Η πολιτική ηγεσία της Μητέρας Ελλάδος μάς έσπρωξε στις Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου το 1959. Το 1963 δεν απέτρεψε την άπειρη Μακαριακή... Εθναρχική ηγεσία, από το να φθάσει στον διαλυτικό Δεκέμβριο του 1963. Το 1964 δεν μπόρεσε να μπει «στο φρενοκομείο» του πολέμου (όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου ότι θα πράξει), όταν οι τουρκικές βόμβες Ναπάλμ κατέκαιαν την Τηλλυρία. Ούτε το 1967 μπόρεσε η περιβόητη Στρατιωτική Χούντα των Αθηνών να αντισταθεί στο Τουρκικό Τελεσίγραφο, για απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο. Και βεβαίως το 1974 συνετελέσθη και η μεγάλη προδοσία και η τραγική καταστροφή.
Σ’ όλες τις πιο πάνω κρίσιμες ώρες η Μητέρα Ελλάδα ήταν είτε θεατής είτε συνεργός στις μοιραίες εξελίξεις. Αποκορύφωμα της Μητρικής αδυναμίας ήταν η περιβόητη διακήρυξη του 1974, ότι «η Ελλάς θα προτιμήσει τον πόλεμο από την ατίμωση». Τελικά είχε και τον πόλεμο και την ατίμωση. Με την ατιμωτική, πράγματι, δήλωση ότι «η Ελλάς λόγω αποστάσεως» δεν μπορεί να αντισταθεί στην Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο, ο Εθνάρχης(;) Καραμανλής άφησε και τον Εθνάρχη(;) Μακάριο ορφανό και τον Κυπριακό Ελληνισμό πρόσφυγα, καθημαγμένο, ξεκληρισμένο στον τόπο του...
Η Μητέρα Πατρίδα το 2019 τι πράττει; Για την Κύπρο δεν μπορεί να πράξει. Για την ίδια, όμως, την Ελλάδα; Για τον εαυτό της; Πράττει νέα Ζυρίχη, η οποία αποκαλείται Συνθήκη των Πρεσπών. Και με τους Τούρκους; Τους καταγγέλλει στο ΝΑΤΟ ότι καθημερινά παραβιάζουν την Κυριαρχία της. Η Τουρκία, όμως, κατέρριψε ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος όταν παραβίασε την Κυριαρχία της. Και οι Ρώσοι όχι μόνο σίγησαν, αλλά και εντός ημερών εναγκαλίσθησαν τον Τούρκο ηγέτη. Ο ψοφοδεϊσμός και ο «κατευνασμός» δεν συγκρατεί, δεν αποτρέπει, αλλά ερεθίζει την τουρκική βουλιμία.
Η Ελλάδα καταγγέλλει -άκουσον! άκουσον!- στο ΝΑΤΟ την τουρκική παραβίαση της Κυριαρχίας της. Αδυναμία, φοβία, εξευτελισμός από την πλευρά της Ελλάδας. Αηδιαστικός ποντιοπιλατισμός από την πλευρά του ΝΑΤΟ. Είναι ασήκωτος ο πόνος του κάθε γνήσιου Έλληνα από το κατάντημα της πολιτικής Ελλάδος. Είναι αφόρητη η απελπισία και η οργή από την παρακμή του Ελληνισμού και του Ελληνικού Κράτους. Η Μητέρα μας Ελλάδα ζει σε χάος. Ένα χάος, που το συνθέτουν η πολιτική ασυναρτησία, η ανεκδιήγητη διαφθορά θεσμών και ηγετών, η ατέλειωτη οικονομική κρίση και η ανασφάλεια έναντι της Τουρκίας. Ένα χάος, που παράγει εθνικό εξευτελισμό και εθνική ταπείνωση και θρυμματίζει προσδοκίες και ελπίδες για ένα καλύτερο και αξιοπρεπέστερο μέλλον.
Τι μπορεί να αναμένει, λοιπόν, ο Κυπριακός Ελληνισμός (με τη δική του ανεπαρκή πολιτική ηγεσία) από την αναξιόπιστη Ελλαδική Πολιτεία; Μπορεί να αναμένει επανόρθωση των ζημιών που προκάλεσε κατ’ επανάληψιν στην Κύπρο; Μπορεί να αναμένει «αποζημιώσεις» των όσων δεινών υπέστη ο Κυπριακός Ελληνισμός από τις πράξεις και παραλείψεις της; Τι μπορεί να περιμένει ως βοήθεια, όταν η ίδια η Μητέρα δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της να σταθεί στα πόδια του και όταν δεν μπορεί να διασφαλίσει την αυτοπεποίθησή της; Όταν δεν μπορεί να πείσει ότι γνωρίζει πού βρίσκεται και πού πάει;
Στις μαύρες αυτές στιγμές του Ελλαδικού πολιτικού χάους, στις ώρες αυτές του εξευτελισμού αρχών και αξιών, στις ώρες αυτές της Μητρικής γενικής δυσπραγίας και κατάπτωσης, η Κύπρος και ο Κυπριακός Ελληνισμός μόνο να κλάψουν, να πονέσουν και να προσευχηθούν μπορούν. Να προσευχηθούν να μη βγει τώρα ο Τούρκος στην έμπρακτη διεκδίκηση της «Γαλάζιας του Πατρίδας». Γιατί ο Τούρκος μάς έμαθε ότι βγαίνει σε αρπαγές όταν επικρατεί πολιτικό (και όχι μόνο) χάος στην Ελλάδα...
