Το 1960 ξεκίνησε η ζωή αυτής της Πολιτείας. Πρόεδρός της εξελέγη ο Μακάριος. Ήταν και Αρχιεπίσκοπος. Και πρώην πολιτικός ηγέτης της ΕΟΚΑ (Ένοπλης Επαναστατικής Οργάνωσης). Τότε, η διπλή ιδιότης του χαρακτηρίστηκε ως Καισαροπαπισμός. Δηλαδή και Καίσαρας και Πάπας. Διπλή, πανίσχυρη εξουσία. Τότε πολιτική ζωή δεν υπήρχε. Ούτε πολιτικά κόμματα. Υπήρχε το Προεδρικό Μέγαρο, ο Μακάριος, ο Γιωρκάτζης με μερικούς άλλους επώνυμους αγωνιστές, οι οποίοι απεφάσιζαν, κυβερνούσαν, διόριζαν. Ήταν η νέα Κυρίαρχη Τάξη στην Κυπριακή Κοινωνία. Έπαυαν και αχρήστευαν όσους δεν υποτάσσονταν ή αντιδρούσαν ενοχλητικά στις ασυδοσίες, τις αυθαιρεσίες και τους ετσιθελισμούς τους. Η Βουλή ήταν ενεργητικό όργανο των επιθυμιών και των αποφάσεών τους.
Το νέο καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε, δημιουργούσε νέες αξίες. Νέες επιδιώξεις. Νέες κοινωνικοοικονομικές αναζητήσεις. Νέες τεχνοτροπίες ζωής. Άρχισαν οι διαφόρων επιπέδων και ποιοτήτων διαφθορές. Από τον «φιλικό» και «αγωνιστικό» διορισμό σε δημόσια θέση, ως τη μίζα στα διάφορα Κυβερνητικά Τμήματα, μέχρι και τους εκβιασμούς και τις δολοφονίες. Η Εκκλησία και οι Ηγέτες της δεν αντέδρασαν. Τουναντίον συνήργησαν (με πράξεις ή παραλείψεις τους) στη σταδιακή εξαφάνιση των παλαιών ωραίων αξιών κοινωνικής ζωής.
Το Προεδρικό Μέγαρο έγινε φωλιά παράτυπων, παράνομων, αυθαίρετων χειρισμών. Τα θέματα δημόσιου συμφέροντος της Κυπριακής Κοινωνίας έλαβαν το μέγεθος των συμφερόντων και των θυλακίων μερικών Κυβερνώντων. Οι κανόνες κοινωνικής ζωής και συμπεριφοράς παραμορφώθηκαν. Η απληστία και η επίδειξη, ο εγωϊσμός και η επιβολή, η εξουσιομανία και η πάση θυσία ικανοποίησή της, έκτιζαν τους άθλιους νέους τρόπους ζωής. Τους νέους κανόνες συμπεριφοράς...
Σήμερα ζει στην Κύπρο η τρίτη γενιά των όσων είχαν την ιστορική ατυχία να ζήσουν την έναρξη λειτουργίας του μοιραίου Ζυριχικού Κράτους. Ένα από τα νέα κύρια χαρακτηριστικά της νέας κοινωνίας ήταν και είναι το έγκλημα. Το βαρύ, σήμερα, έγκλημα. Οι ληστείες, οι κλοπές, οι βιασμοί, οι δολοφονίες. Όλα αυτά χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη «πολιτισμένη» και «Ευρωπαϊκή» Κυπριακή Κοινωνία, μαζί με την αγραμματοσύνη. Και την εξαφάνιση της αξίας του αλληλοσεβασμού του πολίτη. Της αλληλοεκτίμησης. Του σεβασμού της Έννομης Τάξης...
Η Κυπριακή Κοινωνία από το 1960 μέχρι σήμερα έχει υποστεί διάφορες μεταμορφώσεις. Τώρα βρίσκεται σε φάση αμήχανης περαιτέρω παραμόρφωσης. Η πολιτική ηγεσία μετεωρίζεται σε αλλοπρόσαλλες σχετικές συμπεριφορές. Η Κυβέρνηση λειτουργεί παραπαίουσα, τελματωμένη σε ειδικές αποτυχίες και σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Η Βουλή αυτοσαρκάζεται για τις αδυναμίες και τις ανευθυνοϋπευθυνότητές της. Η Κοινωνία της Κύπρου δεν καθοδηγείται. Δεν βοηθείται. Δεν έχει στόχους και πορεία προς το μέλλον. Ούτε Εθνικό μέλλον, ούτε Οικονομικό μέλλον, ούτε Πολιτικοκοινωνικό μέλλον. Εξελίσσεται χωρίς στόχους, χωρίς σχέδια, χωρίς καλύτερη προοπτική.
Πριν το 1960 ήταν φτωχή, αλλά τίμια και αξιοπρεπής η Κυπριακή Κοινωνία. Ζούσε με αίσθημα ασφάλειας. Οι νέοι μεγάλωναν σε υγιή ατμόσφαιρα. Παρ’ όλη τη φτώχεια. Παρ’ όλα τα οικονομικά προβλήματα της καθημερινότητας, ο Κυπριακός Λαός ζούσε με το χαμόγελο της ικανοποίησης. Της μικρής ευτυχίας. Της χαρούμενης προσδοκίας. Σήμερα είναι βυθισμένος στην κόλαση της παρανομίας, της απληστίας και της διαφθοράς. Της ανασφάλειας και της αφιλίας. Της αβεβαιότητας και της τυχάρπαστης πορείας.
Αν ΧΘΕΣ δεν υπάρξει επανάσταση στην Παιδεία, αν δεν γίνει δημιουργικός συγκλονισμός στην Υγεία, αν δεν εμπεδωθεί Ασφάλεια, αν δεν εξασφαλισθεί πειστική Άμυνα, η Κυπριακή Κοινωνία θα αποσυντεθεί. Δεν θα εξυγιανθεί και δεν θα έχει μέλλον. Και δεν θα μπορεί να μιλά κανείς για ύπαρξη ελεύθερης Κυπριακής Δημοκρατίας... χωρίς στερεή Κοινωνία. Ο Κύπριος πολίτης θα περπατά στην κόλαση μέχρι το... τέλος!..
