Πονοκέφαλος από ηχορύπανση στη Λεμεσό

Αναφέρθηκα κι άλλοτε σε πολεοδομικά και περιβαλλοντικά λάθη που έγιναν κατά καιρούς στην ανάπτυξη της Λεμεσού. Αναφέρθηκα στη μεταφορά των λυμάτων του αποχετευτικού συστήματος της πόλης με ξεχωριστό παραθαλάσσιο αγωγό ανατολικά, το καθάρισμά τους στη Μονή και την επαναμεταφορά του εξαγνισμένου νερού με άλλον αγωγό κατά μήκος της πόλης δυτικά της για να αρδεύονται οι περιοχές εκεί. Όταν ήγειρα τα θέματα της πολεοδομικής αταξίας, των διπλών εξόδων και της ταλαιπωρίας της παραθαλάσσιας περιοχής για πολύ χρόνο αντί της εγκατάστασης του εργοστασίου λυμάτων δυτικά της Λεμεσού σε Διυπουργική Επιτροπή, στην οποία παρευρίσκοντο βουλευτές κι άλλοι παράγοντες της Λεμεσού, απορρίφθηκε η εισήγησή μου για ένα αγωγό προς την πλευρά όπου θα εχρησιμοποιείτο το καθαρό νερό. Μάλιστα όταν επέμεινα ο Πρόεδρος της Επιτροπής, Υπουργός Εσωτερικών, μου παρατήρησε με πολύ αυστηρό ύφος να ξεχάσουμε τι γινόταν μέχρι σήμερα: «Τώρα είναι τα κόμματα που αποφασίζουν κι όχι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι». Βέβαια όλα αυτά έγιναν γιατί κάποιοι κομματικοί παράγοντες, που διέθεταν αγροκτήματα δυτικά της Λεμεσού, θεώρησαν ότι η ύπαρξη εργοστασίου επεξεργασίας λυμάτων στην περιοχή τους θα υποβάθμιζε την αξία τους.

Κάτι ανάλογο έγινε και στην περίπτωση της κατασκευής του υπεραστικού δρόμου Λευκωσίας-Λεμεσού-Πάφου, θέμα που απασχόλησε έντονα τον Τύπο τελευταία.

Παραφράζοντας τον στίχο του Σεφέρη για τα αηδόνια, που δεν σ’ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες, ο δημοσιογράφος ακούει την έκκληση των κατοίκων της πόλης που διαμένουν κοντά στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού-Πάφου και τι ζητάνε καιρό τώρα: Βάλτε ηχοπετάσματα γιατί ταράξανε τα νεύρα μας! Ο θόρυβος δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς στη Λεμεσό! Παρόλο που φροντίσαμε να μπουν από τότε ηχοπετάσματα σε κάποια σημεία, φαίνεται η κατάσταση κατά μήκος του δρόμου είναι απελπιστική.

Όταν μετά την εισβολή αποφασίστηκε η δημιουργία δρόμων τετραπλής κυκλοφορίας για διευκόλυνση της κυκλοφορίας οχημάτων στις Ελεύθερες Περιοχές, μετά τον δρόμο Λευκωσίας-Λεμεσού ήρθε η σειρά του δρόμου Λεμεσού-Πάφου. Όταν ο αυτοκινητόδρομος Λευκωσίας-Λεμεσού έφτασε στην περιοχή Γερμασόγειας, διαπιστώθηκαν διαφωνίες για το πώς ο δρόμος έπρεπε να διασχίσει τη Λεμεσό προς Πάφο.

Είχαμε ήδη προβεί στη βελτίωση διαφόρων δρόμων της Λεμεσού και για διευκόλυνση της διέλευσης οχημάτων προς Πάφο, όπως τον παραλιακό, τη Λεωφόρο Μακαρίου, τη Λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού. Μέχρι τότε ο δρόμος αυτός κατασκευαζόταν με το σύστημα κατασκευής του μαζί με τη διάνοιξη οικοπέδων. Δηλαδή όταν κάποιος έκανε αίτηση για να 'κόψει' οικόπεδα σε όλο το μήκος της γραμμής που είχε σχεδιαστεί ο δρόμος, έπρεπε να παραχωρήσει γη για τις ανάγκες του. Το σύστημα ήταν σχετικά οικονομικό αλλά η διάνοιξη του δρόμου προχωρούσε με ρυθμό χελώνας και σπασμωδικά. Σε συνεννόηση με τον Δήμαρχο Φωτάκη Κολακίδη αναλάβαμε τη διάθεση κονδυλίων μέσω του Προϋπολογισμού Ανάπτυξης για την κατασκευή του δρόμου ως πολεοδομικού έργου, ενώ ο Δήμος ανέλαβε να απαλλοτριώνει τη γη καταβάλλοντας στους ιδιοκτήτες τη διαφορά μεταξύ της αξίας της γης και της υπεραξίας της υπόλοιπης γης από τη διάνοιξη του δρόμου.

Παρόλα αυτά έπρεπε να συνεχίσει ο αυτοκινητόδρομος Λευκωσίας-Λεμεσού προς Πάφο, κάτι που θα έλυε και το πρόβλημα της κυκλοφοριακής συμφόρησης μέσα στη Λεμεσό, που άρχισε να γίνεται μεγάλο. Για όσους ταξίδευαν από Λευκωσία προς Πάφο, δυσανάλογος χρόνος χρειαζόταν για να διασχίσουν τη Λεμεσό, είτε μέσω της παραλιακής λεωφόρου είτε μέσω της λεωφόρου Μακαρίου κλπ. Με την κατάληξη του δρόμου Λευκωσίας-Λεμεσού στην περιοχή Γερμασόγειας η λύση στο πιο πάνω πρόβλημα ήταν η κατασκευή και δεύτερου παρακαμπτήριου δρόμου (ως πρώτος παρακαμπτήριος κατασκευάστηκε κάποτε η λεωφόρος Μακαρίου!). Η επιλογή ήταν μεταξύ της κατασκευής ισόπεδου δρόμου με κυκλοτερείς νησίδες ή της κατασκευής ανισόπεδου δρόμου, όπως ο σημερινός. Εμείς υποστηρίξαμε την πρώτη λύση και ταυτόχρονα την κατακράτηση γης για τρίτο παρακαμπτήριο βορειότερα όταν τούτο απαιτηθεί. Θεωρούσαμε ότι θα έπρεπε να αποφύγουμε την τσιμεντοποίηση των πόλεών μας με τη κατασκευή τεράστιων υπέργειων διαβάσεων, όπως τελικά έγινε με τον εν λόγω παρακαμπτήριο. Δυστυχώς και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν εισακουστήκαμε. Όπως είπαμε πιο πάνω, επικράτησε κι εδώ η κομματική τοποθέτηση!

Είναι γεγονός ότι η κατασκευή του παρακαμπτήριου δρόμου έχει βοηθήσει με πολλούς τρόπους την κατάσταση. Από τη μια είναι η σημαντική μείωση που έχει επιφέρει στον χρόνο διακίνησης προς την Πάφο κι από την άλλη η κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση των κεντρικών δρόμων της πόλης από τη διέλευση, σε καθημερινή βάση, χιλιάδων αυτοκινήτων που διακινούνται τώρα στον υπεραστικό δρόμο. Όμως αν εγίνετο με τον τρόπο που εισηγηθήκαμε και καλύτερη αξιοποίηση του περιβάλλοντος χώρου θα εγίνετο κι οι περίοικοι δεν θα εβίωναν την σημερινή εμπειρία, που μας περιέγραψαν οι δημοσιογράφοι. Μπορεί να ανάσανε κυκλοφοριακά η μείζων Λεμεσός και λόγω της κατασκευής των κυκλικών κόμβων του υπεραστικού δρόμου, ωστόσο ‘εμείς δεν έχουμε βρει την ησυχία μας ούτε κατά τη διάρκεια της ημέρας ούτε και τη νύκτα’, ανέφεραν οι επηρεαζόμενοι κάτοικοι. Δεν ξέρω, αν η τοποθέτηση ηχοπετασμάτων κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου είναι η λύση, αλλά χωρίς καθυστέρηση το πρόβλημα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Μήπως θα ’πρεπε να ξαναδούμε την παλιά ιδέα να ολοκληρώσουμε την κατασκευή του παράλληλου παρακαμπτηρίου, που λέγαμε παλιότερα και να βελτιώσουμε όλους τους δρόμους της Λεμεσού, που οδηγούν προς Πάφο;

*Πρώην Υπουργός, πρώην Γενικός Διευθυντής Γραφείου Προγραμματισμού