Τα εθνικά μνημόσυνα των ηρώων της ΕΟΚΑ αποτελούσαν πάντοτε πρόσφορο βήμα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για εκφώνηση μεγαλόστομων διακηρύξεων και πατριωτικών κορωνών. Το ίδιο ισχύει και για την ηγεσία του ΔΗΣΥ, προς άγραν των απολωλότων προβάτων της εθνικοφροσύνης.
Φόρεσε, λοιπόν, προχθές τη φουστανέλα του ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, επανέφερε το μπαγιάτικο σύνθημα της προεκλογικής του εκστρατείας του 2013 «ενώνουμε δυνάμεις» και με πατριωτικό οίστρο διακήρυξε έμπλεος συγκινητικών συναισθημάτων, «τι να κάνω την καρέκλα του Προέδρου, εάν η πατρίδα μου θα διχοτομηθεί, εάν η πατρίδα μου θα κινδυνεύει, εάν ο Ελληνισμός θα κινδυνεύει;».
Τελικά, η «Μηχανή του Χρόνου» λειτουργεί ετεροχρονισμένα για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.
Τι σημαίνει «εάν η πατρίδα μου ΘΑ διχοτομηθεί»;
Η πατρίδα του Νίκου Αναστασιάδη είναι διχοτομημένη εδώ και 42 χρόνια. Δεν «θα διχοτομηθεί», ούτε «θα κινδυνεύει», ούτε «θα κινδυνεύσει ο Ελληνισμός». Το «θα» αποτελεί άγνοια της πραγματικότητας. Η Κύπρος είναι διχοτομημένη, η Κύπρος κινδυνεύει και ο Ελληνισμός κινδυνεύει. Δεν είναι σήμερα που εμφανίζονται αυτοί οι κίνδυνοι. Υπάρχουν από το 1963, ίσως και παλαιότερα.
Συνεπώς, αυτός που συνέταξε την ομιλία του Προέδρου, ατύχησε. Και ανιστόρητη ήταν, και προεκλογική, προκειμένου να συγκινήσει αφελείς και να εξάψει ξεχασμένους πατριωτικούς οίστρους, παλαιών εθνικοφρόνων χρόνων.
Και το 2013 η Κύπρος ήταν διχοτομημένη. Γιατί διεκδίκησε καρέκλα Προέδρου ο Νίκος Αναστασιάδης;
Και το 2018 η Κύπρος θα είναι διχοτομημένη. Είτε χωρίς λύση είτε, το χειρότερο, με τουρκική λύση. Στη δεύτερη περίπτωση θα είναι και νομίμως και με υπογραφή Αναστασιάδη, διχοτομημένη η Κύπρος. Συνεπώς, γιατί επιδίδεται σε προεκλογική εκστρατεία, υπόσχεται έργα, κόβει κορδέλες, δικαιώνει όσους παίζουν πουρού έξω από το Προεδρικό, ώστε να συνεχίσει να κάθεται άλλα πέντε χρόνια στην καρέκλα μίας διχοτομημένης Κύπρου;
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σπατάλησε πέντε χρόνια απο-ενοχοποιώντας την Τουρκία, πλέκοντας το εγκώμιο του Ερντογάν, αναδεικνύοντας κοινό οραματιστή τον Ακιντζί, επενδύοντας σε μιαν ανύπαρκτη «θετική ρητορική» της Τουρκίας, και παραδεχόμενος ότι έκαμε υποχωρήσεις
. Κατασκεύαζε ορόσημα, έβλεπε μομέντουμ, προανήγγελλε λύση το 2016, μετέτρεπε Βατερλώ σε Νενικήκαμε. Ο Υπουργός του επί των Εξωτερικών διαλαλούσε πως «οι οιωνοί για λύση του Κυπριακού είναι καλύτεροι από κάθε προηγούμενη φορά».
Τι αναμένει απ' εδώ και πέρα; Αφού η πολιτική του χρεοκόπησε, αφού οι οιωνοί διαψεύστηκαν, αφού βάλλεται ακόμη και από το ΑΚΕΛ και τους Ανανικούς ομοϊδέατες του, τι προσδοκά να επιτύχει; Γιατί τον ελκύει ακόμη, σε τόσο μεγάλο βαθμό, η καρέκλα του Προέδρου;
Όταν ένας ηγέτης αποτυγχάνει σε πολιτικές, και διαψεύδεται σε υποσχέσεις, αποχωρεί από την πολιτική σκηνή. Έτσι γίνεται σε όλες τις δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης. Εδώ ο Πρόεδρος Αναστασιάδης βίωσε όλες τις αποτυχίες που μπορεί να φαντασθεί πολιτικός άνδρας και, αντί να αποχωρήσει, θέλει να συνεχίσει επικεφαλής του λαού, στην ίδια χρεοκοπημένη πολιτική.
Απέτυχε σε επιλογές το 2004. Αποδοκιμάστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Απέτυχε την πενταετία 2013-2018. Δεν τον αρκούν τόσες αποτυχίες;
Του υποβάλλουμε: Η Κύπρος χρειάζεται Πρόεδρο. Διότι, χωρίς Πρόεδρο, είναι εκλιπόν κράτος. Χρειάζεται Πρόεδρο, για να τερματίσει τη διχοτόμηση. Όχι για να τη νομιμοποιήσει. Χρειάζεται Πρόεδρο για να αντιμετωπίσει τους κινδύνους. Χρειάζεται Πρόεδρο για να αποτρέψει τους κινδύνους που έχουν συσσωρευθεί απειλητικά, ιδιαίτερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, για τον Ελληνισμό. Όχι για να τους πολλαπλασιάσει με μία εκτρωματική, υπό κατάρρευση, λύση.
Η καρέκλα του Προέδρου δεν μπορεί να αποτελεί θρόνο επίδειξης, νομής των αγαθών της εξουσίας, άσκησης κομματοκρατίας, και επικίνδυνων πειραματισμών. Η καρέκλα του Προέδρου πρέπει να αποτελεί έπαλξη διεκδικητικότητας των δικαίων του κυπριακού Ελληνισμού, πηγή σοφών σχεδιασμών, αναζήτησης στρατηγικών ερεισμάτων, εγκατάλειψης
απολιθωμένων πολιτικών, απόκτησης δύναμης.
Μπορεί ο Νίκος Αναστασιάδης να πληρώσει αυτήν την καρέκλα;
