Κυκεώνας…

Από την Τουρκική Εισβολή και κατάκτηση της Κύπρου του 1974, έχουν περάσει 44 χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια Τούρκοι και Έλληνες της Κύπρου συνομιλούν, αλλά λύση δεν επιτυγχάνουν. Γιατί; Επειδή (λέγει η ελληνική πλευρά) η Τουρκία θέλει όχι μόνο να νομιμοποιήσουμε με την υπογραφή μας τα τετελεσμένα της Εισβολής, αλλά και να επιτευχθεί τέτοια διευθέτηση, ώστε να μη λειτουργήσει, και η κατάρρευσή της να οδηγήσει σε τελική τουρκοποίηση της Κύπρου. Και η τουρκική πλευρά; Λέγει ότι οι Έλληνες δεν είναι αξιόπιστοι. Δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν είναι ρεαλιστές. Δεν θέλουν λύση και επιδιώκουν να είναι αυτοί και μόνο οι εκφραστές και εκπρόσωποι της Ζυριχικής Κυπριακής Δημοκρατίας, που... «εξέλιπε»...

Μετά, λοιπόν, από 45 χρόνια βιώνουμε τα ίδια και χειρότερα. Η τουρκική προπαγάνδα αναμασά ότι η ελληνική πλευρά δεν θέλει λύση... Θέλει ή δεν θέλει, πράγματι, λύση; Και ποια λύση θέλει; Και ποιοι θέλουν ποια λύση; Επικρίνεται από το ΑΚΕΛ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι, είτε δεν θέλει λύση είτε θέλει τώρα άλλη λύση. Κατηγορείται ότι την κρίσιμη ώρα, αντί να προχωρήσει σε Συμφωνία Λύσεως, έφυγε... Εγκατέλειψε τις Συνομιλίες και τώρα ζητά να επαναρχίσουν από εκεί που έμειναν...

Είναι αβίαστο το σχετικό ερώτημα: Γιατί έφυγε και θέλει να ξαναρχίσει από εκεί που έμειναν; Πώς τότε οι Συνομιλίες απέτυχαν και οι επόμενες θα επιτύχουν; Πώς θα καταλογισθεί ευθύνη στην Τουρκία, αν και όταν οι επόμενες Συνομιλίες ναυαγήσουν και πάλιν; Εδώ και 45 χρόνια, υπό καλύτερες (για την ελληνική πλευρά) συνθήκες, η Τουρκία ουδέποτε επωμίστηκε την ευθύνη για τις αποτυχίες ατέλειωτων, ατερμάτιστων και ανερμάτιστων Συνομιλιών. Πώς θα την επωμιστεί τώρα, υπό καλύτερες συνθήκες για την τουρκική πλευρά;

Σε όλα αυτά τα σημαντικά ερωτήματα η πλευρά μας δεν έχει απαντήσεις. Φλυαρεί, αερολογεί, ανευθυνολογεί... στη βολική αλλά χρεοκοπημένη ρητορική για εσωτερική κατανάλωση. Δυστυχώς, η πλευρά μας μετά από 45 χρόνια φαίνεται να μην ξέρει τι θέλει. Και άρχισε η Τουρκία να εκμεταλλεύεται αυτήν τη σύγχυση. Άλλα φέρεται να θέλει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ως εφικτή λύση του Κυπριακού. Άλλα ο Αρχηγός του ΑΚΕΛ. Άλλα η ηγεσία του ΔΗΚΟ. Άλλα η ΕΔΕΚ, άλλα τα άλλα κόμματα. Και μέσα στην Κομματοκυριαρχία άλλες υποδιαιρέσεις διαφοροποιημένων θέσεων. Αυτή δεν είναι εικόνα αισιόδοξης προοπτικής. Αυτή είναι εικόνα επερχόμενης νέας καταστροφής...

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι ένας νομικός κυκεώνας και μια πολιτειακή κόλαση. Πώς μπορεί να εξηγηθεί στους Τρίτους, στη λεγόμενη, αλλ’ ανύπαρκτη, Διεθνή Κοινή Γνώμη; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έστω και τώρα βεβαιώθηκε, όπως λέγει, ότι αυτή η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι και νομικοπολιτειακό τερατούργημα και συνεπώς ανεφάρμοστο. Δεν μπορεί να λειτουργήσει. Και βγήκε με κάποιο συγκρατημένο θάρρος να μιλήσει για Αποκεντρωμένη Ομοσπονδία. Πάλιν, όμως, με ρευστό περιεχόμενο. Χωρίς προμελέτη. Χωρίς προπαρασκευή. Χωρίς καθαρότητα στόχων και διαδικασιών. Χωρίς σχεδιασμό... Έστω όμως με ολέθρια καθυστέρηση, ο Πρόεδρος ομολόγησε το εξ αντικειμένου αυτονόητο. Δηλαδή το ότι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, που για 45 χρόνια συζητείται ως η εφικτή λύση, δεν είναι λύση. Δεν μπορεί να λειτουργήσει. Είναι διάλυση. Είναι νέα Κερκόπορτα στην ενισχυμένη τουρκική επιθετικότητα. Η προεδρική αυτή παρρησία, αυτό το έστω καθυστερημένο και γκρίζο θάρρος, ποια πρακτική συνέχεια θα έχει;

Τι έπρεπε να γίνει πριν ή έστω μετά τη νέα θέση του Προέδρου; Δεν έπρεπε να καθίσουν οι πολιτικοί ηγέτες και να αποφασίσουν ενωμένοι και συνυπεύθυνοι, για το πού και γιατί απέτυχαν και για το τι γίνεται παρακάτω; Αντ’ αυτής της Ιστορικά, της αδήριτα αναγκαίας απόφασης για ενότητα λαού και ηγεσίας προς λειτουργική διευθέτηση του Κυπριακού με καθαρό και εφικτό στόχο, άρχισαν οι αλληλοκατηγορίες. Οι αλληλοχαρακτηρισμοί, οι αλληλοϋπονομεύσεις. Σημειώθηκαν μικροπολιτικές εκρήξεις. Και εμφανίστηκαν δήθεν και «πυροσβεστικές» επεμβάσεις χάριν της ρητορικής ψευδοενότητας. Ποιας Ενότητας και για ποιο σκοπό; Ουδείς πολιτικός ηγέτης απαντά...

Λαός και Ηγεσία αδυνατούν να συμφωνήσουν στο ποια «λειτουργική» λύση επιδιώκουν για τις επόμενες γενιές της Κύπρου. Αδυνατούν και να ομοφωνήσουν... Πώς θα συμφωνήσουν με τον Τούρκο Κατακτητή τους; Πώς θα συμφωνήσουν με τους Τούρκους, όταν μεταξύ τους είναι για 45 χρόνια αγεφύρωτες ακόμα οι διαφορές για τον στόχο των Συνομιλιών; Οι Τούρκοι δεν χρειάζονται πλέον δική τους διπλωματική ενέργεια για να μας οδηγήσουν σε νέα αδιέξοδα. Σε νέες υποχωρήσεις μας στους νέους εκβιασμούς και σχεδιασμούς τους. Σχεδιασμούς που άρχισαν με το Σχέδιο Νιχάτ Ερίμ το 1956 και συνεχίζονται με, συγκλονιστικά, αποτελεσματική μαεστρία μέχρι σήμερα. Η ελληνική πλευρά φλυαρεί τελματώνοντας στις αυταπάτες της. Ο Τούρκος υλοποιεί. Βλέπει ΚΕΝΟ απέναντί του. Και προωθεί χωρίς αντίσταση τους Σχεδιασμούς του. Την ίδια ώρα η πλευρά μας μίζερη, συγχυσμένη και διασπασμένη παραπαίει. Και φαιδρολογεί όταν δεν ανοητολογεί...