Οι Σύμμαχοι

Παρήλθε περίπου τέταρτον του αιώνος. Ήτο το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο κορμός της Τουρκίας εδιχοτομήθη. Ήτο η Μικρά Ασία. Εισήλασεν ο Ελληνικός Στρατός. Οι Σύμμαχοι της Ελλάδος συνεκράτουν προς στιγμήν τα πλευρά. Η Ελληνική χειρ κατέλαβεν ό,τι της ανήκεν. Όμως το κράτημα των πλευρών δεν εσυνεχίσθη. Ο εις μετά τον άλλον οι Σύμμαχοι εγκατέλειπον τα πλευρά. Οι Αμερικανοί άφησαν εις την τύχην της την εις αυτούς κατακυρωθείσαν «Ζώνη Επιρροής». Οι Ιταλοί βραδύτερον απεσύροντο από την Αττάλειαν. Οι Γάλλοι προτελευταίοι έφευγαν διά να εγκαταλείψουν την Κιλικίαν. Και τελευταίοι οι Άγγλοι κατέλιπον με την αυτήν ευχέρειαν την Διασυμμαχικήν Μικρασίαν.

Ούτω αφέθησαν τα πλευρά, έκλεισεν ο κορμός, και η Ελληνική χειρ απεκόπη. Και δεν ήτο απλή χειρ. Ήτο αποκοπή του Έθνους. Διατί οι Μεγάλοι έφυγαν; Είναι μια μεγάλη ιστορία με πολλάς ερμηνείας. Με πολλάς αιτιολογίας. Η πραγματικότης είναι ότι έφυγαν. Το πρόβλημα, το ιστορικόν, διά τον Ελληνισμόν είναι εάν και μετά την παρέλευσιν του θυελλώδους, έκτοτε, τετάρτου του αιώνος θα συνεχίση να πληρώνη εις αίμα και πάθη και αφανισμόν διά τας εκάστοτε «τελειουμένας» υποθέσεις των Συμμάχων του. Αν θα αποκόπτωνται αι χείρες και οι πόδες του Έθνους, αν θα του αφαιρούνται οι οφθαλμοί, αν θα του λεηλατήται το ψυχικόν σθένος. Αν θα λιποθυμή το Έθνος...

Η Κύπρος δεν έχει συμμάχους σήμερον. Όμως έχει η Ελλάς συμμάχους. Αυτούς που υποτίθεται ότι είναι Σύμμαχοι. Είναι αυτοί οι ίδιοι που περιβάλλουν το Κυπριακόν. Είναι τούτο εις την Ζώνην Επιρροής των. Εις τας χείρας των, εις τα κέφια των, εις τα συμφέροντά των, εις τας αποφάσεις των. Αυτοί λοιπόν οι Σύμμαχοι ποίαν τύχην προετοιμάζουν εις τον Ελληνισμόν και εις την Κύπρον; Προετοιμάζουν την διασυμμαχικήν παράδοσιν της Νήσου εις τας Εθνικάς αξιώσεις τής Τουρκίας; Οι Σύμμαχοι αυτοί κινούνται παρασκηνιακώς, συμβάλλοντες δήθεν εις την δημιουργίαν μιας νέας Κυπριακής πολιτείας. Ο ρόλος των είναι και κρίσιμος και θεμελιώδης. Τα συναφή διλήμματά των επίσης κρίσιμα. Ευρίσκονται ενώπιον μιας Ελλάδος υπερβολικώς συνειδητής και υποτακτικής εις τας Συμμαχίας της. Και ευρίσκονται ενώπιον μιας Τουρκίας θρασυτάτης εις τους εκβιασμούς της, προκλητικής εις την πολιτικήν και στρατιωτικήν αναξιοπιστίαν της προς την Συμμαχίαν.

Μέχρι σήμερον οι Σύμμαχοι εκολάκευσαν τον Τουρκικόν σωβινισμόν. Εθώπευσαν την Άγκυραν και όταν τον Σεπτέμβριον του 1955 ετυμβωρύχει ο Τουρκικός όχλος της Κωνσταντινουπόλεως και εμόλυνε τα ιερά και όσια των Ελλήνων. Και όταν ο βανδαλισμός του Τουρκικού όχλου εδήωνε και εξεκλήριζε και κατέκαιε, τον αυτόν χρόνον, εις την Σμύρνην. Παρώθησαν οι Σύμμαχοι την Άγκυραν εις άρνησιν διά την αποδοχήν των 13 σημείων του Προέδρου Μακαρίου το θέρος του '63. Την συνεβούλευσαν βραδύτερον διά τας πρασίνας και διά τα καντόνια. Την είδον με ανεκδιήγητον στομφώδη φλεγματικότητα να βομβαρδίζη την ανοχύρωτον Κύπρον τον Αύγουστον του '64. Και με επιτηδευμένον δέος σύμμικτον με οίκτον και συμπάθειαν εξελιπάρισαν την Άγκυραν να... χαρισθή της Κύπρου τον Νοέμβριον του '67.

Αυτοί είναι οι Σύμμαχοι. Δεν εξέλιπον οι Σύμμαχοι αυτοί. Είναι οι ίδιοι. Ούτε η Τουρκία ηλλοιώθη. Είναι η ίδια. Και η Ελλάς δεν ενισχύθη. Παρ’ όλον ότι ενίσχυσε την αφοσίωσιν προς τας Συμμαχίας! Η Τουρκία κατέστησε σαφές ότι δι’ αυτήν το Κυπριακόν είναι Εθνική υπόθεσις. Εδεσμεύθη και Συμπολίτευσις και Αντιπολίτευσις περί τούτου. Αλλ’ Εθνική υπόθεσις σημαίνει προγραμματισμόν διά κατάκτησιν περισσοτέρων στόχων επί της Νήσου. Οι Σύμμαχοι με τους ψυχρούς υπολογισμούς των απέδειξαν ασύγγνωστον αδιαφορίαν δι’ αρχάς δικαίου και ηθικής. Απέδειξαν ότι ουδόλως ενδιαφέρονται εις το εάν η Κύπρος θα Ελληνοκρατήται, θα Τουρκοκρατήται, θα διχοτομήται ή θα διαλύεται. Εφ’ όσον η Κυπριακή ηγεσία συνομιλεί ήδη - μέσω του Ντενκτάς - με την Άγκυραν, οφείλει να θέση άνευ βραδυπορίας το πρόβλημα της εξωτερικής και εσωτερικής ανεξαρτησίας της Νήσου, καθ’ ο μέρος προσδιορίζεται αύτη από την βούλησιν της Αγκύρας.

Διότι είναι προβλεπτόν, διακρίνεται, επισημαίνεται: Η Άγκυρα προετοιμάζεται να ομιλήση μετά τας συζητήσεις επί των λεπτομερειών. Ετοιμάζεται να ρίψη το βάρος της μετά τας επουσιώδεις ρυθμίσεις. Και θα ομιλήση όταν ο χρόνος της εξασφαλίση ωρισμένας βεβαιότητας. Θα είναι τότε που η Ελλάς θα αδυνατή να βοηθήση, η Κύπρος θα αδυνατή να αντισταθή, οι Σύμμαχοι θα «αδυνατούν» να μην δεχθούν την νομιμοποίησιν των Τουρκικών βουλιμιών.

Θέσις μας είναι: Η Τουρκία είναι βέβαιον ότι επιδιώκει βελτίωσιν και ενίσχυσιν της στρατιωτικής και πολιτικής παρουσίας της εν τη Νήσω. Δεν υποχωρεί. Πεποίθησις ότι η Τουρκία θα εδέχετο τα δήθεν συμπεφωνημένα εν Κύπρω υπό Κυπρίων είναι πολιτικώς χιμαιρική. Εις το θέμα της στρατιωτικής εμφανίσεώς της εν Κύπρω θα βασανισθή η Τουρκική ειλικρίνεια. Η πραγματική διάθεσίς της δι’ έντιμον και λειτουργήσιμον λύσιν του Κυπριακού. Το θέμα τούτο είναι πολιτικός σταυρός διά την Άγκυραν. Τον αποφεύγει. Πρέπει να τον τοποθετήσωμεν προτού ημείς τοποθετηθώμεν επί των πολλών σταυρών που εκείνη μας προετοιμάζει.
30.9.1968

Σ.Σ. Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε το 1968, πριν από 49 χρόνια και 6 χρόνια πριν από την τουρκική εισβολή του 1974. Δυστυχώς, επαναλήφθηκε ο φόβος των σταυρών... Χιλιάδες μνήματα και επ’ αυτών σταυροί πεσόντων και αγνοουμένων.

Οι Τούρκοι - όχι κρυφά - με αλαλαγμούς μάς ετοιμάζουν νέα δεινά. Νέους σταυρούς. Ούτε τότε, στην Εθνική Καταστροφή του 1922, ούτε στη συμφορά του 1974, ούτε σήμερα (μετά τη συμφορά 43 ετών συνομιλιών) οι ηγέτες αντελήφθησαν, κατενόησαν, ψηλάφισαν τον αμετακίνητο τουρκικό πολιτικοστρατηγικό στόχο για κατάληψη όλης της Κύπρου. Ούτε αποτρεπτικοί σύμμαχοι τότε, ούτε σήμερα. Η κώφωση και η τύφλωση, η αυταπάτη και το αμήχανο βόλεμα είναι δυστυχώς η μόνη... αποτρεπτική δύναμη στον επόμενο Αττίλα...

Κ. Ν. Χατζηκωστής