Γιατί δεν πρέπει να μιλάμε ποτέ σε αγνώστους

Ένα από τα πρώτα μαθήματα που δίνει ένας γονιός στο παιδί του είναι να μη μιλάει σε αγνώστους. «Μη μιλάς ποτέ σε αγνώστους». Άραγε, πόσο εύστοχη συμβουλή είναι αυτή στην τελική; Πολλοί από εμάς έχουμε στο μυαλό μας ότι ο κακός άγνωστος άνδρας θα είναι μια απόκοσμη σκοτεινή φιγούρα, που θα μας ξεγελάσει προσφέροντάς μας καραμέλες, και εδώ βέβαια είναι που την πατάνε οι περισσότεροι. Οι πραγματικά επικίνδυνοι ξένοι δεν είναι τρομακτικοί, ούτε είναι μόνο άντρες. Μπορεί να είναι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, κάθε εθνικότητας, κάθε, κάθε, κάθε και φυσικά σκαρφίζονται ατελείωτα και απίστευτα ευρηματικά κόλπα, για να ξεγελάσουν ένα παιδί.

Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό απαγωγής των δύο παιδιών, που συγκλόνισε το Παγκύπριο, σας παραθέτω μερικές πρακτικές συμβουλές, που μπορεί ο κάθε γονιός να μεταφέρει στα παιδιά του.
Τι πρέπει να ξέρουν οι γονείς

1. Υπενθυμίζουμε στο παιδί μας ότι οι ενήλικες δεν ζητούν βοήθεια από τα παιδιά.

2. Αντικαθιστούμε τη λέξη «ξένος» με το «πονηρός», επειδή η εξωτερική εμφάνιση, η θρησκεία και η υπηκοότητα δεν παίζουν κανένα ρόλο.

3. Πονηρός μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε που το παιδί γνωρίζει περισσότερο ή λιγότερο. Ο γείτονας, ο περιπτεράς κ.λπ. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να κάνει ένα παιδί να παρακούσει τους κανόνες ή να βλάψει το σώμα του είναι πανούργος.

4. Ακούμε το παιδί μας! Αν, για παράδειγμα, δεν θέλει να βρίσκεται μόνο με κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, όπως η babysitter, κάποιος συγγενής, ένας οικογενειακός φίλος, δεν το πιέζουμε και διερευνούμε διακριτικά του λόγους της αποφυγής.

5. Δημιουργούμε σχέδιο δράσης και προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για την περίπτωση που χαθούν σε ένα εμπορικό κέντρο ή αν κάποιος τους ζητήσει οδηγίες ή βοήθεια.

6. Δεν γράφουμε ΠΟΤΕ το όνομα του παιδιού στην εξωτερική πλευρά των ρούχων ή της τσάντας του. Ο πονηρός πιθανόν να το πλησιάσει λέγοντας το όνομά του.
7. Προτρέπουμε το παιδί μας να εμπιστεύεται το ένστικτό του. «Αν νιώσεις άβολα, πιθανόν κάτι να μην είναι σωστό».

8. Καθιερώνουμε έναν βασικό οικογενειακό κανόνα: «Στην οικογένειά μας δεν έχουμε μυστικά, ειδικά με άλλους ενήλικες».

9. Αφιερώνουμε ουσιαστικό χρόνο στο παιδί μας. Ο πονηρός θα εκμεταλλευτεί την δίψα του παιδιού για προσοχή.

10. Δεν πιέζουμε το παιδί να αγκαλιάζει ή να φιλά κάποιον αν δεν το θέλει. Το παιδί μπορεί από πολύ μικρό να εκφράζει τα συναισθήματά του όπως θέλει.

11. Ξέρουμε ποιοι είναι οι άνθρωποι που έρχονται σε καθημερινή επαφή μαζί του στο σχολείο και τις υπόλοιπες δραστηριότητές του.

12. Έχουμε πάντοτε ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας με το παιδί μας, ώστε να νιώθει άνετα να έρχεται να μας λέει αν κάτι το απασχολεί.

13. Διδάσκουμε τις έννοιες της ασφάλειας με γλυκό και χαλαρό τρόπο. Οι τακτικές εκφοβισμού κάνουν το παιδί να φοβάται και δεν είναι απαραίτητες.
Τι πρέπει να ξέρουν τα παιδιά

1. Το σώμα μου είναι δικό μου! (ή είμαι ο κύριος του κορμιού μου!).

2. Γνωρίζω το όνομά μου, τη διεύθυνσή μου, τον αριθμό μου και τα ονόματα των γονιών μου. (Μην ξεχνάτε, τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τους αριθμούς των κινητών των γονιών τους!)

3. Οι ενήλικες που είναι ακίνδυνοι δεν ζητάνε βοήθεια από παιδιά! (πηγαίνουν σε ενήλικες αν χρειάζονται βοήθεια).

4. Δεν πηγαίνω ΠΟΥΘΕΝΑ και δεν παίρνω ΤΙΠΟΤΑ από κάποιον που δεν γνωρίζω.

5. Πριν πάω οπουδήποτε, αλλάξω τα σχέδιά μου, πριν μπω σε ένα αμάξι ακόμη και κάποιου γνωστού, πρέπει πρώτα να ΡΩΤΗΣΩ κάποιον κηδεμόνα. Αν δε μπορώ να ρωτήσω, η απάντηση είναι ΟΧΙ!

6. Τα σημεία του σώματος που καλύπτει το μαγιό είναι ΑΠΟΚΡΥΦΑ.

7. Δεν χρειάζεται να είμαι ευγενικός, αν κάποιος με κάνει να φοβάμαι ή να νιώθω άβολα. Μπορώ να πω ΟΧΙ... ακόμη και σε έναν ενήλικα, αν χρειαστεί.

8. Δεν κρατάω μυστικά... ειδικά αν με κάνουν να φοβηθώ ή να αισθανθώ άβολα (κανένας ενήλικας δεν θα έπρεπε να πει σε ένα παιδί να κρατήσει μυστικό).

9. Αν χαθώ σε έναν δημόσιο χώρο, μπορώ να σταματήσω και να φωνάξω ή να πάω σε μια μαμά με παιδιά και να ζητήσω βοήθεια.

10. Πρέπει να ακούω πάντα τη φωνούλα μέσα μου, ειδικά αν μου λέει πως «κάτι δεν πάει καλά».

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
Κλινικός Ψυχολόγος,
Ειδ. Συνθετικός Ψυχοθεραπευτής