«Παραμένουμε πιστοί στις αρχές των Ηνωμένων Εθνών περί ειρηνικής επιλύσεως των διεθνών διαφορών». Από το 1954, που για πρώτη φορά η Ελλάδα είχε προσφύγει στα Ηνωμένα Έθνη για το Κυπριακό, έδωσε τόσες και τέτοιες μαρτυρίες προσήλωσης στην ειρήνη, που έπρεπε να πάρει χρυσό βραβείο... Ελλάς και Κύπρος, με πρωτοφανές πείσμα και συνέπεια, εφάρμοσαν τα τελευταία 30 χρόνια τη θεωρία «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».
Το 1955 ο Ελληνισμός είχε καταπιεί αδιαμαρτύρητα τις κτηνωδίες του τουρκικού όχλου στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη. Είχε τότε επέμβει ο Αμερικανός Ντάλες με το ιταμό «μήνυμά» του να αντιδράσουμε με «σύνεση» στο ξεκλήρισμα του Ελληνισμού της Πόλεως. Και χάριν της ειρήνης σφαχτήκαμε και... αγιάσαμε.
Το 1959 ξεγράψαμε αγώνες, ιστορία, σκίσαμε τη Συνθήκη της Λωζάννης και υπογράψαμε τις Συμφωνίες της Ζυρίχης, που αποτέλεσαν την απαρχή των σημερινών δεινών. Πάλι εν ονόματι της ειρήνης.
Το 1963, χάριν της ειρήνης, μας χάραξαν στην Κύπρο την Πράσινη Γραμμή, πρόδρομο και προαγωγό της σημερινής βίαιης διχοτόμησης της Κύπρου. Το 1964, ενώ αφήναμε πυρίκαυστα τα κόκκαλα των μαχητών μας στα βουνά της Τηλλυρίας από τις τουρκικές βόμβες Ναπάλμ και ενώ έμπαιναν ωτασπίδες στα ώτα όλων των ξένων για να μην ακούγονται οι οιμωγές της καιόμενης Κύπρου, χάριν και πάλι της ειρήνης, αφήναμε απόρθητους του τουρκικούς θυλάκους.
Το 1967, χάριν και πάλι της ειρήνης, μια ολόκληρη Μεραρχία (ασπίδα και δόρυ της Κύπρου), που εστάλη εδώ για την αποκατάσταση της ελευθερίας της, απεσύρετο ταπεινωμένη και άκαπνη για ν’ αναλάβουν άνετα το ρόλο τους οι Αττίλες του 1974. Και το θέρος του 1974, όταν η κατακρεουργημένη Κύπρος εξέπεμπε κραυγές απόγνωσης, όταν οι «ειρηνευτές» Αττίλες εισέβαλλαν, η ειρηνική Γενεύη ετοίμαζε δόλια την παράδοση της σκυτάλης από τον Α ́ στο Β ́ Αττίλα, οι Φαρισαίοι της Ουάσιγκτον και οι Πιλάτοι του Λονδίνου κυνικοί θεατές και υποβολείς των παρασκηνίων, έσπερναν πόλεμο και φρόντιζαν για την ειρήνη.
Θα θυμούνται όλοι την περιβόητη δήλωση του Γεωργίου Μαύρου. «Η Ελλάς θα προτιμήσει τον πόλεμο από την ατίμωση». Είχε κάμει τη δήλωση χάριν της ειρήνης. Τελικά είχαμε και τον πόλεμο και την ατίμωση. Μας επιβεβαίωνε και τότε (όπως και σήμερα και πάντοτε μας επιβεβαίωναν) ο κ. Μαύρος ότι κέρδισε τη «διεθνή κοινή γνώμη». Τι πράγματι παρέλειψε να πράξει η Κύπρος, ώστε να πεισθούν όλοι (όσοι από μακριά ή κοντά παρακολουθούσαν την κυπριακή Via Dolorosa και τον Κυπριακό Γολγοθά) ότι δώσαμε με το κέφι μας ή χωρίς το κέφι μας στους Τούρκους ό,τι ήθελαν, χάριν της ειρήνης;
Μετά το 1974 και για 15 συναπτά χρόνια τι άλλο κάμνουν οι Έλληνες παρά υποχωρήσεις και παραχωρήσεις στον κατακτητή χάριν της ειρήνης και της πίστης στις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών; Δεν δέχθηκε η Κύπρος τον δόλιο Κλίφορντ που εξαπάτησε τον Μακάριο με δόλωμα τις διεθνείς πιέσεις που οι Αμερικανοί θα έκαμναν προς τους Τούρκους αν δεχόταν την Ομοσπονδία και τα συναφή συμπαρομαρτούντα; Έκτοτε δεν έγιναν σε όλους τους διαλόγους όλες οι γνωστές υποχωρήσεις χάριν και πάλι της ειρήνης;
Ο τουρκικός επεκτατισμός είναι ακόρεστος Μινώταυρος. Και μας λέγουν όλοι αυτοί (ένας - ένας βγαίνει και μας το διαλαλεί) οι τρίτοι που θα πίεζαν την Τουρκία στην ουσία του Κυπριακού, ότι αδυνατούν να την πιέζουν έστω και για θέματα διαδικασίας. Μας λέγουν ότι το ακόρεστο του Τουρκικού Επεκτατισμού δεν μπορούν να το επηρεάσουν «με το ζόρι». Δηλαδή η Τουρκία ό,τι θέλει λέγει και κάμνει, χωρίς αντίσταση. Και χωρίς κόστος. Αυτό, όμως, στην τελευταία ανάλυσή του, τι σημαίνει; Σημαίνει Τουρκοποίηση όλης της Κύπρου.
