Έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι πολιτικοί ηγέτες των Ελλήνων απέτυχαν στην προάσπιση των Εθνικών Συμφερόντων τα τελευταία 50 χρόνια. Οι Τούρκοι πέτυχαν και στα στρατιωτικά και στα διπλωματικά μέτωπα. Μετέτρεπαν τους εκβιασμούς σε νομιμοποιημένη διπλωματική διεκδίκηση. Βάφτιζαν αποτελεσματικά τις κατακτητικές προθέσεις και έμπρακτες επιτυχίες τους, σε φυσιολογική και λογική επιβολή...
Η Τουρκία δεν σταμάτησε και δεν θα σταματήσει να ελαύνεται από το Αυτοκρατορικό Σύνδρομο. Η ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι απλό σύνθημα. Δεν είναι πρόσκαιρος πολιτικός καιροσκοπισμός. Είναι μελετημένη πολιτική. Με στρατηγικούς στόχους και τακτικούς σχεδιασμούς. Είναι στρατιωτικά, οικονομικά, ψυχολογικά και διπλωματικά σχεδιασμένη και συγκροτημένη η τουρκική επεκτατική πολιτική.
Η Θράκη, το Αιγαίο και η Κύπρος είναι μια πτυχή αυτής της επεκτατικής Στρατηγικής της Τουρκίας. Η επιβλητική επιρροή της στις Βαλκανικές χώρες είναι άλλη πτυχή. Αυτές τις χώρες (όπως και την Ελλάδα και την Κύπρο) τις θεωρεί ως πρώην επαρχίες τής πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μελλοντικές Ζώνες Ελέγχου της. Όποιος αδυνατεί ή αποφεύγει να κατανοήσει αυτήν την πραγματικότητα, δεν μπορεί να ερμηνεύσει όσα εξελίσσονται στην περιοχή. Και όσα θα διαδραματιστούν στο άμεσο και στο προσεχές μέλλον. Και στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια.
Μ’ αυτήν την Τουρκία συνομιλεί η Κύπρος εδώ και 43 χρόνια. Συνομιλεί, όμως; Συνομιλεί ή εκμετρεί τις τελευταίες της στιγμές, ως Κυπριακή Πολιτεία; Τα δεδομένα που συνθέτουν την πραγματικότητα έπρεπε να αφυπνίζουν τους Ελλαδίτες και τους Κύπριους πολιτικούς ηγέτες. Οι εύκολες επικοινωνιακές σκοπιμότητες ενδοελληνικών αλληλοεπισκέψεων στην Αθήνα και Λευκωσία δεν αντιμετωπίζουν τα εν εξελίξει Τουρκικά Σχέδια. Δεν ανατρέπουν, ούτε αποτρέπουν την επεκτατική Τουρκική Στρατηγική. Τα λόγια δεδηλωμένης αδυναμίας, για ειρηνικές προθέσεις και βούληση φιλίας με την Τουρκία, προκαλούν αν όχι σαρκασμούς και καγχασμούς, τουλάχιστον βιτριολικό οίκτο... Τόσο για την αφέλεια, όσο και για την ενδημική αυταπάτη στις προσδοκίες των ηγετών μας.
Ο Νέος Πρόεδρος της Κύπρου θα έχει στο άμεσο μέλλον απέναντί του μια Τουρκία πιο απειλητική και πιο εκβιαστική, στην προώθηση και υλοποίηση των επεκτατικών της Σχεδίων. Θα ξεκαθαρίζει στην πράξη τι εννοεί όταν διακηρύττει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εξέλιπε. Πώς και πώς θα αντιδράσει τότε ο Πρόεδρος της Κύπρου; Θα διαμαρτυρηθεί στα Ηνωμένα Έθνη; Θα επαναλάβει το καταστροφικό παρελθόν ή θα ανοίξει και ακολουθήσει νέο, ρεαλιστικό και αποτελεσματικό δρόμο; Στις εκλογές προσέρχεται ο Λαός, ανενημέρωτος, ακατατόπιστος, συγχυσμένος και αμήχανος. Πιο αμήχανος και πιο ανήσυχος από τους διεκδικητές της Προεδρίας. Κι αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει αυθαίρετη και αβάσιμη αισιοδοξία για το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού.
