένεια και μέγιστη ευθύνη φέρουν πρώτα οι γονείς και στη συνέχεια οι εκπαιδευτικοί και το Υπουργείο. Η σημερινή κυπριακή οικογένεια δεν είναι αυτή που ήταν πριν από 10, 20 ή και 30 χρόνια. Η χαλάρωση των ηθών, η διάσπαση του κοινωνικού ιστού, η τεχνολογία, η πολιτική και εθνική αποσάθρωση, η κατερείπωση των αξιών και των ιδανικών, ξενόφερτες συνήθειες και πρακτικές κτλ. έχουν αλλάξει σχεδόν άρδην την οικογένεια. Γι’ αυτό, επιτέλους, ήρθε ο καιρός για επιστημονική, προληπτική αντιμετώπιση όσων ταλανίζουν και απειλούν τα παιδιά μας.
