Η ειλικρίνεια είναι απαραίτητη αρετή για έναν πραγματικό ηγέτη. Ειλικρίνεια σημαίνει ότι ο σοβαρός πολιτικός, ο υπεύθυνος ηγέτης είναι αδιανόητο να ψεύδεται. Είναι ανήθικο να αποκρύπτει την αλήθεια από τον Λαό. Πρέπει να εκτιμά και να εμπιστεύεται τον Λαό. Δεν πρέπει να τον εμπαίζει και να τον παραπλανά με ψεύδη. Πρέπει να έχει το θάρρος και τον πολιτικό ανδρισμό να ομολογεί τα λάθη του και όχι να επιδίδεται σε περαιτέρω πολιτικές αήθειες για να τα συγκαλύψει.
Μια άλλη αρετή ενός πραγματικού πολιτικού ηγέτη πρέπει να είναι η απουσία υπέρμετρης, αχόρταγης, ακόρεστης φιλοδοξίας. Πρέπει να είναι η λύτρωση από την εξουσιομανία. Ο ηγέτης πρέπει πάνω απ' όλα να θέτει το συμφέρον του Λαού. Όχι το δικό του προσωπικό, εγωιστικό συμφέρον. Πρέπει ο πραγματικός ηγέτης να αποστρέφεται το ψεύδος, τη διπροσωπία, το πονηρό παρασκήνιο, την αρριβιστική μηχανορραφία. Πρέπει να μη φοβάται να λέγει και να πράττει με συνέπεια και τόλμη. Και να μην εξαπατά. Να λέγει άλλα, να πράττει άλλα και να χρησιμοποιεί όλα τα φραστικά κόλπα για να υποβάλλει ότι είναι συνεπής μεταξύ λόγων και έργων.
Η κυπριακή πολιτική ζωή ατύχησε. Δεν ευτύχησε να έχει έναν πολιτικό ηγέτη, έναν Πρόεδρο της Κυπριακής Πολιτείας εξοπλισμένο με τις απαραίτητες πολιτικές αρετές και ηθικές αξίες. Από το 1960 μέχρι σήμερα η εξουσιομανία, η οικονομική απληστία, η νοσηρή εγωιστική νοοτροπία, η ψευδολογία, η ανεπάρκεια γνώσης και επίγνωσης ήταν οι αρετές των Κυβερνώντων. Αυτές οι αρετές, αντί να προστατεύσουν τον τόπο, τον κατέστρεψαν. Αντί με την ισχυρή προσωπικότητά τους οι ηγέτες να δώσουν ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ στη μικρή και αδύναμη Κύπρο, της στέρησαν και τα ίχνη αξιοπιστίας που διέθετε.
Είμαστε τώρα Λαός και Ηγέτες ενώπιον νέας ιστορικής καμπής. Βρισκόμαστε σε μια εποχή, που ο ηγέτης έπρεπε με την προσωπικότητά του να μεγαλώνει τη διάσταση της Κύπρου. Όχι να τη συρρικνώνει. Έπρεπε να μιλά και να είναι σεβαστός ο λόγος του. Ηγετικός λόγος. Αξιόπιστος λόγος. Πειστικός.
Ο Κωστής Παλαμάς έγραψε και άφησε δύο στίχους για τον Στέφανο Δραγούμη, Έλληνα Πρωθυπουργό, το 1910: · «Στον λόγο, αρχοντικός ανθούσες κρίνος, στην πράξη, όπου κι όπως, ήσουν ο άντρας». Μια απλή σύγκριση των στίχων αυτών με τη σημερινή σχετική πραγματικότητα κονιορτοποιεί την οποιαδήποτε βάσιμη ελπίδα για εμπνευσμένη νέα ηγεσία, η οποία θα προστατεύσει και θα σχεδιάσει την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.
