Να ξαναχτίσουμε ένα καινούργιο σχολείο με άριστους, ακομμάτιστους

Να ξαναχτίσουμε ένα καινούργιο σχολείο με άριστους, ακομμάτιστους παιδαγωγούς
Πανάξιοι, ικανοί, ευσυνείδητοι, φωτισμένοι και ψυχωμένοι εκπαιδευτικοί, πώς ανταμείβονται; Συνθλίβονται από την αναξιοκρατία. Προσβάλλονται από την ανικανοκρατία. Παραμερίζονται αισχρώς από την άθλια κομματοκρατία. Υποβαθμίζονται από την αήττητη ευθυνοφοβία προϊσταμένων και διοικούντων - στο υπουργείο και στις διευθύνσεις εκπαιδευτηρίων
Ξανά, κατάθεση πίστης και πεποίθησης: Στη Δημόσια Παιδεία εργάζονται και ιερουργούν πανάξιοι, ικανοί, φωτισμένοι, ψυχωμένοι και άριστοι Έλληνες εκπαιδευτικοί. Φωτοδότες και όχι φωτοσβέστες. Πατριώτες και όχι μειοδότες. Παιδαγωγοί υψηλόφρονες και Ελληνόνοες και όχι διατεταγμένοι κομματικοί κλακαδόροι. Σεμνύνομαι να υπογραμμίζω ξανά και ξανά ότι έμαθα Ελληνικά Γράμματα από φωτισμένους, φωτοδότες Έλληνες δασκάλους και καθηγητές (οι περισσότεροι ήταν και Ελλαδίτες!). Γι’ αυτό είναι με πολλή πίκρα που παρακολουθώ όσα ανεπίτρεπτα πολιτικά, απαράδεκτα κομματικά και ασύγγνωστα συνδικαλιστικά, ΟΧΙ παιδευτικά, τεκταίνονται στη Δημόσια Παιδεία.

Το πλέον εξωφρενικό και εξοργιστικό είναι ότι Κυβέρνηση και αρμόδιος Υπουργός και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται, τάχα, για το Δημόσιο Σχολείο. Πρόκειται για καραμπινάτες επικοινωνιακές μπούρδες! Διότι, την ίδια στιγμή το απαξιώνουν, το προσβάλλουν, το κατεδαφίζουν στη συνείδηση και στην υπόληψη των μαθητών και των πολιτών. Το πλέον τρισάθλιο: Ο Υπουργός Παιδείας (μήπως, παιδιάς;) και συνδικαλιστές ΟΕΛΜΕΚ, ΠΟΕΔ και ΟΛΤΕΚ έχουν κατερειπώσει την υπόληψη, την αξιοπιστία, την εικόνα και την εκτίμηση, τις οποίες οι πολίτες μέχρι σήμερα επεδείκνυαν και έτρεφαν προς τους εκπαιδευτικούς.

Η ουσία της δίμηνης και πλέον κρίσης στη Δημόσια Παιδεία δεν είναι ο ακατανόητος εξορθολογισμός των απαλλαγών, ο οποίος κατήντησε γελοιωδέστατος παραλογισμός και ξετσίπωτος εγωισμός. Ούτε, δήθεν, η διάσωση του δημόσιου σχολείου. Η κρίση ανέδειξε για πολλοστή φορά την ανήκεστη επιπολαιότητα, την απαράμιλλη προχειρότητα και τη βροντώδη ανεπάρκεια των κυβερνώντων να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν τα μείζονα διαχρονικά προβλήματα της Δημόσιας Παιδείας. Το Δημόσιο Σχολείο εδώ και δεκαετίες ταλανίζεται από δυσώδεις και πυώδεις, δηλητηριώδεις γάγγραινες. Αυτές προκαλούνται από την κομματοκρατία, την ευνοιοκρατία, την αναξιοκρατία, την κουμπαροκρατία και την αήττητη ανευθυνοϋπευθυνότητα διοικούντων τα εκπαιδευτήρια.

Το κρίσιμο ερώτημα, το οποίο ούτε και αυτή η Κυβέρνηση δεν θέλει να αντιμετωπίσει, είναι: Τι είδους Παιδεία η Κύπρος χρειάζεται για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια, ώστε να μπορέσει να συμβαδίσει σε έναν άναρχο, ανταγωνιστικό και τεχνολογικά δραματικά εξελισσόμενο κόσμο, για να μην πεταχτεί στο περιθώριο της προόδου και της προκοπής; Αντί απάντησης, Πρόεδρος και Υπουργός Παιδείας συν το Υπουργικό προέβησαν σε μια θεαματική κωλοτούμπα προς τους εκπαιδευτικούς, για να προλάβουν πιθανά απεργιακά μέτρα. Δεν θα ασχοληθούμε με τις λεπτομέρειες της εντυπωσιακής υπαναχώρησης της Κυβέρνησης Αναστασιάδη, η οποία επιβεβαιώνει ότι είναι άριστη ερασιτέχνιδα και στο μέγα θέμα της Παιδείας.

Η ελληνική Παιδεία στην Κύπρο έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Δεν θα αντέξει άλλες κρίσεις. Την τελευταία 40ετία έγιναν τόσοι πειραματισμοί, τόσες δήθεν μεταρρυθμίσεις, τόσες υπονομεύσεις, ώστε τα μεν παιδιά μας κατήντησαν μονίμως τα θλιβερά πειραματόζωα. Η δε Παιδεία τυμπανιαίο πτώμα στο κρεβάτι κάθε επιτήδειου κυβερνητικού, κομματικού ή περιστασιακού Προκρούστη. Κι όμως! Το Δημόσιο Σχολείο ακόμα κτίζει μαθητές-διαμάντια, απόδειξη ότι σε αυτό υπάρχουν άριστοι και Ελληνόφρονες εκπαιδευτικοί, οι οποίοι κάθε μέρα προσφέρουν την ψυχή και τις γνώσεις τους αντίδωρο προς τους μαθητές τους.

Αυτοί οι πανάξιοι, ικανοί, ευσυνείδητοι, φωτισμένοι και ψυχωμένοι εκπαιδευτικοί, πώς ανταμείβονται; Συνθλίβονται από την αναξιοκρατία. Προσβάλλονται από την ανικανοκρατία. Παραμερίζονται αισχρώς από την άθλια κομματοκρατία. Υποβαθμίζονται από την αήττητη ευθυνοφοβία προϊσταμένων και διοικούντων - στο υπουργείο και στις διευθύνσεις εκπαιδευτηρίων. Πού είναι τα αντικειμενικά, αξιοκρατικά και διάφανα κριτήρια αξιολόγησης και ανταμοιβής των ευσυνείδητων εκπαιδευτικών, οι οποίοι ενσταλάζουν στις ψυχές των παιδιών μας την υπερηφάνεια να είναι Έλληνες, τις αρχές και αξίες του πανανθρώπινου Ελληνισμού και τις μελίρρυτες διδαχές της Ορθοδοξίας μας;

Τον Ιανουάριο του 2015, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου, Κ. Χριστοφίδης, με επιστολή του προς τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, προειδοποιούσε για τη σοβούσα κρίση στην Παιδεία και εισηγείτο 12 μέτρα για το ξαναχτίσιμο ενός καινούργιου σχολείου. «Το σημερινό σύστημα της Μέσης Εκπαίδευσης», έλεγε, «πρέπει να ξανακτιστεί από την αρχή. Θα πρέπει να επιστρέψουμε στο παλιό μας εξατάξιο Γυμνάσιο, με το κλασικό, το πρακτικό και το οικονομικό. Να επαναφέρουμε τη διδακτέα ύλη, τόσο σε επίπεδο ποιότητας όσο και σε επίπεδο ποσότητας».

Εμφανώς, τα 12 μέτρα του Πρύτανη, με τα οποία δεν συμφωνούμε πλήρως, πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. Η αυριανή επιστροφή των μαθητών στις τάξεις δεν είναι το τέλος της κρίσης. Η επόμενη θα καταφέρει τελειωτικό χτύπημα στη Δημόσια Παιδεία. Πρέπει να ξαναχτίσουμε ένα καινούργιο σχολείο από άξιους, ικανούς, άριστους και ακομμάτιστους εκπαιδευτικούς και παιδαγωγούς, μακριά από τη σαπίλα της κομματοκρατίας και της ευνοιοκρατίας. Σχολείο, ίσον δάσκαλος, έλεγε ο Παλαμάς. Να ξαναχτίσουμε στις καρδιές και στις ψυχές των παιδιών μας την περηφάνια και την αγάπη για το σχολείο τους. Η Παιδεία είναι ο ατίμητος και αναπαλλοτρίωτος πλούτος μας. Να μη λεηλατηθεί ξανά από τους άριστους των αχρήστων.