Pax Ottomana και ασπόνδυλες ηγεσίες

Η τουρκολαγνεία δεν είναι απλώς μια ακραία υποχωρητική στάση, αλλά μια ενδημική έκφραση μακραίωνης εθελοδουλείας, η οποία έχει εμποτίσει το «κοινόν Κυπρίων» εδώ και αιώνες.

Μερικοί ένθερμοι θιασώτες του γνωστού… κυλιόμενου ρεαλισμού, ευρισκόμενοι στα όρια άγνωστο ποιας πνευματιστικής αναζήτησης, εξέφρασαν την… ευχή η Τουρκία να επιτύχει τους στόχους της στη Συρία, ώστε να… ξεθυμάνει το επεκτατικό της μένος και να συμπεριφερθεί με περισσότερη εχεφροσύνη και λογική στο Κυπριακό.

Εκουσίως, βεβαίως, παριστάνουν τις ανήξερες παρθένους, αποσιωπώντας τις μονίμως και πανταχόθεν επαναλαμβανόμενες διαμηνύσεις της Τουρκίας ότι, μετά τη ρύθμιση του Συριακού, συμφώνως, ασφαλώς, προς τα τουρκικά συμφέροντα και την «τακτοποίηση» των ατίθασων και ανυπότακτων Κούρδων, σειρά παίρνει η Ανατολική Μεσόγειος, ήτοι, η κυπριακή ΑΟΖ, το Αιγαίο και ό,τι περιλαμβάνεται στα περίφημα «σύνορα της καρδιάς μας» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Προειδοποιήσεις οι οποίες συνοδεύονται, με νοσηρή τακτικότητα, από την ιταμότατη απειλή για διενέργεια νέου ’74 στην Κύπρο, αν Έλληνες και Ελληνοκύπριοι δεν συμμορφωθούν στις τουρκικές αξιώσεις.

Διαπιστευτήρια… αξιοπιστίας

Διαλάθει, επίσης, από τους υποστηρικτές αυτής της εξανδραποδισμένης, οθωμανικώ δικαίω, ειρήνης που μας επιφυλάσσουν διά της «όποιας λύσης χθες», ότι, παρ’ όσα έχουν πει και πράξει οι Τούρκοι από το 1974 και εντεύθεν, είναι η πρώτη φορά, διά των πλέον επίσημων θεσμικών χειλέων (ίδε δηλώσεις Ερντογάν, Ακάρ, Τσαβούσογλου κ.ά.), που απειλούν με νέο αιματοκύλισμα στην Κύπρο, εάν δεν γίνουν αποδεκτές οι αξιώσεις τους. Τη στιγμή, μάλιστα, που δίνουν τα διαπιστευτήρια της βούλησης, της αποφασιστικότητας και της… αξιοπιστίας τους με την εγκληματική εισβολή στη Βόρεια Συρία! Τόσο εύγλωττα!

Διαλάθει, ακόμα, ότι η Τουρκία εισέβαλε στη Β. Συρία παρανόμως, κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, διαμηνύοντας ότι δεν δεσμεύεται από αυτό, αλλά και από οιεσδήποτε άλλες διεθνείς συνθήκες, τις οποίες, μάλιστα, δεν ορρωδεί να αμφισβητήσει, όταν θεωρεί ότι παρεμποδίζουν τους επεκτατικούς σχεδιασμούς της (ίδε συνθήκη της Λωζάννης κ.λπ.). Και, προφανώς, δεν πρόκειται να «εγκιβωτιστεί» σε οιαδήποτε άλλη συμφωνία υπογράψει στο μέλλον (π.χ. Κυπριακό), εάν κρίνει ότι περιορίζει τη διεκδικητική της εξάπλωση.

Γιατί, ο νεο-οθωμανικός σοβινισμός του Ρ. Τ. Ερντογάν, που ερείδεται πλήρως επί της έννοιας της καθαρής ισχύος, εκδιπλώνεται, πλέον, επί του πεδίου του υπολογισμένα «δυνατού να πραχθεί», χωρίς δικαιοκρατικές ή άλλες «αναστολές».

Ο Ρ. Τ. Ερντογάν, μιλώντας για την επιχείρηση των ΤΕΔ στη Β. Συρία και τις γενικότερες επιδιώξεις της Άγκυρας στην ευρύτερη περιοχή, δεν μπορούσε να είναι σαφέστερος: «Τα σύνορα δεν χαράσσονται στο χαρτί, αλλά χαράσσονται με αίμα και ιδρώτα». Κι «όπου υψώνεται τουρκική σημαία, δεν κατεβαίνει». Συνελόντι ειπείν, για την τουρκική αντίληψη περί δικαίου και διευθέτησης διεθνών ή διακρατικών διαφορών δεν έχουν καμία υπόσταση διεθνείς συνθήκες, συμφωνίες ή συμβάσεις, δεν υπάρχει τίποτα που να λέγεται «διεθνές δίκαιο», τίποτα που να ονομάζεται «διεθνής έννομη τάξη», τίποτα που να ονομάζεται «χάρτης των ΗΕ», αλλά μόνον η περί «δικαίου», ταυτισμένη πλήρως με τα τουρκικά συμφέροντα, αντίληψη της Άγκυρας, που πρέπει να επιβληθεί, ως διεθνής νόμος, στους πάντες ή, τουλάχιστον, σ’ αυτούς στους οποίους μπορεί να την επιβάλει, επειδή κάποιοι άλλοι της το επιτρέπουν.

Είναι ένας άλλος τρόπος να πεις πως, «εάν η ιστορία δεν υπακούει στους σκοπούς και τις βουλές μας, θα την αναγκάσουμε, με τη βία και το αίμα, παρότι διέπεται και από άλλες ‘λογικές’, να προσαρμοστεί, έστω κι αν αυτό σημαίνει τη σφαγή και τον εξανδραποδισμό κάποιων ασήμαντων και απροσάρμοστων ιστορικών παριών, που ορθώνονται, αφελώς, ως εμπόδιο, στην πραγμάτωση του οθωμανικού ‘τέλους’ της ιστορίας».

Δεν χωρούν «βιώσιμες» λύσεις

Σ’ αυτήν, βεβαίως, τη θεώρηση δεν είναι δυνατόν να χωρούν βιώσιμες και λειτουργικές λύσεις, ούτε «κανονικά κράτη», ούτε «κανονικοί πολίτες» ως προς την έννοια του διεθνούς δικαίου και του ευρωπαϊκού δικαιοπολιτικού κεκτημένου.

Δεν είναι δυνατόν, επίσης, να χωρά ένα αυθυπόστατο πολιτειακό μόρφωμα, ανεξάρτητο από ξένες (ίδε τουρκικές) κηδεμονεύσεις μετά την όποια λύση, ως διάδοχο της ήδη «εκλιπούσας» από το 1963, για την Τουρκία, Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αφελώς βαυκαλίζεται η ε/κ πλευρά. Αυτό που μπορεί μόνο να υπάρξει είναι μια ιδιάζουσα νόθα προ-πολιτική κατάσταση ως συνέχεια, συνέπεια και επιστέγασμα της έκλειψης της Κυπριακής Δημοκρατίας, άλλως ειπείν τα δύο ισότιμα κρατίδια με πολιτική ισότητα, ίση κατανομή της εξουσίας, καθολικής ισχύος δικαίωμα βέτο και εκ περιτροπής προεδρία, με παραμένουσες τις τουρκικές εγγυήσεις, η οποία, με την πρώτη πολιτειακή κρίση θα πάψει να υφίσταται.

Γιατί, η νέα Pax Ottomana με την επαναμετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου σε «τουρκική λίμνη» και την εδραίωση της τουρκικής γεωπολιτικής ηγεμονίας στην περιοχή, δεν μπορεί να καταστεί δυνατή χωρίς τον πλήρη γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου.

Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι μόνον δηλωτική των προθέσεων της Άγκυρας, τις οποίες οι κυπριακές πολιτικές ηγεσίες… προσπαθούν ΑΚΟΜΑ να… ανιχνεύσουν, αλλά και εκφραστική της ίδιας της φύσης του τουρκικού κράτους και του τρόπου σκέψης των κυρίαρχων τουρκικών πολιτικών ελίτ, σε όλες τις ιδεολογικές εκφάνσεις και εκδοχές τους.

Μιλιταριστικός σοβινισμός

Σε μια ιστορικοπολιτική συγκυρία, μάλιστα, που το καθεστώς Ερντογάν επιχειρεί, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκδηλώσεις άκρατου εθνικού πατριωτισμού των Τούρκων για την εισβολή στη Β. Συρία κατά των Κούρδων, να ενσπείρει τον μιλιταριστικό σοβινισμό του τουρκικού κράτους σε ολόκληρη την τουρκική κοινωνία.

Ο νεο-οθωμανισμός, λοιπόν, ως η ριζοσπαστικοποίηση μιας εθνικιστικής επεκτατικής ιδεολογίας, αποτελεί, πολύ βαθύτερα από τις όποιες… προθέσεις, την ουσία της τουρκικής πολιτικής, η οποία εκδιπλώνεται, στην πράξη, με τη δύναμη των όπλων και την τακτική της ωμής επιθετικότητας, στα αμέσως γειτνιάζοντα πεδία των τουρκικών διεκδικήσεων: Συρία, Ανατολική Μεσόγειος - κυπριακή ΑΟΖ, Αιγαίο.

Εσχάτως, δε, η τουρκική προπαγάνδα, διά των μιντιακών φερεφώνων της, ήγειρε ευθέως θέμα αναγνώρισης από την Ελλάδα της «τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης», εγκαλώντας την Αθήνα για συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των «Τούρκων κατοίκων» της περιοχής, «η οποία κατοικείται κατά το ήμισυ από τουρκικούς πληθυσμούς».

Απόδειξη ότι η τουρκική βουλιμία, ικανοποιούμενη, όχι μόνον δεν ξεθυμαίνει, αλλά επιτείνεται ακόμη περισσότερο, καθώς, για την ερντογανική “realpolitik” «περί ορέξεως, ουδείς λόγος».

Όπως επισήμανε, άλλωστε, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι συμφωνίες της Άγκυρας με ΗΠΑ και Ρωσία στο Συριακό θα την καταστήσουν ακόμη περισσότερο αδιάλλακτη στο Κυπριακό, εκφράζοντας ανησυχία για τη νέα διαπραγματευτική προσπάθεια που αρχίζει, ενώ, στο ίδιο μήκος κύματος, ο τέως Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξης Τσίπρας, εξέφρασε την εκτίμηση ότι, ενδεχόμενη επιτυχία της Άγκυρας στη Συρία, θα καταστήσει τη διεκδικητικότητά της ανεξέλεγκτη.

Ωστόσο, κάποιοι επιμένουν ότι μπορεί να υπάρξει «βιώσιμη και λειτουργική λύση στο Κυπριακό», με βάση «το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο», που θα διασφαλίσει την ειρήνη και το μέλλον του κυπριακού λαού στις πατρογονικές εστίες του… Βεβαίως μπορεί να υπάρξει, δεν έχουν άδικο. Εάν εκχωρηθεί η Κύπρος στην γεωπολιτική επικυριαρχία της Άγκυρας και ικανοποιηθούν οι ενεργειακές ορέξεις του Ρ. Τ. Ερντογάν σύμφωνα με το… διεθνώς εφαρμοζόμενο οθωμανικό δίκαιο, μπορεί να υπάρξει λύση, και μάλιστα να διαρκέσει πολύ περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε…