Ο Κυπριακός Λαός δεν ευθύνεται για τα δεινά του; Δεν είναι υπόλογος ο Λαός της Κύπρου για όσα συνέβησαν τις τελευταίες τραγικές δεκαετίες; Φταίνε μόνο οι ηγέτες του; Οι εκλεγόμενοι κυβερνήτες του, μόνο, φταίνε; Μόνον όσοι με ψήφους του Λαού έπαιρναν και ασκούσαν με ασυδοσία την εξουσία φταίνε; Επικαλούμενοι, μάλιστα, τον Λαό και τη δημοκρατική διαδικασία που τους έφερε στην εξουσία, ώστε να δικαιολογούν τις ασυδοσίες τους;
Ο Λαός φταίει. Σαφώς φταίει. Ο Λαός (λέγει η Δημοκρατία) είναι αλάνθαστος στις αποφάσεις του! Αλλ’ αφού είναι αλάνθαστος στις αποφάσεις του, πώς οι ηγέτες που εκλέγει, με την αναξιότητα και την ακαταλληλότητά τους, επιφέρουν εθνικές καταστροφές και οικονομικές δυσπραγίες; Ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας γιατί υποστήριξαν ότι η Δημοκρατία δεν είναι το ορθότερο, το αποτελεσματικότερο πολίτευμα; Ήταν ανόητοι, μη ρεαλιστές, «αντιδημοκράτες»; Το υποστήριξαν επειδή η Δημοκρατία δεν λειτουργούσε και δεν λειτουργεί με τους κανόνες, τις αρχές, τις αξίες που απαιτούνται για την ορθή λειτουργία της...
Πέραν των φιλοσοφικών και πολιτικών θεωριών, οι πραγματικότητες λέγουν ότι ο Λαός αποφασίζει και, συνεπώς, έτσι λειτουργεί η σύγχρονη Δημοκρατία. Με τις αδυναμίες και τα προβλήματά της. Ο Λαός, όμως, δεν ευθύνεται, όταν οι ηγέτες που επιλέγει είναι αναποτελεσματικοί και ανίκανοι; Ο Λαός όχι μόνο φταίει, αλλά, ως η πηγή της Εξουσίας, έχει μεγαλύτερη ευθύνη από τους εντολοδόχους του. Φταίει ο λήθαργος του Λαού. Φταίει ο ύπνος του. Φταίει η αδιαφορία του. Φταίει η μη ενεργός συμμετοχή του στη διαχείριση της ζωής του. Φταίει γιατί σιωπά. Γιατί ανέχεται. Γιατί δεν ανησυχεί. Γιατί δεν ζητά να έχει λόγο και απόφαση στα σοβαρά θέματα που απασχολούν τη ζωή και την επιβίωσή του. Φταίει για όλα τα πιο πάνω, γι’ αυτό πληρώνει με τραγωδίες τις αναξιότητες αυτών που εκλέγει να τον κυβερνούν .
Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Κυπριακού Λαού υπάρχει έκδηλη Λαϊκή Ευθύνη. Τον έβαλαν να αγωνιστεί, να πεθάνει, να απαγχονισθεί. Να γίνει ολοκαύτωμα για την Ένωση και μόνο Ένωση. Μετά τον έβαλαν να υμνεί το Ζυριχικό Κράτος. Όποιος μιλούσε εναντίον της Ένωσης, ήταν προδότης. Ύστερα, όποιος μιλούσε εναντίον της Ζυρίχης (και υπέρ της Ένωσης), ήταν επίσης ο προδότης! Αργότερα επανέρχονταν και ανακυκλώνονταν τα συνθήματα, οι αντιφατικές ρητορείες, οι παράνομες οργανώσεις, το διαλυμένο Ζυριχικό Κράτος, οι διχασμοί, οι εμφύλιοι, η Τουρκοανταρσία, η πυρίκαυστη Τηλλυρία, ο Νοέμβριος του '67, το Πραξικόπημα, η Τουρκική Εισβολή... Όχι μόνον ο Λαός δεν ήλεγχε, όχι μόνο δεν ζητούσε εξηγήσεις και ευθύνες, όχι μόνο ήταν σε ενδημικό λήθαργο, αλλά και το μόνο στο οποίο αναδεικνυόταν ήταν να χειροκροτεί. Να ζητωκραυγάζει τους εκάστοτε ηγέτες του και όταν ακόμα του έφερναν δράματα και τραγωδίες. Να τους χειροκροτεί, να τους ηρωοποιεί και να τους επανεκλέγει!..
Είναι ο Λαός σήμερα σε θέση να επιβάλει στην ηγεσία νέες, ορθότερες διαχειρίσεις της επιβίωσής του; Έχει νέες ιδέες, άλλα οράματα, πιο πρακτικώς αποτελεσματικά σχέδια απελευθέρωσης της Κύπρου από τον Κατακτητή της; Μπορεί να επιβάλει αυτά τα σχέδια ή θα αποδεχθεί παθητικά και πάλιν (κόντρα στις πολυχρόνιες εμπειρίες) την τελική υποταγή του στην τουρκική αρπακτική βιαιότητα; Ο Λαός δεν είναι ούτε σήμερα σε θέση ν’ αντιδράσει; Δεν φαίνεται να είναι... Σέρνεται από τα τετελεσμένα και τους αναποτελεσματικούς μικροπολιτικούς ηγέτες του. Χειροκροτεί και πάλι τα... επόμενα δράματα, που πρέπει να ετοιμάζεται να ζήσει, αν συνεχίσει τον Λήθαργό του...
