Μπορεί ή δεν μπορεί η Ευρώπη;

Η δημιουργία της νέας ισχυρής Ευρώπης, με ενιαία εξωτερική πολιτική και κοινό σύστημα ασφάλειας και άμυνας, είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη θέλει, αλλά δεν μπορεί

Υπό τη σκιά των εικόνων της φρίκης που αναδύονται από το πολεμικό θέατρο στη γειτονική Συρία, στριφογυρίζουν στο μυαλό μου αδυσώπητα ερωτήματα που αφορούν τη θλιβερή κατάντια της λεγόμενης πολιτισμένης ανθρωπότητας. Το κεντρικό ερώτημα, φυσικά, αφορά εμάς τους Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι ανήκουμε στην πιο προηγμένη οικογένεια κρατών του πλανήτη, ο οποίος παραμένει έρμαιο στις ορέξεις ουκ ολίγων παρανοϊκών ηγετών. Μπορεί ή δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να πρωταγωνιστήσει στο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό, συμβάλλοντας καταλυτικά στη θέσπιση κανόνων επιβολής του Διεθνούς Δικαίου; Στον μέσο πολίτη, πάντως, επικρατεί η αντίληψη ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει, αλλά δεν μπορεί.

Στην κοινή γνώμη είναι διάχυτη η αντίληψη πως η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις υπάρχουσες δομές της και τον τρόπο που λειτουργεί έχει κραυγαλέες αδυναμίες που εμποδίζουν τη δημιουργία της ισχυρής δύναμης που θέλουμε και οραματιζόμαστε.

Όμως, αυτές οι αδυναμίες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας κάνουν να αποστρεφόμαστε την Ευρώπη και καθετί το ευρωπαϊκό. Τουναντίον, θα πρέπει να χαλυβδώνουν την πίστη μας για συνεχή - συνειδητή προσπάθεια, ώστε μια μέρα να φτιάξουμε την Ευρώπη των ονείρων μας, την ισχυρή δύναμη ειρήνης και ασφάλειας στον ταραγμένο πλανήτη. Η απροκάλυπτη τουρκική εισβολή στη Συρία και η θρασύτατη συμπεριφορά των στρατοκρατών της Άγκυρας έναντι της Κύπρου, της Ελλάδας και άλλων γειτονικών κρατών, με φόντο το πτώμα του ανθρώπινου πολιτισμού στα χαλάσματα των βομβαρδισμένων κουρδικών περιοχών, επιτάσσουν όπως η Ευρώπη αλλάξει ρότα εδώ και τώρα. Οι συγκυρίες είναι τέτοιες, που επιβάλλουν όπως η Ευρώπη μπει στην εμπροσθοφυλακή μιας φιλόδοξης πρωτοβουλίας που θα αποσκοπεί στην επικράτηση της στοιχειώδους λογικής στις διεθνείς σχέσεις, προκειμένου να δαμασθούν μεγαλομανείς ηγέτες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να σύρουν την ανθρωπότητα σε ολοκληρωτική καταστροφή.

Ήλθε λοιπόν ή ώρα, η Ευρώπη να επιταχύνει το φιλόδοξο πρόγραμμα των οραματιστών ιδρυτών της για μια ισχυρή ένωση με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, που θα αποτρέπει τους οξύτατους και παράλογους εξοπλιστικούς ανταγωνισμούς και θα επενεργεί ως σημαντικότατος παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης. Απαραίτητη προϋπόθεση προς τούτο, είναι η δημιουργία, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, της Ομοσπονδιακής Ευρώπης που θα σέβεται το έθνος - κράτος και δεν θα εμπιστεύεται την οικονομία της στους κάθε λογής επιτήδειους σοφούς των επιχειρηματικών και τραπεζικών λεσχών.

Αλλοίμονο, αν οι ηγέτες της Ευρώπης δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει πως οφείλουν να ανεβάσουν ταχύτητα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ασύμμετρες απειλές, οι οποίες την περιβάλλουν. Θα είναι τραγικό, αν δεν αποβάλουν πάραυτα τον όποιο δισταγμό τους για αμυντική αυτονόμηση και στρατιωτική απεξάρτηση από το ΝΑΤΟ, με παράλληλη ενίσχυση των εξοπλισμών τους στη βάση συγκεκριμένου ποσοστού του ΑΕΠ του κάθε κράτους -μέλους. Προς την κατεύθυνση αυτή, μπορεί

το επικείμενο Brexit να αποτελέσει το εφαλτήριο για δημιουργία της νέας ισχυρής Ευρώπης με ενιαία εξωτερική πολιτική και κοινό σύστημα ασφάλειας και άμυνας. Αυτή θα είναι και η καλύτερη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη θέλει, αλλά δεν μπορεί.

*Δημοσιογράφος