Πρόεδροι και κόμματα καταστρέφουν τον τόπο θυσία στον βωμό της ψηφ

Πρόεδροι και κόμματα καταστρέφουν τον τόπο θυσία στον βωμό της ψηφοθηρικής μανίας τους
Οι Κύπριοι πολίτες βιώνουν καθημερινά το χάος, τα αδιέξοδα. Δεν ελπίζουν. Δεν περιμένουν τίποτε. Απλώς αναμένουν το μοιραίο. Αυτός ο τόπος δεν γεννά πια ηγέτες, παρά σπιθαμιαία ανθρωπάκια, τα οποία τον λυμαίνονται, τον απομυζούν και τον οδηγούν με καλπασμούς προς το βάραθρο. Η κρίση, λογικά, πρέπει να γεννήσει έστω έναν ηγέτη. Στην Κύπρο δεν συμβαίνουν τέτοιες επαναστατικές εξελίξεις. Αντίθετα, η βαθιά κρίση στην κοινωνία και στο κράτος τσιμεντώνει ακόμα πιο πολύ τους άριστους των αχρήστων

Ποια είναι τα συναισθήματα που σήμερα διακατέχουν, κατατρώγουν και αγχώνουν τους πολίτες; Θυμός. Απογοήτευση. Απελπισία. Οργή. Βαθιά ανησυχία. Καμία ελπίδα. Γιατί; Διότι διαπιστώνουν ότι η ζωή τους καθημερινά διέρχεται από καυδιανά δίκρανα, χωρίς να υπάρχει διέξοδος και προοπτική. Η νέα, ακόμα μία κρίση στην παιδεία συμπληρώνει εκείνες που ήδη καταλύουν την υγεία, την άμυνα, την οικονομία, την ίδια την κοινωνία. Ποια είναι η καθολική σχεδόν απόφανση; Ότι τίποτε δεν λειτουργεί, όλα είναι στον αυτόματο πιλότο και, κράτος, πολίτες και κοινωνία καλπάζουν με ξέφρενους ρυθμούς προς τον κατήφορο της καταστροφής. Γιατί; Η εξήγηση την οποία η πλειοψηφία των πολιτών δίνει είναι ότι ο τόπος κυβερνιέται από άριστους των αχρήστων!


Αντί των άξιων, των ικανών, των σοβαρών και των υπευθύνων, οι οποίοι τοποθετούν την πατρίδα πάνω από εγωισμούς, προσωπικά και κομματικά-πολιτικά συμφέροντα, τα κομματόσκυλα και οι εγκάθετοι των εκάστοτε κυβερνήσεων λυμαίνονται τον τόπο. Πού οφείλεται η τελευταία και συνεχιζόμενη κρίση στην Παιδεία; Δεν είναι ούτε τα χρήματα ούτε ο εξορθολογισμός των δαπανών για απαλλαγές ούτε οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών. Ποιοι παραχώρησαν στους εκπαιδευτικούς -και σε όλους τους Δημ. Υπαλλήλους και στους Ημικρατικούς- όλα όσα σήμερα επιχειρείται να τους αφαιρεθούν ή να τα μειώσουν; Αναζητήστε τους μεγάλους ενόχους στους εκάστοτε Προέδρους, από την εποχή του Μακαρίου μέχρι σήμερα, στους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας, σε πολιτικάντηδες και σε κομματάρχες.


Αυτοί όλοι άνοιξαν την όρεξη στους συνδικαλιστές και στα μέλη τους, ικανοποιώντας αμέσως κάθε απαίτησή τους. Σήμερα, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της Δημ. Υπηρεσίας και των Ημικρατικών -για να αναφερθούμε μόνο σε αυτές- είναι περισσότερο ισχυρές από τα κόμματα, τα οποία τις χρησιμοποιούν στις πελατειακές και ψηφοθηρικές συναλλαγές τους. Η Δημ. Υπηρεσία και οι Ημικρατικοί, όπως και οι συντεχνίες των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, είναι οι μεγάλες δεξαμενές αλίευσης ψήφων. Όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα στέκονται γελοιωδώς προσοχή μπροστά σε αλαζόνες, πανίσχυρους συνδικαλιστές. Ικανοποιούν κάθε αίτημά τους επειδή ιδιοτελώς σκέφτονται τις επόμενες εκλογές, όχι τις επόμενες γενιές.


Θυμηθείτε: Όσα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλαν στην Κύπρο, μετά το κούρεμα, ως επαχθείς αλλαγές στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα ΕΠΡΕΠΕ να τα είχαν υλοποιήσει κατά 95% οι κατά καιρούς κυβερνήσεις μας. Γιατί δεν τα έκαναν; Διότι σκέφτονταν τις εκλογές, το βόλεμα ημετέρων, την προαγωγή αχρήστων και αναξίων, την προώθηση κομματόσκυλων, κ.λπ. Αποτέλεσμα: Αντί να γίνουμε η Σιγκαπούρη της Μεσογείου, την οποία ονειρευόταν ο Γ. Βασιλείου, αλλά δεν την προώθησε, καταντήσαμε το τελευταίο αφρικανικό κράτος της Ευρώπης.


Είναι οδυνηρά έκδηλη και εντονότατη η πικρότατη αίσθηση του απλού πολίτη ότι τίποτε δεν λειτουργεί στον τόπο. Η συμπεριφορά της Κυβέρνησης και του Προέδρου, η πολιτική κομμάτων και πολιτικών, η λειτουργία θεσμών και όσοι τους εκπροσωπούν, η ανυπαρξία αξιοκρατίας και ικανοκρατίας, η ολέθρια επέλαση των αχρήστων οι οποίοι επιβλήθηκαν προεδρικώ ή κομματικώ τω τρόπω, οδηγούν τους πολίτες σε απελπισία, απογοήτευση, οργή και, δυστυχώς, παραίτηση. Σε άλλες χώρες, οι πολίτες εξανίστανται, διαμαρτύρονται, εκδηλώνουν τις αντιδράσεις και την οργή τους για καθετί προσβάλλει την αξιοπρέπειά τους, δυσκολεύει τη ζωή τους ή ενοχλεί την αισθητική τους.


Στην μπανανία Κύπρο, παρατηρείται μία απίστευτη πλαδαρότητα, αδιαφορία, παχυδερμία. Καμία αντίδραση. Καμία αντίδραση. Οι Κύπριοι διαδηλώνουν από την πολυθρόνα τους, με ουίσκι on the rocks ή μπύρα, διαλεγόμενοι εν εαυτοίς ή, διαπληκτιζόμενοι με φίλους, πριν πάνε να κοιμηθούν. Δεν συμμετέχουν. Δεν αντιδρούν. Δεν οργίζονται. Δεν ξεχύνονται στους δρόμους. Απλώς θεώνται τους καταστροφείς του τόπου και των ιδίων, μυκτηρίζουν την κατρακύλα αλλά στις επόμενες εκλογές ξαναψηφίζουν τους ίδιους ολετήρες του τόπου και της ζωής τους. Πόσο δίκαιο είχε ο μ. Θ. Δέρβης για τον Κύπριο ζοππόβορτο!


Το 1948, ο Ιρλανδός δραματουργός, Σάμιουελ Μπέκετ, έγραψε στα γαλλικά το περιώνυμο έργο του: «En attendant Godot». Οι δύο χαρακτήρες του έργου, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, περιμένουν την άφιξη κάποιου ανθρώπου, ο οποίος θα τους σώσει, αλλά δεν έρχεται ποτέ. Οι Κύπριοι πολίτες βιώνουν καθημερινά το χάος, τα αδιέξοδα. Δεν ελπίζουν. Δεν περιμένουν τίποτε. Απλώς αναμένουν το μοιραίο. Αυτός ο τόπος δεν γεννά πια ηγέτες παρά σπιθαμιαία ανθρωπάκια, τα οποία τον λυμαίνονται, τον απομυζούν και τον οδηγούν με καλπασμούς προς το βάραθρο. Η κρίση, λογικά, πρέπει να γεννήσει έστω έναν ηγέτη. Στην Κύπρο δεν συμβαίνουν τέτοιες επαναστατικές εξελίξεις. Αντίθετα, η βαθιά κρίση στην κοινωνία και στο κράτος τσιμεντώνει ακόμα πιο πολύ τους άριστους των αχρήστων. Ποιος Godot θα σώσει αυτόν τον τόπο από την καταστροφή;