Ο Λαός είναι το κυρίαρχο όργανο της Δημοκρατίας. Τα κράτη επανδρώνονται και λειτουργούν με πρόσωπα που ο Λαός επιλέγει ως τα πλέον κατάλληλα για τα λειτουργήματα που θα αναλάβουν. Ο Λαός είναι αλάθητος; Όχι. Ο Λαός διαπράττει λάθη. Και κάποτε μοιραία λάθη. Υπήρξε π.χ. μοιραίο λάθος του Κυπριακού Λαού να εμπιστευθεί στους Προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας την εν λευκώ διαπραγμάτευση της ύπαρξής του στον τόπο του...
Υποτίθεται ότι όλοι οι Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας, εν ονόματι του Λαού και χάριν του Λαού, διαπραγματεύονται την Εθνική και Βιολογική επιβίωσή του εδώ και 50 χρόνια. Πού τον κατάντησαν; Να του λέγουν ότι θα διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και στη θέση της θα μπει ένα Ομοσπονδιακό Πολιτειακό Έκτρωμα, το οποίο θα λειτουργεί (δεν θα λειτουργήσει!) όπως θέλει η Τουρκία με τα Veto της και με τα... ζάρια της. Ο Λαός πώς αντιδρά; Ο Λαός με την απραξία του λέγει: «Σας εμπιστευόμαστε. Δεν καταλαβαίνουμε τι κάμνετε, αλλά οι Κομματάρχες και η Κυβέρνηση μάς λέγουν ότι δεν υπάρχει άλλο δρόμος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μόνο το Διζωνικό, Δικοινοτικό Έκτρωμα που θα είναι, πριν γεννηθεί, νεκρό»...
Πριν από τις Συμφωνίες της Ζυρίχης, όποιος μιλούσε εναντίον του ένοπλου αγώνα για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ήταν προδότης. Όταν υπεγράφησαν οι «προδοτικές» Συμφωνίες, όποιος μιλούσε εναντίον των Συμφωνιών αυτών ήταν, επίσης, προδότης. Ο Λαός τρελάθηκε; Οι ηγέτες τον τρέλαναν; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι, από την Ένωση και μόνο Ένωση, φθάσαμε στη Ζυρίχη και μόνο Ζυρίχη. Και μετά, στην τουρκική ανταρσία. Στη διάλυση της Δικοινοτικής Συμφωνίας της Ζυρίχης, στα δράματα του 1963, του 1964, του 1967. Και μετά; Το Ζυριχικό Κράτος, με τις εξυπνάδες των ηγετών του, κατέληξε στην τραγωδία του 1974.
Μετά την τραγωδία κηρύχτηκε και πάλι Μακροχρόνιος (άνευ στόχου!). Ύστερα εγκαταλείφθηκε κι αυτός ο αγώνας και πήγαμε στον ζοφερό ρεαλισμό των Συμφωνιών Κορυφής του Μακαρίου του 1977 και του Κυπριανού του 1979. Και μετά; Ήταν ο αστόχαστος και άστοχος ρεαλισμός των Συνομιλιών και των υποχωρήσεων. Ο ρεαλισμός κατευνασμού και της αυταπάτης των Προέδρων. Τι πρέπει να σκεφθεί τώρα ο Λαός; Πώς και τι πρέπει ν’ αποφασίσει; Ποια πείρα απέκτησε και πώς η πείρα αυτή τον αφυπνίζει και τον καθοδηγεί;
Αυτά τα στοιχειώδη ερωτήματα δεν έχουν ακόμα βρει την απάντησή τους. Γιατί οι ηγέτες δεν εξήγησαν στον Λαό τι ακριβώς θέλουν; Απλούστατα, γιατί οι ίδιοι δεν ξέρουν τι θέλουν και τι μπορούν να θέλουν και τι μπορούν να επιτύχουν. Γι’ αυτό και συζητούν 44 χρόνια χωρίς να επιτυγχάνουν ούτε Συμφωνία ούτε Λύση. Και ποια είναι η διαφορά μεταξύ Συμφωνίας και Λύσης, που πρέπει να είναι απολύτως κατανοητή; Η Συμφωνία της Ζυρίχης δεν ήταν λύση π.χ. Η σύγχρονη Συμφωνία των Πρεσπών για τα Σκόπια δεν είναι λύση; Η Συμφωνία της Λωζάννης (λέγουν οι Τούρκοι) δεν είναι λύση κ.λπ, κ.λπ. Άλλο Συμφωνία και άλλο αν αυτή η Συμφωνία φέρνει και λύση ή περιπλέκει περαιτέρω το πρόβλημα.
Τι καλείται, λοιπόν, ο Πρόεδρος της Κύπρου να πράξει στις επόμενες Συνομιλίες; Καλείται να ανέλθει τα σκαλοπάτια της αγχόνης. Δηλαδή να υπογράψει την «ενδιάμεση λύση». Δηλαδή τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή θα είναι η Συμφωνία. Κι όταν την υπογράψει, θα πανηγυρίσει όπως ο Μακάριος στη Ζυρίχη με το Νενικήκαμεν! Και η λεγόμενη διεθνής γνώμη να χαιρετίσει τη Συμφωνία, ως έπραξε πρόσφατα και με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Όλα αυτά θα γίνουν... Κι όταν γίνουν, η Λύση πού θα βρίσκεται; Ποια θα είναι και πώς θα υλοποιηθεί; Αντί η Συμφωνία να φέρει λύση, η οποία θα χαιρετίζεται και θα υμνείται ως επιτυχία, θα έρθει η ΔΙΑΛΥΣΗ και η τελική υποδούλωση στην Τουρκική Βουλιμία. Η λύση θα είναι η Διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο πλήρης έλεγχος της Τουρκίας επί όλης της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία, εδώ και καιρό, μας λέγουν καθαρά και εκκωφαντικά οι Τούρκοι ηγέτες, ότι «η Κύπρος εξέλιπε».
