Από τη στιγμή κατά την οποία μία θέση αρχής, όπως τη διατύπωσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, καθίσταται αντικείμενο μεσολάβησης, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα νοθευθεί, θα ευνουχισθεί και θα καταβληθεί προσπάθεια να «παντρευτεί» με την αντίστοιχη πρόταση του κατοχικού ηγέτη.
Και πλέον εναπόκειται στον Πρόεδρο Αναστασιάδη, είτε να παραμείνει σταθερός στην αποδοχή της πρότασής του, είτε να προχωρήσει σε νέα κωλοτούμπα, αποδεχόμενος τα όσα στο μεταξύ θα μαγειρέψει ο Έιντε, προκειμένου να συνεχίσει να λαμβάνει τον μισθό του ως μεσολαβητής στο Κυπριακό.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι νέος και άπειρος στην πολιτική. Όφειλε να μελετά και να μετρά, όχι μόνο τις δικές του κινήσεις, αλλά και τις αντίστοιχες κινήσεις των ξένων κέντρων και της Τουρκίας. Όφειλε να γνωρίζει ότι η διεθνής κοινότητα θα ασκούσε πιέσεις, προκειμένου να συνεχιστεί η διαδικασία λύσης. Και δεν θα έμενε με σταυρωμένα χέρια σε περίπτωση που τα πράγματα όδευαν σε αδιέξοδο.
Θα ασκούσε πιέσεις για την αποδοχή της συνέχισης της διαδικασίας. Και όπως πάντοτε ίσχυε, οι πιέσεις θα επικεντρώνοντο προς την αδύνατη πλευρά, και εκείνη η οποία έδειχνε διάθεση παραχωρήσεων. Όχι προς την Τουρκία, όχι προς το δυνατό μέρος, όχι προς το αδιάλλακτο. Σε μία διαπραγμάτευση, το βάρος των πιέσεων και του αποτελέσματος της διαπραγμάτευσης το φορτώνεται η πιο αδύνατη και η πιο ενδοτική πλευρά.
Αυτό το αξίωμα όφειλε να το γνωρίζει ο Νίκος Αναστασιάδης, όχι σήμερα, αλλά από τη στιγμή που ανέλαβε τη διαχείριση του εθνικού θέματος. Και, δυστυχώς, έκαμε όσα μπορούσε ώστε να αποδείξει πως είναι το πιο μίζερο και το πιο ενδοτικό μέρος της διαπραγμάτευσης.
Θα έπρεπε εγκαίρως να το αντιληφθεί και να διαφοροποιήσει πολιτικές και τακτική. Όλα αυτά, όμως, ήταν έξω από τη φιλοσοφία του και αποφάσισε να διαφοροποιηθεί μόνο όταν οδηγήθηκε προ των πυλών ενός αδιεξόδου.
Προχώρησε και υπέβαλε τη γνωστή προϋπόθεση ότι για να αποδεχθεί την πραγματοποίηση νέας πενταμερούς, θα έπρεπε να αποδεχθεί η τουρκική πλευρά συζήτηση όλων των θεμάτων που συνιστούν το κεφάλαιο ασφάλεια. Τουρκικές εγγυήσεις και αποχώρηση τουρκικών στρατευμάτων.
Αλλά ούτε πειστικά την προέβαλε, ούτε διακήρυξε ότι η πρότασή του ήταν αδιαπραγμάτευτη, ούτε ο Ακιντζί και ο Έιντε πιστεύουν πως έχουν ενώπιόν τους έναν αποφασιστικό ηγέτη που παραμένει σταθερός σε όσα καταθέτει.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο Έιντε ανέλαβε μεσολάβηση, ήταν αναμενόμενο πως θα επιχειρούσε να συγκεράσει την πρόταση Αναστασιάδη με την πρόταση Ακιντζί. Δεν είναι δα και πολύ δύσκολο να ικανοποιήσει και τις δύο πλευρές με μίαν αμφίσημη, εποικοδομητικής ασάφειας, πρόταση, στην οποία να ικανοποιούνται και οι δύο προτάσεις.
Τώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ευρίσκεται, ή θα ευρεθεί, εν μέσω πιέσεων να αποδεχθεί τις ερμαφρόδιτες προτάσεις Έιντε, ή να τις απορρίψει. Και εδώ θα κριθεί, γι' άλλη μία φορά, είτε η αποφασιστικότητά του στην υπεράσπιση προτάσεων που καταθέτει, είτε η ενδοτικότητα και η έφεσή σου σε κωλοτούμπες.
Αναμένουμε να δούμε τώρα, εάν ο Πρόεδρος θα επιδείξει αποφασιστικότητα και σταθερότητα στη στήριξη των θέσεών του, είτε θα επαναλάβει εαυτόν με νέα κωλοτούμπα...
