Για όλα τα παιδιά που έχουν δικαίωμα στη διαφορετικότητα!

Επιτέλους βραδάκι. Μετά από μια κουραστική μέρα κάθομαι στον καναπέ μου, με ένα ποτήρι κρασί, με τα αγοράκια μου στα κρεβατάκια τους, ήρεμη και ευγνώμων για την ομαλότητα που απολαμβάνω αυτήν την ώρα και εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να συνεχίσω να απολαμβάνω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα..

Τούτες οι σκέψεις διακόπτονται άτσαλα, καθώς διαβάζω μιαν ανάρτηση μιας μάνας. Της μάνας του Νικόλα. Ενός μαθητή που δεν απολαμβάνει και τόση ομαλότητα στη ζωή του. Είναι βλέπεις διαφορετικός. Αλλά τολμά να διεκδικεί μέσα από τη μάνα του, να είναι μαθητής σαν τα παιδιά μας. Να παρελαύνει σαν τα παιδιά μας. Να μορφωθεί σαν τα παιδιά μας. Χρειάζεται όμως ένα συνοδό. Χρειάζεται ένα διερμηνέα στη νοηματική. Χρειάζεται ένα ξεβόλεμα του συστήματος. Μια μικρή αναπροσαρμογή στην «ομαλότητα» του σχολείου.

Την ίδια ώρα διαβάζω μια παράλληλη ιστορία ενός πατέρα. Ένας πατέρας που δεν απολαμβάνει την ομαλότητα της δικής μου ζωής. Διεκδικεί για τον Σταύρο του συνοδό. Γιατί ο Σταύρος είναι διαφορετικός. Παιδί με σύνδρομο Down, χρειάζεται ασφάλεια από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Σταύρος βλέπεις δεν αποτελεί απειλή παρά μόνο για τον ίδιο, μια και δεν αναγνωρίζει πόσο επικίνδυνο είναι να βγεις μόνος στο δρόμο ή να σκαρφαλώσεις σε μια στέγη... Χρειάζεται ένα ξεβόλεμα του συστήματος, που προνοεί συνοδούς που απειλούν άλλους, προνοεί συνοδό για δύο και τρία παιδιά παράλληλα. Δεν προνοεί όμως ατομικό συνοδό για τον Σταύρο... Χρειάζεται νέα κοστολόγηση της ζωής και δεν βολεύουν οι αριθμοί...

Είμαι 16 χρόνια εκπαιδευτικός. Έχω υπηρετήσει δεκάδες εντυπωσιακούς στόχους ανά σχολική χρονιά. Έχω αξιολογηθεί για την ικανότητά μου να μεταδίδω τη γνώση. Έχω καταρτίσει σχέδια δράσης για την υλοποίηση υπό έμφαση στόχων. Μου έχουν πει ότι στόχος μας πρέπει να είναι ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο. Ότι πρέπει να μάθω στα παιδιά πως είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά ίσοι. Έχω παρουσιάσει στα παιδιά φωτογραφίες, βίντεο, μαθήματα ευφάνταστα για τον σεβασμό, την αλληλεγγύη, τις πανανθρώπινες αξίες. Φεύγοντας από την τάξη, έχω πάντα την ψευδαίσθηση πως ίσως άλλαξα κάτι. Πως ίσως η ζωή κάποιου παιδιού γίνει καλύτερη... Μέχρι την ώρα, που διαβάζω για έναν Νικόλα ή έναν Σταύρο.

Έχω αποτύχει οικτρά. Κύριε Υπουργέ, αν παρ’ ελπίδα διαβάσεις τα λόγια μου, ελπίζω να νιώσεις στο ελάχιστο την αποτυχία μας, αξιολογώντας το σύστημα μέσα από τα μάτια του Νικόλα, του Σταύρου και του κάθε παιδιού, που χρειάστηκε να αποταθεί στο ανθρώπινο και δημοκρατικό μας σχολείο, με τους δείκτες να μας κατευθύνουν στην επιτυχία καθιστώντας μας επαρκείς, σε ένα ανεπαρκές σύστημα, που καθιστά ανάπηρους όλους εμάς, που θέλουμε να αγκαλιάσουμε τα παιδιά, να τα αγγίξουμε και να τα μάθουμε πως η παιδεία και ο πολιτισμός είναι στάση ζωής! Έξω από αίθουσες διδασκαλίας, έξω από προγράμματα και διαλέξεις.

Νικόλα και Σταύρο, αποτύχαμε! Αλλά να ξέρετε πως θα μπορούσαμε κάπου αλλού, σε κάποια άλλη ίσως ζωή, να σας αγαπήσουμε χωρίς να νιώθουμε ότι μας ξεβολεύετε και μας κοστίζετε... Μέχρι τότε, εγώ συνεχίζω να διδάσκω με «επιτυχία» τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Μέχρι τότε, ευγνωμονώ την ομαλότητα της ζωής μου, που μου προσφέρει τη δυνατότητα αυτονομίας...

Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ...

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ
Δασκάλα