Ο ήλιος δεν έλαμψε ποτέ!

ΤΡΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙ ΕΜΕΙΝΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΔΕΙΑΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ «ΗΛΙΟΣ». ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΠΟΤΕ
14 Αυγούστου 2005. Ένας ακόμη μαύρος Αύγουστος στην πολύπαθη κυπριακή Ιστορία. Ένας ακόμη μαύρος Αύγουστος που για 121 ψυχές ο ήλιος έσβησε για πάντα. Που για τις οικογένειές τους, μέχρι σήμερα, ο ήλιος δεν ανέτειλε ποτέ. Γονείς, αδέλφια, παιδιά, συγγενείς και φίλοι, για όλους όσοι έμειναν πίσω, η ζωή τελείωσε σε εκείνο τον λόφο του Γραμματικού δεκατρία χρόνια πριν. Εκεί που για τα πέντε μέλη του πληρώματος από την Κύπρο, 103 Κύπριους επιβάτες, μεταξύ των οποίων 22 ανήλικες αθώες ψυχές, γράφτηκε ο τραγικός επίλογος της μοιραίας πτήσης.

Σπίτια έκλεισαν, οικογένειες ξεκληρίστηκαν, παιδιά ορφάνεψαν. Βαρύ το πένθος για το Παραλίμνι που εννέα χρόνια μετά τη θυσία του Τάσου Ισαάκ στις 11 Αυγούστου 1996 και του Σολωμού Σολωμού ανήμερα του αεροπορικού δυστυχήματος έθαψε άλλες δώδεκα ψυχές, τρεις οικογένειες φίλων και κουμπάρων, μεταξύ των οποίων και έξι αθώα αγγελούδια.
Οικογένεια Πυρίλλη

Ο Ξενής Πυρίλλης από το Παραλίμνι, με δάκρυα στα μάτια περιέγραψε στη «Σημερινή» της Κυριακής τις εφιαλτικές στιγμές όταν έφτασε το μαντάτο στο Παραλίμνι, πως στη μοιραία πτήση βρισκόταν ο γιος του με τη νύφη του και τα τρία τους παιδιά. Στιγμές που δεν μπορεί να βγάλει ποτέ από το μυαλό του και που μοιάζουν να έγιναν χθες. Για την οικογένεια Πυρίλλη ο χρόνος σταμάτησε στις 14 Αυγούστου του 2005. Ο Χρήστος, 40 ετών και η σύζυγός του, Αντωνία Μανώλη Πυρίλλη, 36 ετών, και τα τρία τους παιδιά, Εύα, Ξένιος και Μάρκος, 12, 10 και 6 χρονών αντίστοιχα χάθηκαν για πάντα στον λόφο του Γραμματικού. Μια πενταμελής οικογένεια ξεκληρίστηκε μέσα σε μερικές στιγμές, όταν η πτήση HCY 522 της Helios Airways με προορισμό την Αθήνα κατέπεσε στην Αττική.
Έμεινε μόνο ο Βασίλης

Στην ίδια πτήση βρίσκονταν και τα τρία από τα τέσσερα μέλη της οικογένειας Κουτσόφτα. Ο Οδυσσέας, 26 ετών, η σύζυγός του Ξένια Βρακά Κουτσόφτα, 27 ετών και το μικρό τους κοριτσάκι, η Χρυσούλα, 5 ετών. Πίσω άφησαν τον 2 χρονών, τότε, Βασίλη, μαζί με τους παππούδες του. Όπως περιγράφει στη «Σ» η γιαγιά του, Χρυσούλα Κουτσόφτα, ο πόνος για τους ίδιους ήταν αβάσταχτος. Από τη μια θρηνούσαν για την απώλεια των παιδιών και της εγγονής τους που δεν μπορούσαν να χωνέψουν.

Από την άλλη, είχαν την ευθύνη να μεγαλώσουν σωστά τον μικρό Βασίλη, να του δώσουν εφόδια να αντέξει την απώλεια και να του προσφέρουν τη μητρική και την πατρική στοργή. Τίποτε, όμως, δεν μπορεί να ξαναφέρει πίσω τα παιδιά τους. Τίποτε δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους και μάλιστα όταν αυτός ο πόνος δεν αναγνωρίστηκε ποτέ, όπως αναφέρουν, από την Πολιτεία.
Κάθε μέρα εκεί...

Στην οδό Δημήτρη Χάματσου στο Παραλίμνι, το σπίτι της οικογένειας Αντωνίου στέκει βουβό να περιμένει τους ενοίκους του να επιστρέψουν από ένα ταξίδι που δεν είχε ποτέ επιστροφή. Ο Αντώνης 39 ετών, η Μαρία (Αντωνίου-Ισαάκ), 35 χρόνων και τα δύο τους παιδιά Χρίστος και Χριστίνα, 9 και 6 ετών αντίστοιχα, ταξίδεψαν στα ουράνια δεμένοι σε ένα κάθισμα αεροπλάνου τον αλησμόνητο εκείνο Αύγουστο του 2005.

Ο παππούς Ισαάκ Ισαάκ, πατέρας της Μαρίας, βρίσκεται, όμως, κάθε μέρα εκεί για να ποτίσει τα λουλούδια, να κλαδέψει τα δέντρα και να φροντίσει τον κήπο. Δεν περνά μέρα που να μην επισκεφθεί το σπίτι των παιδιών και των εγγονιών του, το οποίο παραμένει όπως το άφησαν πριν από το ταξίδι τους. Άθικτο. Με τις οικογενειακές φωτογραφίες στον τοίχο, τα παιχνίδια των παιδιών, τα σκεπάσματα στα κρεβάτια και τα βιβλία τους στα παιδικά τους γραφεία. Εκεί να περιμένουν βουβά.

Κι ο επισκέπτης ανήμπορος να εξηγήσει το γιατί, όμως η αίσθηση της ανεξήγητης απουσίας και της επί δεκατρία χρόνια προσμονής είναι αισθήματα που σπαράζουν την καρδιά του καθενός. Δεκατρία χρόνια έχουν περάσει και ο κ. Ισαάκ δεν μπορεί ακόμη να χωνέψει την απώλεια. Επισκέπτεται το σπίτι κάθε μέρα και τα μάτια του βλέπουν σε επανάληψη, όπως περιγράφει, το προηγούμενο Σάββατο πριν ταξιδέψουν, τα εγγονάκια του να παίζουν με τα ποδήλατα στην αυλή του σπιτιού τους.
Ευγνωμοσύνη!

Η Χριστίνα Τοφινή, ανιψιά του Αντώνη και της Μαρίας Αντωνίου, 14 ετών τότε, θυμάται εκείνη την Κυριακή. Φωνές, κλάματα και λιποθυμίες. Και τα παιδικά της μάτια να κοιτάζουν απορημένα στην κατάμεστη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Παραλίμνι δώδεκα φέρετρα μέσα στα οποία βρίσκονταν οι θείοι της, τα ξαδέλφια της, οι φίλοι της. Στιγμές που χαράζονται για πάντα σε ένα παιδικό μυαλό. Στιγμές που παγώνουν την παιδική ψυχούλα. Σήμερα, κοιτά το διπλανό σπίτι άδειο, αλλά νιώθει ευγνωμοσύνη για αυτά που της προσέφεραν ο θείος Αντώνης, η θεία Μαρία, ο Χρίστος και η Χριστίνα και όπου και αν βρίσκονται νιώθει υποχρέωση να το γνωρίζουν.
Να μην ξαναζήσουμε μία τέτοια τραγωδία

Στο γκαράζ του κ. Βασίλη Κουτσόφτα, στο σπίτι του κ. Ξενή Πυρίλλη και στο αδειανό σπίτι της οικογένειας Αντωνίου επικρατεί ακόμη σήμερα, δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά, η θλίψη, ο πόνος, η προσμονή και η αδικία. Η αδικία γιατί 121 ψυχές χάθηκαν για πάντα χωρίς η Πολιτεία να καταφέρει να απαλύνει τον πόνο των οικείων. Σε εκείνο το στρωμένο επί μία δεκαετία παιδικό κρεβατάκι στην οδό Δημήτρη Χάματσου στο Παραλίμνι, τα εκφραστικά μάτια του μικρού Χρίστου Αντωνίου σε κοιτούν κατάματα γεμάτα αναπάντητα γιατί, ζητώντας σου παράλληλα μόνο μια υπόσχεση: Πως αυτοί που έμειναν πίσω δεν θα επιτρέψουν ποτέ να ξαναβιώσει η χώρα παρόμοια τραγωδία.
ΣΚΡΙΝ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Η μοιραία πτήση

Το μοιραίο αεροπλάνο της «Ήλιος» πήρε εντολή απογείωσης στις 9:07 το πρωί από το αεροδρόμιο Λάρνακας. Τελικός προορισμός η Πράγα με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας. Μισή ώρα αργότερα το αεροσκάφος εισέρχεται στο FIR Αθηνών. Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν 10:07. Ο Πύργος Ελέγχου του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος προσπαθεί μάταια να έρθει σε επικοινωνία με το αεροσκάφος. Ενημερώνεται και η Λευκωσία. Όλοι τίθενται σε συναγερμό. Στις 10:50, περίπου, το πρωί, δυο F-16 απογειώνονται από την Αγχίαλο.

Είκοσι πέντε λεπτά αργότερα έχουν οπτική επαφή με το αεροσκάφος. Οι πιλότοι των στρατιωτικών αεροσκαφών αναφέρουν ότι βλέπουν τις μάσκες οξυγόνου στην καμπίνα του αεροσκάφους ενεργοποιημένες. Ο πιλότος και ο συγκυβερνήτης φαίνεται να είναι αναίσθητοι. Στο πιλοτήριο όμως βρίσκεται και ένα τρίτο πρόσωπο. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα από τις περιγραφές επρόκειτο για τον 25χρονο Ανδρέα Προδρόμου, ο οποίος κατείχε άδεια πιλότου, αλλά εργαζόταν ως ιπτάμενος φροντιστής στην «Ήλιος». Ο Προδρόμου παλεύει να επαναφέρει το αεροπλάνο. Τα καύσιμα, όμως, τελειώνουν. Μαζί τους και οι 121 ψυχές που βρίσκονται στο αεροπλάνο. Στις 12:05 γράφεται ο τραγικός επίλογος. Το αεροσκάφος συντρίβεται βίαια στην ορεινή περιοχή του Γραμματικού στη βόρεια Αττική. Όλοι νεκροί.