Από το 1974 μέχρι σήμερα η Κύπρος «επιτυγχάνει» ψηφίσματα και υποστηρικτικές δηλώσεις. Ουδείς, όμως, τόλμησε να χαρακτηρίσει την Τουρκία κατακτητική δύναμη. Ουδείς τόλμησε να μιλήσει για Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο. Για Τουρκική Κατοχή της Κύπρου. Από το 1974 όλοι οι Πρόεδροι της Κύπρου αυτοθαυμάζονταν για τις συνεχείς «επιτυχίες» τους. Στα Ηνωμένα Έθνη, στην Ευρώπη, στις Διακρατικές Σχέσεις. Αυτές οι «επιτυχίες» σκόπευαν μικροπολιτικές επιδιώξεις. Σκόπευαν την παραπλάνηση του Κυπριακού Ελληνισμού. Τα ίδια έπρατταν και τις ίδιες «επιτυχίες» εξασφάλιζαν και οι εκάστοτε Έλληνες Πρωθυπουργοί. Αποτέλεσμα όλων αυτών των πολυετών «επιτυχιών» (ουδείς ηγέτης απέτυχε (!) όλοι επετύγχαναν), ήταν η μονιμοποίηση της Τουρκικής Κατοχής της Κύπρου, η αμφισβήτηση της Ελληνικής Κυριαρχίας στο Αιγαίο, η διεκδίκηση της Δυτικής Θράκης κ.λπ. Προϊόν των διπλωματικών «επιτυχιών» της ηγεσίας των Ελλήνων ήταν η ανυποχώρητη και ενισχυμένη Τουρκική Επιθετικότης. Ήταν ο εξευτελισμός των Κυριαρχικών Δικαιωμάτων και της Ελλάδος και της Κύπρου. Άλλο ψύχραιμη αντιμετώπιση, άλλο συνετή αντίδραση, άλλο η υπεύθυνη διαχείριση και άλλο η αφελής και κούφια ελπίδα ότι κάποιες ακαδημαϊκές στηρίξεις της Ευρώπης (ποιας Ευρώπης;) θα τιθασεύσουν τη σχεδιασμένη επεκτατική τουρκική πολιτική. Η Τουρκία γνωρίζει ότι οι φραστικές θολούρες εναντίον της σημαίνουν τίποτε. Γνωρίζει ότι είναι «επί του εδάφους» και με εφαρμοσμένα σχέδια, που γράφεται η Ιστορία. Όχι με σαφή ή ασαφή κείμενα σκοπιμοτήτων και επικοινωνιακής πολιτικής κατά της τουρκικής προκλητικότητας. Οι λαμπρές «επιτυχίες» της ελληνικής πλευράς, επαναλαμβανόμενες τις τελευταίες δεκαετίες, απεδείχθη ότι δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη Δύναμη. Η έλλειψη πειστικής Δύναμης από Ελλάδα και Κύπρο, είναι που ερεθίζει και αποχαλιναγωγεί την τουρκική επιθετικότητα. Οι διπλωματικές «επιτυχίες» δεν είναι όπλα αποτροπής ή ματαίωσης των Τουρκικών Σχεδίων. Όπλο αποτροπής είναι η Δύναμη. Να γνωρίζει ο Τούρκος ότι δεν μπορεί να αρπάξει ελληνικά δικαιώματα, γιατί θα του κοπεί το χέρι... Να γνωρίζει ότι πρώτο υπάρχει Δύναμη για κόψιμο του αρπακτικού χεριού και, δεύτερο, υπάρχει βούληση και βεβαιότης ότι έτσι θα συμβεί... Η «ψυχραιμία» της πλευράς μας ανοίγει περαιτέρω τη βουλιμία της. Οι «επιτυχίες» της διπλωματίας μας προκαλούν τις επόμενες πιο επιθετικές (στρατιωτικές, πλέον), τουρκικές επιχειρήσεις. Επαγρύπνηση, αποτελεσματική αναζήτηση Συμμάχων και φίλων, στρατιωτική ετοιμότης, οικονομική ευρωστία και σωστή ενημέρωση του Λαού, είναι μερικά στοιχεία της αναζήτησης Δύναμης αποτροπής των τουρκικών Σχεδίων. Η νέα «επιτυχία» της Βάρνας είναι πρόσθετη αυταπάτη. Ο Σουλτάνος πήρε και δεν έδωσε στη Βάρνα. Η επιθετική στρατηγική της Τουρκίας, δεν θα αμβλυνθεί μετά τη Βάρνα. Άλλες αυταπάτες θα αποδειχθούν μοιραίες.
