Ο Σοβινισμός του Μεγάλου Έθνους

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΑΦΡΙΝ ΑΠΟΤΥΠΩΘΗΚΕ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΟΛΥ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΗΝ Τ/Κ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
ΚΑΘΩΣ Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ISIS ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝΑ ΣΕ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ, ΟΠΩΣ Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΗΠΑ, Ο ΚΟΥΡΔΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΒΙΡΣΚΕΤΑΙ ΓΙ' ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Το γεγονός ότι η τουρκική αντιπολίτευση σπεύδει να στηρίξει τη σοβινιστική και επιθετική πολιτική κατά των Κούρδων στο εσωτερικό και εξωτερικό της Τουρκίας δεν εκπλήσσει κανένα
Η Τουρκία, αντιλαμβανόμενη ότι είναι αδύνατο να επιτύχει τον μεγάλο στόχο της ανατροπής του Άσαντ στη Συρία και δεχόμενη βαριά διπλωματική ήττα, στράφηκε σε μια νέα πολιτική και πλέον στοχοποιεί τους Κούρδους της Συρίας. Αυτή η επιλογή επιτάσσει την παρεμπόδιση της αυτοκυβέρνησης των Κούρδων της Συρίας σε μιαν αυτόνομη περιοχή και οπωσδήποτε την αποτροπή της ομοσπονδοποίησης της Συρίας. Η πρόσφατη προσέγγιση με τη Ρωσία και η συνακόλουθη αποστασιοποίηση από τις ΗΠΑ πραγματοποιήθηκαν προκειμένου να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική.

Η Τουρκία, εν τέλει, με την κατάνευση της Ρωσίας ξεκίνησε τις εναέριες και χερσαίες επιχειρήσεις κατά της κουρδικής πόλης Αφρίν. Πρόκειται για παραδοξότητα, μιας και η Τουρκία, στέλλοντας μήνυμα στον Άσαντ, τον οποίο εδώ και χρόνια επιθυμεί διακαώς να ανατρέψει, διατείνεται ότι οι επιθέσεις κατά των Κούρδων γίνονται προς όφελος του καθεστώτος Άσαντ.

Είναι δύσκολο να προεικάσουμε την κατάληξη του πολέμου στο Αφρίν και τις επιπτώσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το μέλλον της Συρίας, όμως διαφαίνεται ότι η Τουρκία έχει «χαμηλώσει» τις προσδοκίες της στη Συρία στοχεύοντας μόνο να πλήξει τους Κούρδους. Η Ρωσία, προς το παρόν, κάνει τα στραβά μάτια, μιας και η τουρκική επέμβαση θα αποδυναμώσει τους Κούρδους και τα αιτήματά τους από το καθεστώς Άσαντ. Ωστόσο, η ανοχή της Ρωσίας έχει τα όριά της, με κόστος για την Τουρκία την υιοθέτηση μιας στάσης υπέρ της συνέχισης του καθεστώτος Άσαντ.

Εν ολίγοις, καθώς ο συνασπισμός κατά του ISIS αποφέρει τα προσδοκώμενα σε δυνατούς παίκτες όπως η Ρωσία και οι ΗΠΑ, ο κουρδικός λαός, ο οποίος έδωσε τον σκληρότερο αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους, βρίσκεται γι' ακόμη μια φορά σε δύσκολη κατάσταση. Όπως στο πρόσφατο παρελθόν παρεμποδίστηκε η δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Ιράκ, έτσι και τώρα τίθενται εμπόδια στην προσπάθεια των Κούρδων της Συρίας για την εξασφάλιση της πολυπόθητης αυτονομίας τους.
Ακατανόητη στάση

Το γεγονός ότι η τουρκική αντιπολίτευση σπεύδει να στηρίξει τη σοβινιστική και επιθετική πολιτική κατά των Κούρδων στο εσωτερικό και εξωτερικό της Τουρκίας δεν εκπλήσσει κανέναν. Η κουρδική πολιτική του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP) κινείται στη γραμμή του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ). Ωστόσο, δεν είναι δυνατό να κατανοήσουμε τη στάση των δυνάμεων της Αριστεράς στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, οι οποίες πιστεύουν στη δημοκρατία και την ειρήνη.

Δημόσιες τοποθετήσεις που επιδοκιμάζουν την επέμβαση του τουρκικού στρατού στο Αφρίν και δικαιώνουν αυτόν τον πόλεμο με το αιτιολογικό της «προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας» είναι απαράδεκτες. Όταν τέτοιες δηλώσεις προέρχονται και από μια χώρα σαν την Κύπρο, της οποίας η εδαφική ακεραιότητα παραβιάστηκε επίσης βίαια -με τη δύναμη των όπλων- τότε είναι διπλά απαράδεκτες. Πώς μπορούν αυτοί που θεωρούν δίκαιο να ζουν σε εδάφη που κατελήφθησαν με τη βία των όπλων, να αξιώνουν ξεχωριστή περιοχή και να εκφράζουν αιτήματα για ομοσπονδία -ή και για συνομοσπονδία-, να θεωρούν «άδικες» τις διεκδικήσεις των Κούρδων για αυτονομία;
Δεν βρίσκουν λόγια

Το ερώτημα είναι απλό: είναι νόμιμο οι Κούρδοι της Συρίας να αυτοδιοικούνται στα εδάφη όπου ζουν, ή όχι; Αντίκειται στη δημοκρατική νομιμότητα το αίτημα για αυτονομία ενός λαού που εδώ και χρόνια καταδυναστεύεται, τόσο στην Τουρκία όσο και στη Συρία, ή όχι;

Είναι το αίτημα των Κούρδων για αυτονομία αντίθετο με την ειρήνη και τη δημοκρατία; Δεν βρίσκουν λόγια οι Τουρκοκύπριοι δημοκράτες για να μιλήσουν σχετικά με τα παραβιασθέντα δικαιώματα των Κούρδων; Μπορεί να συμβιβαστεί η επικρότηση του σοβινισμού του μεγάλου έθνους με την αριστερή και δημοκρατική πολιτική; Δεν μπορώ να γνωρίζω το είδος των απαντήσεων που μπορεί να δοθεί σε αυτά τα ερωτήματα. Οι δηλώσεις όμως που έγιναν μέχρι σήμερα είναι ξεκάθαρες και δεν συμβαδίζουν με την αριστερή και δημοκρατική πολιτική.
Δημιουργία μονολιθικής κοινωνίας

Ο πόλεμος στο Αφρίν αποτυπώθηκε με έναν πολύ αρνητικό τρόπο στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, δημιουργώντας ένα κλίμα στο οποίο κυριάρχησε η εθνικιστική ρητορική, η εσωτερική πίεση, οι προσευχές για ευλογία του πολέμου στα τζαμιά και η διάθεση για λιντσάρισμα. Αυτοί που επιχειρούν τη σύνθεση του «Έθνους» με τον «Θεό» επιδιώκουν να δημιουργήσουν στη βόρεια Κύπρο μια μονολιθική κοινωνία στα πρότυπα της τουρκικής. Δεν αρκούνται απλώς στην περιφρόνηση της μεγάλης πλειοψηφίας των Τουρκοκυπρίων, που δεν είναι ενσωματωμένη στη δική τους θρησκευτική «Εθνική Κοινότητα», αλλά είναι έτοιμοι να καταφύγουν και στη βία.

Οι βανδαλισμοί στην εφημερίδα «Αφρίκα» μαρτυρούν την ύπαρξη ομάδων στον κυπριακό Βορρά, οι οποίες δεν θα διστάσουν πλέον να επιτεθούν κατά Τουρκοκυπρίων. Ένα απλό γνέψιμο αρκεί για να τις κινητοποιήσει. Είναι πιθανό να βρεθούμε ενώπιον βιαιότερων καταστάσεων όταν προκύψουν διαφωνίες σε κάποιο άλλο ζήτημα στο άμεσο μέλλον. Υπό την επίδραση του σοβινισμού του μεγάλου έθνους, σχηματίζονται πλέον στη βόρεια Κύπρο παράλληλες κοινότητες, ενώ κάποιοι αδημονούν σε κάθε ευκαιρία να υποδεικνύουν στους Τουρκοκύπριους τα όριά τους.

Μπροστά σε αυτήν την καταστροφική μνησικακία δεν ωφελούν οι επικλήσεις στην «κοινή λογική». Προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν σε αυτό το στρεβλό περιβάλλον που διαμορφώνεται, οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να κοιτάξουν τα σφάλματά τους, να απαλλαγούν από τις αυταπάτες τους και να αγωνιστούν με θάρρος. Ο Μαρξ μάς επισημαίνει ότι οι άνθρωποι για να ενθαρρυνθούν πρέπει να πρώτα να τρομάξουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αλλιώς, δεν θα καταφέρουμε να λυτρωθούμε από το φρικτό σκοτάδι της δυστοπίας που μας απειλεί...