Εδώ και 44 χρόνια ο εκάστοτε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας επεδείκνυε... γενναιότητα και λεβεντιά. Κάθε φορά που θα άρχιζαν Συνομιλίες, έβαζε όρους και προϋποθέσεις για την προσέλευσή του σ’ αυτές. Τελικά τα απέσυρε και εσυρόταν στις Συνομιλίες. Κάθε φορά που τελείωναν οι Συνομιλίες, ο εκάστοτε Πρόεδρος αυτοδοξαζόταν με υπερηφάνεια. Και έλεγε προς τον δύσμοιρο Κυπριακό Ελληνισμό ότι επετεύχθη πρόοδος και ότι οι «επιτυχείς» χειρισμοί του γώνιασαν την τουρκική πλευρά. Αυτή η ιστορία, αυτό το παραμύθι, αυτό το κωμικοτραγικό θέατρο ίσχυσε για 44 χρόνια. Ισχύει και σήμερα...
Τώρα και πάλιν εγκαταλείπονται όροι και προϋποθέσεις (π.χ. αν δεν κάμει υποχωρήσεις η Άγκυρα στα θέματα Ασφάλειας και Εγγυήσεων) και οδεύει ο Πρόεδρος σε νέες Συνομιλίες. Θέλει, λέγει, τις Συνομιλίες (από τις οποίες έφυγε) να αρχίσουν από εκεί που έμειναν. Γιατί όμως... έμειναν; Γιατί έφυγε; Τι άλλαξε υπέρ της πλευράς μας και δεν θα ξαναφύγει; Στις επόμενες Συνομιλίες οι Τούρκοι θα υποχωρήσουν; Πώς τώρα η πολλαπλώς αναβαθμισμένη Τουρκία, πώς ο μεγάλος Σουλτάνος της Ερντογάν θα υποχωρήσουν; Και γιατί; Τι άλλαξε σε βάρος της Τουρκίας και θα προσπαθήσει τώρα να φανεί «διαλλακτικότερη»; Ενώ απαντήσεις δεν υπάρχουν στα πιο πάνω καυτά ερωτήματα, θα υπάρξουν νέες «βαρυσήμαντες και κρίσιμες» Συνομιλίες...
Άρχισαν επίσημα και ανεπίσημα να μας λέγουν ότι τώρα είναι το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Αν δεν υπάρξει «λύση», τότε όλοι θα μας εγκαταλείψουν. Τα Ηνωμένα Έθνη θα αποσύρουν και την ΟΥΝΦΙΚΥΠ... Μας λέγουν ότι τη φορά αυτή θα πρέπει να καταλήξουν οι νέες Συνομιλίες σε «λύση», διαφορετικά θα είναι κόλαση το μέλλον της Κύπρου. Τι πρέπει να εκτιμήσει πλέον ο μέσος Κύπριος; Η κοινή λογική τι λέγει; Οι σχετικές εμπειρίες του παρελθόντος τι διδάσκουν; Τα σημερινά δεδομένα τι υπαγορεύουν; Όλα αυτά μαζί υποβάλλουν ότι οι ερχόμενες Συνομιλίες θα είναι ούτως ή άλλως θανατηφόρες. Αν επιτύχουν, η «επιτυχία» θα εξισούται με τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως λειτούργησε από το 1960 μέχρι σήμερα. Αν αποτύχουν, τότε η Τουρκία (μας λέγει η ίδια) έχει νέα προγράμματα (του Δικαίου του Ισχυρού) για την Κύπρο, η οποία... «εξέλιπε».
Είτε υπογραφτεί «λύση» είτε «ενδιάμεση λύση» είτε «στρατηγική συμφωνία», θα σημαίνει κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί; Επειδή αυτή η Συμφωνία θα σημαίνει έναρξη έμπρακτης διαδικασίας Εφαρμογής της Ομόσπονδης Διζωνικής και Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Δηλαδή υλοποίηση της απόφασης για κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δηλαδή ο Πρόεδρος π.χ. της Κύπρου θα υπογράψει την κάθοδό του από την Εξουσία της Προεδρίας. Και τη στράτευσή του στην επιβολή της εκτρωματικής Ομοσπονδιακής Πολιτείας. Μιας Πολιτείας που είτε δεν θα καταφέρει να φθάσει στην Έναρξη λειτουργίας της, είτε μόλις αρχίσει να λειτουργεί, θα διαλυθεί. Και θα μείνουν τα δύο Συνιστώντα Κράτη ορφανά, και το ένα υπαρκτό και το άλλο... ανύπαρκτο.
Τι θα σημαίνει πρακτικά αυτή η εξέλιξη; Το Ελληνοκυπριακό Κρατίδιο πίσω του ως στήριγμα θα έχει μόνο θάλασσα για να πνιγεί... Το Τουρκοκυπριακό Κρατίδιο θα έχει πίσω του 80 εκατομμύρια Τούρκους, για να σωθεί και να επιβληθεί και να υπάρχει. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αυτά προφανώς τα γνωρίζει. Τα έχει συνειδητοποιήσει. Τώρα δεν φωνάζει παθιασμένα ζήτω το σωτήριο Σχέδιο Ανάν. Τώρα δεν φωνάζει ζήτω η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Τώρα ψηλαφά τη διάλυση της Πολιτείας, την οποία ορκίστηκε να προστατεύει! Τώρα τον βασανίζει η εφιαλτική σκέψη ότι, η ύπαρξη του Κράτους της Κύπρου και του Κυπριακού Ελληνισμού, εξαρτώνται από μια υπογραφή του και πάλι με το πιστόλι στον κρόταφο. Τη φορά, όμως, αυτή για την υπογραφή της επιθανάτιας τελικής... επιτυχίας.
