«Αν πρόκειται να βρούμε μια λύση και να πούμε ότι έχουμε επιτύχει λύση, η οποία λόγω των προνοιών της να καταρρεύσει την επoμένη, αυτό δεν θα το πράξω... Έχουν περάσει 45 χρόνια και πρέπει να διαπιστώσουμε πού είμαστε σήμερα, πού μπορεί να είμαστε αύριο, τι είναι τα χειρότερα με άλυτο το Κυπριακό, τι είναι τα καλύτερα με λύση του Κυπριακού, όχι όποια λύση, αλλά λύση που να διασφαλίζει ειρήνη και σταθερότητα... Είναι καιρός να σταματήσουμε να λέμε λόγια που περισσότερο είναι συνθήματα προς τους πρόσφυγες».
Τα πιο πάνω τα είπε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και είναι, εξ αντικειμένου, ρεαλιστικά. Είναι ορθολογιστικές τοποθετήσεις. Μπορεί όμως να κάμει μια στοιχειώδη αυτοκριτική και να τα συγκρίνει με όσα έλεγε με το Αποστολικό Πάθος που εκδήλωνε στην υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν;
Μπορεί να ζητήσει να του παρουσιάσουν τις δηλώσεις στις οποίες προέβαινε τότε; ΤΩΡΑ (1) λέγει ότι η λύση πρέπει να είναι βιώσιμη και λειτουργική για να μην καταρρεύσει, (2) λέγει ότι πρέπει να δούμε πού βρισκόμαστε και πού πάμε ... (έπρεπε να τα γνωρίζουμε αυτά πριν από δεκαετίες...), (3) πρέπει να σταματήσουμε να λέγουμε λόγια και συνθήματα.
Ο ίδιος ο Πρόεδρος, όμως, δεν ξέρει ή δεν μας λέγει ΣΗΜΕΡΑ ποια είναι η βιώσιμη λύση του Κυπριακού. Δεν πείθει τους «φίλους» του, ότι ξέρει... Ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν γνωρίζει «πού βρισκόμαστε και πού θα πάμε». Ο ίδιος ο Πρόεδρος υπήρξε πρωταθλητής συνθημάτων και παραπλανητικής ρητορικής.
Απολογητικό λόγο πρέπει να εκφέρει, όχι λόγο υψαυχενικό αφ' υψηλού θώκου... Έστω ότι δεν απολογείται αλλά κατανοεί, πλέον, ο Πρόεδρος, ότι πρέπει να αλλάξει πολιτική και στρατηγική κατεύθυνση. Έστω ότι θέλει πραγματικά να μάθει πού βρισκόμαστε και πού μας παίρνει. Έστω ότι αποφάσισε να τερματίσει τα συνθήματα και τις αφόρητες, πλέον, καταστροφικές ρητορικές. Έστω ότι αποφάσισε να λυτρωθεί από «λόγια και συνθήματα» και να αναζητήσει λύση βιώσιμη και λειτουργική στο Κυπριακό. Έστω ότι συμβαίνουν (που δεν φαίνεται να συμβαίνουν) τα πιο πάνω. Τι έπρεπε να πράττει; Έπρεπε να ξέρει, πλέον, τι λέγει και τι ακριβώς θέλει.
Έπρεπε να σχεδιάσει τη νέα Κατεύθυνση. Να οργανώσει τη νέα Πορεία. Να γνωρίζει και να μεταδίδει τι ακριβώς θα επιδιώξει, με τι όπλα θα επιτύχει σ’ αυτήν τη νέα Κατεύθυνση. Ουδέν τούτων πράττει. Αποπειράται να πείσει τον εαυτό του, ίσως, ότι έγινε πιο έμπειρος και πιο σοφός και, συνεπώς, πιο ρεαλιστής. Αυτό, αν συμβαίνει, δεν είναι δυσοίωνη, είναι θετική εξέλιξη. Αλλ’ η απόπειρά του είναι πραγματική; Είναι «συνθήματα και λόγια» αμηχανίας; Είναι πράγματι λόγια βούλησης και απόφασης νέας πορείας; Είναι απλά λόγια μοιραίων αδιεξόδων; Ο Κυπριακός πράγματι Ελληνισμός έχει καταστραφεί στα χέρια και στις αποφάσεις των δικών του ηγετών. Όχι των Τρίτων... Όχι των Ξένων... Ο Πρόεδρος οφείλει συγκεκριμένες απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα. Ο Λαός πρέπει να ξέρει... Και αν ξέρει, κι αν είναι νέος δρόμος, νέα εποχή, πραγματική νέα ελπίδα, θα τον ακολουθήσει.
Όταν για 45 χρόνια ο δρόμος που ακολουθήθηκε έφερε μόνο τετελεσμένα εις βάρος μας και αξεπέραστα αδιέξοδα, είναι πλέον υποχρεωμένος ο Πρόεδρος να μην αυταπατάται. Να μην παραπλανά τον Λαό ότι δήθεν με νέες Συνομιλίες στον ίδιο δρόμο θα υπάρξει καλύτερη μοίρα. Πρέπει να αποδείξει στον Λαό ότι γνωρίζει τι θέλει και πώς θα το επιδιώξει με επιτυχία. Πρέπει, όμως, ταυτοχρόνως να διερευνήσει τον Τούρκο Κατακτητή πώς αντιδρά στο νέο Σχέδιό του (όταν τελικά υπάρξει!). Αν το κλειδί λύσεως του Κυπριακού είναι η Τουρκία, τότε ο νέος δρόμος πρέπει να είναι θετικά συζητήσιμος από την Άγκυρα. Και νέος δρόμος, νέα κατεύθυνση, σημαίνει και απ' ευθείας Συνομιλίες με τον Κατακτητή μας.
