Η πρεμιέρα της Σόφης Μιχαηλίδου

Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ

Οι πολιτικές καταβολές, το μπαλέτο, η Αμερική και η πίστη στον Θεό από μια γυναίκα που πιστεύει στη μετάφραση “idiot” από τη λέξη “ιδιώτης”.

“Το μπαλέτο είναι η μεγάλη μου αγάπη. Ακόμα και σήμερα, όταν θέλω να εκτονωθώ, βγάζω σύζυγο και παιδί εκτός σπιτιού και χορεύω μόνη μου”

“Πιστεύω στον εαυτό μας διότι είναι το μόνο από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις σε αυτήν τη ζωή”

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία, ενώ οι ρίζες μου είναι από την Πιτσιλιά. Η οικογένειά μου ήταν έντονα πολιτικοποιημένη με μεγάλη ανάμειξη στα κοινά. Σκεφτείτε ότι το επίθετο της μητέρας μου είναι Κληρίδη. Από μικρό παιδί μάς έμαθαν οι γονείς μας, αλλά ιδιαιτέρως ο παππούς για τον οποίο είχα μεγάλη λατρεία, ότι όταν δεν ασχολείσαι με τα κοινά, ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου και τότε περιορίζεσαι σε αυτόν, ο οποίος, ούτως ή άλλως, έχει πολύ μικρό μέγεθος.

Idiot από ιδιώτης

Στηρίζω απόλυτα τη μετάφραση του “idiot” από τη λέξη “ιδιώτης”, ο οποίος είναι ακριβώς αυτός που ασχολείται μόνο με τον εαυτό του. Βεβαίως δεν είναι μόνο τα κόμματα ο τρόπος για να ασχοληθεί κανείς με τα κοινά. Μπορείς να ασχοληθείς με τον Πολιτισμό, με την Τέχνη, με Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς, με τον Εθελοντισμό κ.ά. Φτάνει να ασχολείσαι με κάτι που δεν είναι μόνο ο εαυτός σου. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος -τώρα το συνειδητοποιώ- που δεν βρήκατε τόσο έντονη παρουσία μου στο διαδίκτυο.

Ρωτάτε γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα βιογραφικό για εμένα στο διαδίκτυο. Η υπερβολική προβολή μέσα από την τεχνολογία, δεν με εκφράζει ως άνθρωπο. Δεν μπορεί κάποιος να με γνωρίσει διαβάζοντας τι έχει γράψει κάποιος άλλος για εμένα πριν από χρόνια. Όσο αφορά το επαγγελματικό βιογραφικό, πρέπει να σας πω ότι δεν μου άρεσε ποτέ να προβάλλω τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο. Πάντα ήμουν άνθρωπος της δουλειάς και όχι τη προβολής. Ασχολούμαι με τα κοινά από τα 13 μου μπαίνοντας στη νεολαία του ΔΗΣΥ, μεγάλωσα σε μια πολιτικοποιημένη οικογένεια, αλλά ήμουν πάντα της σκληρής δουλειάς. Επίσης όταν ήμουν εκλεγμένο μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος, δεν υπήρχε ούτε facebook ούτε τίποτα. Γενικά ήμουν πίσω από την κάμερα, αυτό που λέμε “behind the scenes”.

Περί ηθικής

Η αλήθεια είναι ότι το βιογραφικό μου δεν χρειάστηκε μέχρι σήμερα να δημοσιοποιηθεί έντονα, το έχουν δει όμως οι εργοδότες μου με τους οποίους υπήρξα πάρα πολύ τυχερή, ξεκινώντας από τον πατέρα μου, ο οποίος μου έμαθε τις αξίες της ηθικής και της ίσης αντιμετώπισης των ανθρώπων, απ' όπου κι αν προέρχονται.

Έχετε δίκαιο, ξέρουμε τι είναι η ίση αντιμετώπιση των ανθρώπων, αλλά η ηθική είναι κάτι πολύ σχετικό. Λοιπόν, η ηθική για μένα είναι να μην κάνεις ποτέ τίποτα που να βλάψει κάποιον άλλο. Ουδέποτε θα ακούσετε από εμένα τη φράση “πάνω από το πτώμα μου” ή ότι θα βάλω τη φιλοδοξία πάνω από τον άνθρωπο. Η μεγάλη έκπληξη για εμένα, ήρθε τώρα με τη Δημόσια Υπηρεσία. Εδώ βλέπεις ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει λίγο την ταυτότητά τους και το όνομά τους και αντιμετωπίζονται ως κλίμακες: Α11, Α13 κλπ. Δηλαδή οι άνθρωποι προσδιορίζονται βάσει της κλίμακας, με την οποία πληρώνονται.

Ως παιδί

Ως παιδί ήμουν πολύ ζωηρή. Η μάνα μου λέει ότι δεν ήμουν άτακτη, αλλά πολύ ζωηρή. Το μεγαλύτερο πρόβλημά της ήταν ότι δεν έτρωγα. Το θεωρούσα κάτι σαν χάσιμο χρόνου να κάθεσαι στο τραπέζι και να τρως. Ήμουν αεικίνητη. Όπως λέει η ίδια, βγήκα τρέχοντας όταν γεννήθηκα και δεν σταμάτησα ποτέ.

Η μεγαλύτερη αταξία που έχω κάνει όταν ήμουν παιδί, είναι πως έπεισα τον μικρό αδερφό μου να ανοίξουμε όλα τα μικρά μπουκαλάκια, τις μινιατούρες με το αλκοόλ του πατέρα μας και να τα πιει. Ήταν τεσσάρων και ήπιε πολύ. Μέθυσε, έκανε εμετό σε όλο το σπίτι, αλλά εγώ έκανα την ανήξερη λέγοντας ότι εκείνος αποφάσισε να τα πιει. Πλέον, μεγαλώνοντας και έχοντας δικό μου παιδί, αντιλαμβάνομαι πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που κάναμε.

Απίστευτη μνήμη

Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή μαθήτρια, τελείωσα το γυμνάσιο με περίπου 18. Το παράπονο της μάνας μου ήταν ότι δεν είχα διαβάσει ούτε μια μέρα στη ζωή μου. Έχω την απίστευτη ικανότητα να θυμάμαι πολλά πράγματα και να μην τα ξεχνάω ποτέ. Αυτήν τη στιγμή σας κοιτάζω και σε τρία χρόνια θα θυμάμαι τι σχήμα είχαν τα γυαλιά σας.

Αυτό όπως ξέρετε, φέρνει τεμπελιά σε ένα παιδί. Υπήρξα τεμπέλα στα μαθήματα. Από τη στιγμή που μπορούσα να περάσω το μάθημα με ένα 17 ή 18 χωρίς να κάνω τίποτα, δεν καθόμουν να σκάσω για να πάρω 20.

Πρέπει να σας πω ότι η ωραιότερη ηλικία για μένα ήταν από τα 13 μέχρι που τελείωσα το σχολείο. Είχα πολύ καλούς φίλους και πέρασα υπέροχα. Τα μαθητικά χρόνια στην εποχή που τα έζησα για εμένα ήταν τα ωραιότερα, είχαν μιαν ανεμελιά. Παίζαμε στα χωράφια, κατεβαίναμε στα περίπτερα να παίξουμε φλίπερ και κάναμε τρεις ώρες με μια κόκα-κόλα στο χέρι. Μου λείπει πάρα πολύ, ήταν η πιο ρομαντική περίοδος της ζωής μου κι ευτυχώς που με τους ανθρώπους με τους οποίους ήμασταν μαζί τότε, είμαστε φίλοι και τώρα. Μπορεί να μη μιλάμε καθημερινά, αλλά είμαστε αγκαλιά.

Κατάληψη στην Αμερική

Σπούδασα Ρητορική και Επικοινωνία με Γαλλικά και Ιταλικά στην Αμερική και συνέχισα τις σπουδές μου στη Γαλλία, όπου έκανα πολιτική και ΜΜΕ μέχρι το 1992. Η ζωή στην Αμερική ήταν υπέροχη, το γλέντησα πολύ. Το πρώτο εξάμηνο βέβαια ήταν πολύ δύσκολο για εμένα, καθώς είχα τελειώσει δημόσιο σχολείο. Τα αγγλικά μου ήταν μεν καλά, αλλά υπήρχε μια διαφορά. Το πρώτο εξάμηνο, μέχρι τα Χριστούγεννα στριμώχτηκα πολύ, αλλά από εκεί και πέρα ήταν Παράδεισος. Τη λατρεύω την Αμερική, λάτρεψα τους ανθρώπους και το όσο ανοιχτοί ήταν. Υπάρχουν πολλά λανθασμένα στερεότυπα γι’ αυτό το μέρος του κόσμου.

Το αεικίνητο και το ζωντανό του χαρακτήρα μου διοχετεύτηκαν σε παραγωγικότητα και δράση. Ήμουν στην ομάδα χορού του σχολείου, υπήρξα πρόεδρος σε διάφορες οργανώσεις, έγραψα στην εφημερίδα της σχολής και γενικά ήμουν μέσα στα κοινά. Το πιο έντονο που θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια, αφορά στην αποφοίτηση για το bachelor’s μου. Εκεί, σε κάθε τελετή, το πανεπιστήμιο καλεί μια προσωπικότητα να δώσει τα πτυχία.

Εκείνη τη χρονιά αποφάσισαν ότι αυτή η προσωπικότητα θα ήταν ο Τουργκούτ Οζάλ, Πρόεδρος της Τουρκίας. Εκεί σηκώθηκε η τρίχα μου και ξεκίνησα την πρώτη μου πολιτική εκστρατεία μαζί με τους Ελληνοκύπριους του Πανεπιστημίου, η οποία προεκτάθηκε σε όλα τα άλλα έθνη που είχαν πρόβλημα με τους Τούρκους, όπως οι Αρμένιοι. Μέχρι και στην Καλιφόρνια είχαμε 30 λεωφορεία έτοιμα να έρθουν να κλείσουν τη σχολή.

Τελικά την κλείσαμε. Ο Πρύτανης στην αρχή μάς αντιμετώπισε ως κάτι παιδάκια, αλλά όταν είδε τη μεγάλη κινητοποίηση και μας έδωσε σημασία και ο Τύπος, μας υπολόγισε και η πρόταση προς τον Οζάλ αποσύρθηκε. Θεωρώ ότι ήταν η πρώτη εκστρατεία που οργάνωσα και ήταν επιτυχής.

Στη Γαλλία βαρέθηκα πάρα πολύ. Ο κόσμος τότε ήταν πολύ αρνητικός. Οι ξένοι φοιτητές στο Παρίσι ήταν λίγο “εκτός”. Εκεί που οι Αμερικανοί αγκάλιαζαν τους ξένους, οι Γάλλοι τούς αντιμετώπιζαν με το “έχεις προφορά” ή το “τι κάνεις εδώ;”. Ήταν και πιο δύσκολες οι σπουδές.

Το μπαλέτο

Πάντα είχαμε πιάνο στο σπίτι και από πέντε χρονών πήγαινα κι έκανα φασαρία με τα πλήκτρα. Κάποια στιγμή με ρώτησαν αν ήθελα να ξεκινήσω μαθήματα, είπα ναι, πήγα αλλά στο τρίτο μόλις μάθημα αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να διαβάζω και βαριόμουν. Μια μέρα που περίμενα τη μαμά μου να έρθει να με πάρει, ήταν ανοιχτή η τάξη του μπαλέτου. Η δασκάλα, την οποία θυμάμαι ακόμη με πολλή αγάπη, μου είπε “βγάλε τα παπουτσάκια σου και έλα”. Μπήκα στην τάξη του μπαλέτου στα 5 μου και βγήκα στα 25 μου. Το μπαλέτο είναι η μεγάλη μου αγάπη. Ακόμα και σήμερα, όταν θέλω να εκτονωθώ, βγάζω σύζυγο και παιδί εκτός σπιτιού και χορεύω μόνη μου.

Γιατί μπαλέτο και όχι άλλο χορό; Διότι έχει πειθαρχία. Είμαι ένα πειθαρχημένο άτομο σε αυτά που θέλω να καταφέρω. Η φιλοδοξία είναι η αρχή για να καταφέρεις κάτι. Η σκληρή δουλειά είναι αυτή που θα σου δώσει το αποτέλεσμα. Ωστόσο, δεν είμαι τελειομανής. Άλλο η τελειομανία και άλλο να είσαι όσο καλός μπορείς να είσαι. Πρέπει να κάνεις μέγιστη προσπάθεια για το αποτέλεσμα που μπορείς εσύ να φέρεις. Δεν μπορώ να είμαι τέλεια σε όλα.

Με άγγιξε ο Θεός

Ρωτάτε για το γιο μου. Γλαύκος, το όνομά του, από τον Γλαύκο Κληρίδη. Τρεις είναι οι λόγοι. Πρώτον το είχα υποσχεθεί στον ίδιο τον Κληρίδη τη νύχτα που εξελέγη Πρόεδρος το 1993, δεύτερον ήταν συγγενής, οπότε το όνομα έμεινε λίγο στην οικογένεια και τρίτον ο γιος μου γεννήθηκε μια εβδομάδα αφού πέθανε ο παππούς Κληρίδης.

Σε τι πιστεύω; Πιστεύω στον Θεό, διότι έχω ανάγκη να πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Πιστεύω ότι με έχει ακουμπήσει κι αυτό έγινε την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο ο γυναικολόγος και μου είπε “μόλις γεννήθηκε ο γιος σου”. Ο Γλαύκος είναι υιοθετημένος. Ακόμα συγκινούμαι κάθε που το σκέφτομαι. Ο Θεός μπορεί να καθυστερεί, αλλά σου στέλνει αυτό που σου αξίζει. Είμαι πολύ τυχερή γι’ αυτό.

Επίσης, πιστεύω στον εαυτό μας διότι είναι το μόνο από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις σε αυτήν τη ζωή. Τέλος, πιστεύω στον Άνθρωπο. Αν δεν πιστέψουμε σε αυτόν, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλό.

Θέλετε να πω λίγες λέξεις που να χαρακτηρίζουν τη Σόφη. Η Σόφη λοιπόν είναι “loud and clear”, ενώ το μότο μου για τη ζωή είναι το “do or do not, there is no try” που εν ολίγοις σημαίνει “κάν’ το ή μην το κάνεις, δεν υπάρχει προσπάθεια”.