Όσα δεν κατάφεραν οι ξένοι…

Πέρασε και η 59η επέτειος της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανέμελα παιδιά, τότε, δεν ξέραμε γιατί ο κόσμος γελούσε. Γίναμε έφηβοι με τη στυφή γεύση του πολέμου, της απώλειας του ακρωτηριασμού των ονείρων μας. Θρηνήσαμε συμμαθητές, και κλάψαμε για τον ξεριζωμό χιλιάδων. Γεράσαμε με την ελπίδα πως δεν θα υπάρξουν άλλοι Ιούληδες που τα μεχμετζίκ και οι Αττίλες θα γιορτάζουν την επαίσχυντη εισβολή και τις θηριωδίες τους στην Κύπρο.

Παρασυρθήκαμε από υποσχέσεις. Πιστέψαμε ηγέτες που το μπόι τους ήταν ισχνό για να φτάσει τις προσδοκίες μας. Αρλεκίνοι και καραγκιόζηδες. Μασκαράδες και φοβισμένα ανθρωπάκια, που κολακεύονταν με επαίνους εκείνων που τους πριόνιζαν την καρέκλα. Που υποδέχονταν τους εχθρούς σαν φίλους. Χαμογελούσαν αυτάρεσκα κάθε φορά που ξένοι διπλωμάτες και ηγέτες χωρών με βαθιά ανάμειξη και εμπλοκή στο έγκλημα και τη συνωμοσία κατά της Κύπρου τούς φλόμωναν με υποσχέσεις και ψέματα.

Στην πολυετή περιδίνηση του Κυπριακού, τα αυτονόητα έγιναν ανυπέρβλητα προβλήματα, γιατί ποτέ όλοι αυτοί που είχαν ασήκωτες ευθύνες για την καταστροφή και τον ακρωτηριασμό της Κύπρου δεν κλήθηκαν από κανέναν Κύπριο ηγέτη να λογοδοτήσουν. Γιατί οι ηγέτες μας είναι μικροί. Φοβούνται τη σκιά τους. Κάποτε δεν έχουν ούτε σκιά, είναι ανύπαρκτοι. Φοβούνται να φωνάξουν, να διεκδικήσουν. Φοβούνται να ξυπνήσουν από τον πολιτικό λήθαργο.

Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε ξανά στο σημείο μηδέν. Πιο κάτω δεν υπάρχει.

Συνεχίζεται εκ νέου η ατέρμων συζήτηση για τους όρους αναφοράς αν υπήρξε ή όχι συμφωνία την 9η Αυγούστου, με τον κατοχικό ηγέτη να σέρνει πρώτος τον χορό και να επιχειρεί να διαψεύσει τον Πρόεδρο. Από την άλλη ο Γ.Γ. του ΟΗΕ τηρεί σιγήν ιχθύος για το αν θα επαναρχίσουν ή όχι οι διαπραγματεύσεις από εκεί που σταμάτησαν στο Κραν Μοντανά.

Ο Τούρκος Πρόεδρος προειδοποιεί πως θα παρακολουθούν όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο, σε Αιγαίο και Μαύρη Θάλασσα, ενώ ετοιμάζει νέα εισβολή στη βόρεια Συρία, απειλώντας θεούς, δαίμονες και «συμμάχους».

Στην ομιλία του στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση την 1η του Οκτώβρη, κατά την έναρξη της νέας νομοθετικής χρονιάς, ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ότι "είναι καθήκον μας να προστατεύσουμε τα δικαιώματα των ομογενών μας στην Κύπρο, την Ελλάδα και τη Βουλγαρία βλέπουμε με την ίδια αντίληψη και τις περιοχές στα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Η εξέλιξη σε κάθε σπιθαμή της Μεσογείου, του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας μάς ενδιαφέρει άμεσα”.

“Από την Ευρώπη μέχρι τον Καύκασο, από την κεντρική Ασία μέχρι τη νότια Ασία, παντού, δείχνουμε την παρουσία μας με αυτήν την αντίληψη”, είπε ο νεοσουλτάνος, προσθέτοντας ότι “καμιά δραστηριότητα εκτός των συνόρων μας δεν έχει σκοπό την κατοχή, την παραβίαση, την εκμετάλλευση”. “Εμείς το βλέπουμε με την αντίληψη τού να κρατήσουμε ζωντανό το περιβάλλον μας και να κερδίσουμε μαζί. Όποιο τίμημα και να πληρώσουμε, δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ την ανθρωπιστική μας στάση”, ανέφερε.

Ακούτε Ευρωπαίοι ηγέτες και Κύπριοι πολιτικοί; Στο γλωσσάρι του Ερντογάν, ο σφετερισμός, οι λεηλασίες, η αρπαγή ξένης περιουσίας, η βάρβαρη εκδίωξη πολιτών από τα σπίτια και τις περιουσίες τους είναι «ανθρωπιστική στάση».

Κρατεί το ισχυρό χαρτί του προσφυγικού και τρομοκρατεί. «Έφτασε το τέλος του παιχνιδιού» -λέει- και τρέμει η Ευρώπη. Υποκύπτει με τεμενάδες. Η Γερμανία, πέρα από τον βαρύ οπλισμό που πουλά στην Τουρκία, ενισχύει τώρα την οικονομία της με την εγκατάσταση εργοστασίου της Volkswagen ύψους μερικών δισεκατομμυρίων. Φημολογείται πως έγινε σκληρό παζάρι και δόθηκαν ανταλλάγματα. Έχασε η φτωχή και ασήμαντη Βουλγαρία -μέλος της Ε.Ε.- εδάφη της οποίας διεκδικεί η Τουρκία. Έτσι «προστατεύει» η ηγέτιδα της Ευρώπης, Γερμανία, τους συμμάχους της στην Ε.Ε. Ενισχύει οικονομικά μιαν άλλη χώρα με εγκλήματα πολέμου να κουβαλά στην καμπούρα της και την οποία ο Ερντογάν έχει μετατρέψει σε μιαν απέραντη φυλακή.

Τώρα θα τον αφήσουν να εισβάλει ξανά στη Συρία, βάζοντας μιαν ανθρώπινη ασπίδα εκατομμυρίων προσφύγων στα εδάφη που εποφθαλμιά; Θεός οίδεν. Τον κανακεύουν και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι.

Και οι δικοί μας πολιτικοί πιστεύουν ακόμα πως θα φοβηθεί ο Ερντογάν και θα αφήσει τον κατοχικό ηγέτη να προσέλθει σε διάλογο για επανέναρξη των συνομιλιών με τους όρους αναφοράς του Γ.Γ. του ΟΗΕ και όχι τους δικούς του που υπαγόρευσε ο Τσαβούσογλου στον Ακιντζί.

Δυστυχώς. Όσο δεν κατόρθωσαν τόσα χρόνια οι ξένοι δολιοφθορείς να μας πείσουν πως φταίμε εμείς επειδή το Κυπριακό παραμένει άλυτο εδώ και 50 χρόνια, προσπαθούν με εμμονή και έναν ανεξήγητο φανατισμό να το πετύχουν ελληνόφωνοι Κύπριοι πολιτικοί και «παράγοντες».

Ο Τουρκοκύπριος ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Νιαζί Κιζίλγιουρεκ έβαλε πολιτικό βουλοκέρι στ’ αφτιά του. Δεν ακούει τις απειλές Ερντογάν. Δεν αντιδρά με τον Τούρκο ΥΠΑΜ Ακάρ, ο οποίος ντελαλίζει ξανά τις απειλές για την «αποφασιστικότητα της Τουρκίας να επαναλάβει ένα νέο 1974». Δεν κατηγορεί τον Ακιντζί όταν νοθεύει και πλαστογραφεί τα ιστορικά γεγονότα του 1963 και 1974. Η μόνη του έγνοια είναι να προωθήσει στην Ε.Ε. την τουρκική γλώσσα ως επίσημη και να ανοίξει ακόμα ένα γραφείο του στα κατεχόμενα, λες και το ψευδοκράτος είναι επίσημα αναγνωρισμένο. Θα φέρει, λέει, πιο κοντά τους Τουρκοκύπριους με τους Ελληνοκύπριους.

Βγαίνει και το ΑΚΕΛ να τον στηρίξει και κατηγορεί τους «συνήθεις ύποπτους» ότι επιδιώκουν -όπως ισχυρίζεται- ένα δεύτερο ελληνικό κράτος στην Κύπρο.

Ουδέν αναληθέστερον. Αλλά τέτοιους είδους κατηγορίες πιάνουν τόπο. Φανατίζουν αυτούς που φωνάζουν «εδώ και τώρα λύση, και όποια να ’ναι» και ενισχύουν την προπαγάνδα αυτών που θέλουν να μετατρέψουν την Κύπρο σε μια δεύτερη μικρή Τουρκία. Σε ένα υποτελές κράτος στην Τουρκία, σε ένα προτεκτοράτο, με τα δικαιώματα της πλειοψηφίας να μηδενίζονται με τη βούληση της μειοψηφίας. Ένα μη κανονικό κράτος με κατακτητές - εγγυητές και υποτελείς ιθαγενείς.

Αν δεν μπορείς ν’ αντισταθείς στον βιασμό…

Υπάρχει μια ρήση που λέει «αν δεν μπορείς ν’ αντισταθείς στον βιασμό, τουλάχιστον απόλαυσέ τον…». Πόσοι όμως μπορούν να «απολαύσουν» ένα βάρβαρο βιασμό, που οδηγεί σε αυτοκτονική εθνική απώλεια;

Ο κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί, σε δηλώσεις του την περασμένη Πέμπτη (26 Σεπτεμβρίου) στη Νέα Υόρκη, σχολιάζοντας την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας από το βήμα της Γ. Συνέλευσης των Ην. Εθνών, ισχυρίστηκε ότι «οι Ε/κ ηγέτες απέκλεισαν από τον συνεταιρισμό του 1960 τους Τ/κ, μετά το 1963 και χρησιμοποιούν αυτό το προνόμιο μέχρι σήμερα μόνοι τους».

Ο κατοχικός ηγέτης είπε ακόμα ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ανέφερε στην ομιλία του ότι εδώ και 45 χρόνια, παρά τις προσπάθειες των Ε/κ ηγετών για λύση, το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Ωστόσο, συνέχισε, όλοι πρέπει να γνωρίζουν ότι στις προτάσεις ειρήνης από τους Τ/κ, οι Ε/κ δεν ανταποκρίθηκαν, με πιο πρόσφατο -όπως είπε- παράδειγμα, το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν το 2004 και τη Διάσκεψη στο Κραν Μοντάνα το 2017.

Δεν έκανε καμιάν αναφορά για τα εγκλήματα της Τουρκίας. Για το βέτο των Τουρκοκυπρίων, που παρέλυαν το νεοσύστατο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Καμιάν αναφορά στους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας το 1963 και την επικείμενη τουρκική εισβολή το 1964, η οποία εμποδίστηκε με αυστηρή νότα τής τότε Σοβιετικής Ένωσης υπό την ηγεσία του ηγέτη της Νικήτα Κρουτσώφ. Τα εγκλήματα πολέμου του 1974 από την Τουρκία αποσιωπήθηκαν. Καμιά αναφορά στον συνεχιζόμενο εποικισμό, με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού στα κατεχόμενα.

Κόλλησε και αυτός, όπως είναι κολλημένοι υπέρ του εκτρωματικού σχεδίου Ανάν ηγέτες και στελέχη κομμάτων από τη Δεξιά μέχρι τη λεγόμενη Αριστερά.

Λύση; Μα, ποια λύση;

Τελειώνοντας, θα δανειστώ μια φράση του φίλου μου, αγωνιστή και μαχητικού δημοσιογράφου υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, Σενέρ Λεβέντ:

«Χαμογελώντας στον εισβολέα εξαφανιζόμαστε». Συμφωνώ απόλυτα. Δεν θα συμφωνήσω, όμως, μαζί του όταν υποστηρίζει πως οι Ελληνοκύπριοι βολεύονται με την παρούσα κατάσταση και δεν θέλουν λύση. Μπορεί να μη θέλουν λύση οι προνομιούχοι και οι βολεμένοι. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων θέλουν λύση χθες, για να μπορούν να διακινούνται και να εγκαθίστανται ελεύθερα σε όλη την επικράτεια της Κύπρου.

Δεν θέλουν όμως μια λύση που θα τους οδηγήσει σε έναν θανατηφόρο εναγκαλισμό με την Τουρκία και στην εσαεί ομηρεία τους στους κατακτητές.

Υπάρχει διαφορά. Λύση και ποια λύση. Διάλυσης ή επανένωσης;