Τοπικά

Ένας σεμνός μαρτυρικός αγωνιστής της ΕΟΚΑ

Γιαννάκης Χριστοφόρου
Ήταν ένα από τα αγνότερα και ηρωικά μέλη του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα μας

Συμπληρώθηκαν προχθές (14 Μαρτίου) 30 χρόνια από τη μέρα που η οικογένεια των ανταρτών και των αγωνιστών της ΕΟΚΑ γενικότερα έχαναν ένα από τα αγνότερα και ηρωικότερα μέλη της. Τον κουρέα Γιαννάκη Χριστοφόρου. Τον απροσκύνητο μαχητή και ακατάβλητο αγωνιστή του Χριστού και της Ελλάδας.


Τον μαρτυρικό Γιαννάκη Χριστοφόρου, που είχε τη μεγάλη ατυχία να κακοποιηθεί άγρια από τους βασανιστές της αποικιοκρατίας, και τους αξιωματικούς και άντρες του κακόφημου Εφεδρικού της Κυπριακής Αστυνομίας αρκετά χρόνια αργότερα. Μόνο του αμάρτημα, και στις δυο περιπτώσεις, η μεγάλη του αγάπη στην Ελλάδα και ο ασίγαστος πόθος του για τη γνήσια ελευθερία της Κύπρου.
Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ
Όσοι συναγωνιστές του ζήσαμε από κοντά τον αείμνηστο κουρέα Γιαννάκη Χριστοφόρου -και είμαστε πάρα πολλοί- δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ, γιατί ήταν ο καλύτερός μας, ο αγνότερός μας, ο σεμνότερος, ηπιότερος, αλλά και μαχητικότερος. Ήταν το διαμάντι της οικογένειας των αγωνιστών. Ήταν «ψουμίν αμίσητον», «κομμάτιν μάλαμα», όπως έλεγαν.


Κι αυτό το «αμίσητο ψωμί», το «κομμάτι μάλαμα» στάθηκε άτυχο, πολύ άτυχο και στα 53 χρόνια της ζωής του. Πέθανε άρρωστος από τις κακώσεις που είχαν προκαλέσει στο κορμί του οι βασανιστές της αποικιοκρατίας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ποιος ήταν
Ποιος ήταν, όμως, ο Γιαννάκης Χριστοφόρου, που τόσο αγαπήθηκε από τους συναγωνιστές του. Ο Γιαννάκης Χριστοφόρου γεννήθηκε στο Άγιο Κωνσταντίνο της κακοτράχαλης Παπούτσας την 1η Νοέμβρη του 1934, από φτωχούς γονείς και είχε άλλα τέσσερα αδέρφια. Μόλις τέλειωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του ήρθε στη Λευκωσία και κοντά στον ξακουστό τότε κουρέα Περατίτη, στο ξενοδοχείο «Λήδρα Πάλας», έμαθε την τέχνη του κουρέα.


Θεοσεβής, όπως ήταν, έγινε τακτικό μέλος της ΟΧΕΝ Λευκωσίας και πνευματικό παιδί του φλογερού Παπασταύρου. Παράλληλα με την τέχνη, παρακολουθούσε μαθήματα στην Εσπερινή Σχολή της ΟΧΕΝ. Όταν ωρίμασε ο καιρός για απελευθερωτικό αγώνα, ο Γιαννάκης Χριστοφόρου και ο Λάμπρος Καυκαλιάς ήταν οι πρώτοι που έδωσαν από το υστέρημά τους για την έκδοση της επαναστατικής εφημερίδας «Ένωσις».
Πού τον βρήκε η έναρξη του ένοπλου αγώνα
Στην έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955, ο Γιαννάκης ήταν μέλος της ομάδας «Θύελλα», που έπληξε με χειροβομβίδες τον στρατιωτικό ηχοληπτικό σταθμό Λακατάμειας. Ακολούθησε μια πλούσια αγωνιστική δράση. Αναλαμβάνει δύσκολες αποστολές και πράκτορες των Βρετανών τον καταδίδουν. Συλλαμβάνεται και κλείνεται στα «νταχάου» της Ομορφίτας.


Υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά κρατά κλειστό το στόμα. Κι όταν οι βασανιστές δεν κατόρθωσαν να του πάρουν το παραμικρό μυστικό, τον άφησαν ελεύθερο, αλλά παρακολουθούσαν τις κινήσεις του. Ο Γιαννάκης, παρά τα βαριά τραύματά του, ζήτησε να βγει στο βουνό. Δεν τον χωρούσε η ατμόσφαιρα της Λευκωσίας.


Ο Διγενής εγκρίνει το αίτημά του και ο Γιαννάκης ανεβαίνει στη Μαδαρή. Ενισχύει τον τομέα της βόρειας Πιτσιλιάς, με τομεάρχη τον Χριστάκη Τρυφωνίδη. Παίρνει μέρος σε ενέδρες και άλλες καταδρομικές επιχειρήσεις της ΕΟΚΑ. Το τέλος του Αγώνα τον βρίσκει στο βουνό.
Η μετέπειτα ζωή του
Μετά τον αγώνα ο Γιαννάκης ανοίγει το κουρείο του και στις πρώτες βουλευτικές εκλογές κατέρχεται με τον Αντρέα Λάμπρου ως υποψήφιος του Παγκυπρίου Συνδέσμου Αγωνιστών και συμμετέχει σε εθνικές εκδηλώσεις. Με την έναρξη της τουρκικής ανταρσίας εντάσσεται στον εθελοντικό 106ο Λόχο του Ρένου Κυριακίδη, που τον απάρτιζαν ενωτικοί αγωνιστές της Λευκωσίας, της Κακοπετριάς και της Πιτσιλιάς.


Υπηρετεί με τον λόχο του στον Πενταδάκτυλο και στη συνέχεια στη Λευκωσία, μέχρι τη δημιουργία της Εθνικής φρουράς. Το ζυριχικό κράτος τον καταδιώκει για τα εθνικά του φρονήματα και το παρακράτος ανατινάσσει το κουρείο του, στη Λεωφόρο Γρίβα-Διγενή. Αντί να συλληφθούν οι δράστες, συλλαμβάνεται ο Γιαννάκης και κακοποιείται βάναυσα από αξιωματικούς και άντρες του κακόφημου Εφεδρικού Σώματος.


Αφήνεται ελεύθερος με κλονισμένη ανεπανόρθωτα την υγεία του. Πήγε στην Ελλάδα και την Αγγλία για θεραπεία, αλλά οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια. Τα σωματικά τραύματα του σεμνού αγωνιστή ήταν αγιάτρευτα. Στις 14 Μαρτίου ο πατριδολάτρης Γιαννάκης Χριστοφόρου υπέκυψε στους βασανιστικούς πόνους, βυθίζοντας σε βαθύ πένθος τους οικείους του και τους συναγωνιστές του. Αιωνία του η μνήμη.