Το τουρκικό φάντασμα με το μαγικό ραβδί
Κυριακή 30 Σεπ 2018
Το οποίο εισέρχεται, είτε το θέλουμε είτε όχι, στην πλέον οριακή ιστορική του διακύβευση, επιβάλλοντας, σε ηγεσία και λαό, την αδήριτη λήψη ανέκκλητων, ίσως, αποφάσεων.
Τον όπλιζε, ακριβώς λίγο «πριν... την αγχόνη» (τίτλος του ομότιτλου άρθρου του κ. Κώστα Ν. Χατζηκωστή) με την αδιάσειστη λογική του διεθνούς δικαίου, αλλά και την ενστικτώδη παρρησία ενός μαχόμενου, για την ιστορική και φυσική του επιβίωση, λαού, που στερείται, εδώ και 44 χρόνια, του δικαιώματος αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού.
Και το έπραξε, υποσημειώνοντας το ιστορικώς αυτονόητο για έναν Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ότι το κυπριακό πρόβλημα είναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής, ένα «καθαρά πρόβλημα ελευθερίας και απελευθέρωσης από τον Τούρκο Κατακτητή», και ότι «κάθε άλλη περαιτέρω δολιότης (του παρασκηνίου αυτού ή άλλου χώρου) δεν μπορεί να μας επιβληθεί».
Γι’ αυτό όφειλε, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, όπως επεσήμαινε ο Κ. Ν. Χατζηκωστής, να υποδείξει ότι «τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να επιβάλουν και να προστατεύσουν το δικαίωμα Ελευθερίας του Κυπριακού Λαού. Χωρίς Εγγυήτριες Δυνάμεις και Δικαιώματα Επεμβάσεων. Μόνος Εγγυητής θα είναι ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών και το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο. Εγγυητής λύσης και Κύπρου Δημοκρατικής στην οποία η πλειοψηφία θα κυβερνά και η μειοψηφία θα ελέγχει. Στην οποία το Κράτος θα προστατεύει και προάγει τα συμφέροντα όλων των πολιτών του. Και τα δικαιώματα των υφιστάμενων μειονοτήτων του».
Τον κάλεσε, ταυτόχρονα, να άρει τη «συντεταγμένη» διεθνή κοινότητα, τον ίδιο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ενώπιον των απαρέγκλιτων ευθυνών και των όρων αποστολής του, στηλιτεύοντας την αδυναμία του «να λύσει το Κυπριακό με βάση τις Αρχές του Καταστατικού Χάρτη του», καθώς, «εδώ και 44 χρόνια μια χώρα, μέλος των Ηνωμένων Εθνών και του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, κατέχει στρατιωτικά τη μισή Κύπρο και απειλεί την υπόλοιπη. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπόρεσαν να επιβάλουν το δίκαιο, την ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον σεβασμό της κυριαρχίας των Κρατών που εκπροσωπούνται σε αυτόν τον χώρο».
Τον κάλεσε, εν άλλοις λόγοις, να υπερασπιστεί τον λαό και την εθνική του υπόθεση ως ο κορυφαίος θεσμικός του εκπρόσωπος, από το βήμα της υπέρτατης διεθνούς Συνέλευσης, και να αναδείξει το κυπριακό πρόβλημα με τον ενδεδειγμένο τρόπο, «κατά το εικός και το αναγκαίον», μέσα στις ιστορικώς αναντίλεκτες συμφράσεις του.
Εξευμενιστική αμετροέπεια
Αντ’ αυτού, τι έπραξε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Δυστυχώς, σ’ έναν λόγο αφάνταστα αυτοκαταστροφικής εθελοτυφλίας, εξευμενιστικής αμετροέπειας και αφελούς οπορτουνισμού, και ακολουθώντας την ασύνετη δειλία και άλλων προκατόχων του, επιχείρησε να «εξωραΐσει» το πρόβλημα, διαγράφοντας την κατοχή και αποενοχοποιώντας, ουσιαστικά, την Τουρκία, από τις βαρύτατες ευθύνες της έναντι του διεθνούς δικαίου και της ιστορίας. Προκαλώντας, με αυτόν τον τρόπο, την ατιθάσευτα αμήχανη απορία: Προς τι, αυτή η αποσιώπηση; Ποία πολιτική, διπλωματική ή και ηθική χρεία την επέβαλε; Σε τι αποσκοπούσε ο Πρόεδρος;
Άραγε, να τείνει άλλη μία, προσβεβλημένη, χείρα... δειλίας στον επάρατο και αμετανόητο Δυνάστη του; Να δώσει, για άλλη μια φορά, τα ανεξαργύρωτα διαπιστευτήρια μιας καταποντισμένης καλής θέλησης; Ή, ενδεχομένως, να δρομολογήσει, εφεξής, την πορεία επίλυσης του κυπριακού προβλήματος σε σιδηροτροχιές παρέκκλισης από τις οδούς των ιστορικών γεγονότων, αποδεχόμενος τη θέση ότι, το Κυπριακό, για να λυθεί, θα πρέπει να αποκοπεί από τον ομφάλιο λώρο της ιστορικής του διαμόρφωσης, αλλά και το ισχύον νομικο-πολιτικό πλαίσιο που το καθορίζει;
Γιατί κάλεσε την Τουρκία;
Αλλά, οι απορίες, δεν τελειώνουν εδώ: Πάνω σε ποιο ευσταθές επιχειρηματολογικό έρεισμα βάσισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την έκκλησή του προς την Τουρκία να συμβάλει, επιτέλους, στην επίλυση του Κυπριακού και στη δημιουργία συνθηκών ειρήνης και συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, τη στιγμή που έχουν διαγραφεί ο ιστορικός της ρόλος και οι εξόφθαλμες ευθύνες της στη δημιουργία του προβλήματος; Αν η Τουρκία δεν είναι η χώρα που εισέβαλε στην Κύπρο και κατέχει, εδώ και 44 χρόνια, το 37% του εδάφους της, παραβιάζοντας πολλαχώς το διεθνές δίκαιο, γιατί να της ζητηθεί η επίδειξη «καλής θέλησης» για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος; Ως προς τι την κάλεσε; Μήπως για να ασκήσει την επιρροή της στο πλαίσιο μιας μικρής «δικοινοτικής» διαφοράς, για την οποία είναι αμέτοχη;
Ή, μήπως, ο δράστης της καταστροφής της Κύπρου είναι, απλώς, ένα... φάντασμα, από το οποίο ζητάμε τώρα να ανασύρει το δυσεύρετο μαγικό κλειδί της λύσης;
Γι’ άλλη μια φορά, δυστυχώς, ο Πρόεδρος ούτε τα... προσχήματα έναντι του λαού του δεν τήρησε! Κι αντί να πάει στη Νέα Υόρκη «μ’ αυτήν τη μικρή, καθαρή, λογική, θαρραλέα θέση», όπως επισήμαινε ο Κ. Ν. Χατζηκωστής, επανέλαβε «το πολλαπλώς στείρο, άψυχο και πληκτικό τουριστικό του οκταήμερο. Και θα επιστρέψει αναμένοντας ν’ ανέβει τα σκαλοπάτια της αγχόνης που τον αναμένει και μας αναμένει στημένη στις νέες Συνομιλίες...».
