Οι διαπραγματεύσεις, οι Συνομιλίες, οι συζητήσεις για λύση τοπικών ή διεθνών προβλημάτων είναι ειρηνικός πόλεμος. Οι Συνομιλητές αγωνίζονται να νικήσουν, να ωφεληθούν, να κερδίσουν. Να νικήσουν. Η Φύση αποφάσισε, με όλα τα δημιουργήματα και τις εξελίξεις της, ότι επιβάλλεται και επιβιώνει ο Ισχυρός. Στην περίπτωση του Κυπριακού, η ισχυρή Τουρκία επεβλήθη στρατιωτικά το 1974. Και έκτοτε επιβάλλεται σε όλες τις Συνομιλίες για 45 χρόνια. Τώρα που η Τουρκία γεωστρατηγικά και στρατιωτικά είναι ισχυρότερη, στις επόμενες Συνομιλίες θα εξευτελίσει εντελώς την ελληνική πλευρά. Θα αυξήσει τις αξιώσεις και διεκδικήσεις της.
Αλίμονο σ’ αυτούς που αδυνατούν να προστατεύσουν την Κυριαρχία τους. Τη χάνουν την ώρα που οι «φίλοι» και οι «σύμμαχοι» καλούν σε ψυχραιμία το θύμα, ενώ παρασκηνιακά βοηθούν τον θύτη... Τα συμφέροντα αυτών των υποθετικών φίλων βρίσκονται στην Τουρκία. Είναι χώρα πληθυσμιακά μεγάλη, ισχυρή στρατιωτικά, ισχυρή γεωστρατηγικά, επιβλητική μέσα στο χάος της Μέσης Ανατολής. Αυτή είναι η πραγματικότης. Αυτός είναι ο οδυνηρός ρεαλισμός.
Η Κύπρος είναι όμηρος της Τουρκίας. Οι λεγόμενες Συνομιλίες, αν επαναρχίσουν, θα οδηγήσουν σε πλήρη υποταγή στις τουρκικές αξιώσεις. Δηλαδή στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν δεν επαναρχίσουν, τότε η Τουρκία θα προχωρεί, θα απειλεί και θα δημιουργεί νέα τετελεσμένα. Το πρώτο ερώτημα είναι: Ποια και πόσα νέα τετελεσμένα μπορεί ν’ αντέξει η Κύπρος; Αυτό το ερώτημα πρέπει να το απαντήσει η υπεύθυνη ηγεσία του τόπου. Και πρέπει ν’ απαντήσει και το δεύτερο και κύριο εφιαλτικό ερώτημα: Πώς θα αντιμετωπίσει τη διακηρυγμένη και εφαρμοζόμενη τουρκική πολιτική πλήρους ελέγχου της Κύπρου; Η Ισχύς αποφασίζει τις απαντήσεις. Και αυτή η Ισχύς βρίσκεται στην Τουρκία.
Τα δύο αυτά ερωτήματα έπρεπε να είχαν ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ απαντηθεί ευθύς μετά το 1974. Έπρεπε οι ηγέτες να μην είχαν αμφιβολίες για τους Στόχους της Άγκυρας. Έπρεπε να μην έτρεφαν ψευδαισθήσεις. Έπρεπε να μην είχαν αυταπάτες. Ούτε διάβαζαν, ούτε ερμήνευσαν, ούτε κατανοούσαν τις σχετικές τουρκικές απειλές.
Ζούσαν στην ευφορία των θώκων της Εξουσίας. Διαβουκολούσαν τον Λαό, τον ενέπαιζαν, τον παρέσυραν σε κούφιες ελπίδες. Έπρεπε να κτίζουν δύναμη, έπρεπε να βρουν Συμμάχους, όχι Ψευδόφιλους.
Έρχεται τώρα ο νέος γύρος της Κολάσεως; Τώρα, είτε το αισθάνονται είτε το κατανοούν είτε όχι, οι υπεύθυνοι ηγέτες οδηγούν τον Κυπριακό Ελληνισμό από την ομηρία και κατάκτηση του 1974, στην τελική καταστροφή. Δεν υπάρχει υπερβολή, ούτε υπερεκτίμηση του σχετικού κινδύνου. Η εκτίμηση αυτή είναι στηριγμένη στα εφιαλτικά δεδομένα. Στη στοιχειώδη πρόβλεψη των εξελίξεων. Στην προοπτική των επόμενων βραχυπρόθεσμων ή μεσοπρόθεσμων κινήσεων της Άγκυρας. Όπως οι ίδιοι οι Τούρκοι ηγέτες τις ανακοίνωναν. Όχι όπως εμείς τις εκτιμούμε ή τις υποπτευόμαστε ή τις... επιθυμούμε.
Οι Τούρκοι έλεγαν πάντοτε τι μας ετοιμάζουν. Τα σχεδίαζαν από το 1956 μέχρι σήμερα. Έφεραν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Είναι η αντίσταση. Η συνειδητή απόκτηση δύναμης αντίστασης. Δύναμη ματαίωσης των περαιτέρω τουρκικών σχεδίων. Η, πάση θυσία, αναζήτηση ερεισμάτων έγκαιρης αποτροπής. Η προστασία του Κυπριακού Ελληνισμού δεν επετεύχθη στο παρελθόν με πλάνες και ευχές και ελπίδες και κατευναστικές πολιτικές. Και δεν πρόκειται να αποτραπεί η τελική Συμφορά του με νέες πλάνες και αυταπάτες. Η Κυβέρνηση και οι πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου ανησυχούν, αλλά απρακτούν. Ζουν παθητικά και βολεύονται με την τραγική ψευδαίσθηση ότι κάποιοι, από κάπου, με κάποιον τρόπο, θα μας σώσουν. Ο ψοφοδεϊσμός δεν λειτούργησε στο παρελθόν. Δεν λειτουργεί και σήμερα...
