Κόμματα

Στα άκρα οι σχέσεις Προεδρικού/ΔΗΣΥ με το ΑΚΕΛ

Χωρίς γέφυρες επικοινωνίας Προεδρικό και Πινδάρου μετά τις τελευταίες οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις, με τις επικείμενες εξελίξεις στο Κυπριακό να λειτουργούν ως καταλύτης για την εικόνα που διαλάβει το εσωτερικό μέτωπο

Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή του εθνικού προβλήματος, το εσωτερικό μέτωπο παρουσιάζει μια πρωτοφανή εικόνα διάλυσης:

Καθημερινές αλληλοκατηγορίες, δημόσιοι, στα όρια της ύβρεως, προπηλακισμοί, δηλώσεις, αντιδηλώσεις, αμοιβαίες υποβολές για υπόσκαψη και υπονόμευση, με το φόντο των… βουλευτικών εκλογών του 2021 να αχνοφαίνεται στο βάθος.

Πρωταγωνιστές σ’ αυτό το διαβρωτικά θερμό για την πολιτική ζωή και τους θεσμούς μπρα-ντε-φερ, ΑΚΕΛ και Κυβέρνηση, που έχουν μεταφέρει, πλέον, την εκτός ορίων μεταξύ τους αντιπαράθεση εφ’ όλης της ύλης της πολιτικής ατζέντας. Προεξάρχοντος του Κυπριακού, αλλά και του επίμαχου θέματος των πολιτογραφήσεων, που κυριαρχεί εσχάτως στην πολιτική επικαιρότητα, εμπλέκοντας, πέρα από το Προεδρικό, την Κυβέρνηση και ανώτατους κρατικούς αξιωματούχος, και την Εκκλησία, αφού με δικές της… προτροπές, για λόγους οικονομικής επένδυσης, έγινε η χορήγηση υπηκοότητας στον διαβόητο Μαλαισιανό επιχειρηματία Τζο Λόου.

Από πλευράς του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης η στρατηγική αποδόμησης της Κυβέρνησης ΔΗΣΥ και ιδιαίτερα του Νίκου Αναστασιάδη συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, ενώ και η κυβερνητική πλευρά ανταπαντά, πλέον, σε ανάλογα υψηλούς τόνους, αν και, από πλευράς Πινδάρου, για λόγους επικοινωνιακούς και… εξελίξεων στο Κυπριακό, επιχειρείται να κρατηθούν πιο χαμηλοί τόνοι.

Αποκορύφωμα της έξαρσης του αντιπαραθετικού κλίματος μεταξύ των δύο ήταν η πρόσφατη ακύρωση από τον ΓΓ του ΑΚΕΛ, Άντρο Κυπριανού, της προκαθορισμένης συνάντησης στο Προεδρικό Μέγαρο με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων του τελευταίου με την πολιτική ηγεσία για τα κρίσιμα ζητήματα των μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Το ΑΚΕΛ επικαλέστηκε το επικρατούν «τοξικό κλίμα» στη δημόσια ζωή και την επιδείνωση των σχέσεών του με το Προεδρικό, σε μια κίνηση που, πέρα από την τακτική και επικοινωνιακή της σημασία, δηλοί ότι τείνουν, πλέον, αφενός να εξαλειφθούν οι γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στις δύο πλευρές, και, αφετέρου, ότι η μείζων αντιπολίτευση δεν προτίθεται να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική ούτε και στους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές συναίνεσης, όσον αφορά την κοινοβουλευτική της προέκταση.

Στρατηγική η οποία, από τη μια, αποσκοπεί να αναδείξει το ΑΚΕΛ ως την κύρια, και κυρίαρχη, αντιπολιτευτική δύναμη στον εκτός κυβερνητικού πλέγματος χώρο – ρόλο που, στο πρόσφατο, σχετικά, παρελθόν διεκδικούσαν, και σε αρκετό βαθμό, είχαν καρπωθεί άλλες πολιτικές δυνάμεις - και, αφετέρου, να αφαιρέσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος, στην αρχή της δεύτερης πενταετίας του, είναι πανθομολογούμενο πως δεν εμφανίζεται τόσο κυρίαρχος όσο προηγουμένως.

Η αντιπολιτευτική στρατηγική του ΑΚΕΛ

Η αντιπολιτευτική στρατηγική της Εζεκία Παπαϊωάννου εστιάζει σε δύο βασικούς άξονες: Ο πρώτος είναι η εμφαντική ανάδειξη του γεγονότος ότι η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ όχι μόνο δεν μπορεί ή δεν έχει πρόθεση να αντιμετωπίσει τα κατακλυσμιαία φαινόμενα διαφθοράς που κατακλύζουν τον δημόσιο βίο, αλλά, επιπρόσθετα, αποτελεί ευάγωγο δομικό παράγοντα για την ανάπτυξη και την εξάπλωσή τους.

Και αυτό, παρά την επιβεβαιωμένη διαπίστωση σωρείας ερευνών που έχουν διεξαχθεί κατά καιρούς, οι οποίες έχουν καταδείξει ότι το φαινόμενο της διαφθοράς όχι μόνον αποτελεί μια ενδημική και πολλαχώς επιμολυσμένη απόφυση του κυπριακού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του, αλλά συνιστά δομικό και αυτοαναπαραγόμενο στοιχείο σε όλα σχεδόν τα επίπεδα και τις συμπλέξεις του με την ίδια την κοινωνία.

Ο δεύτερος, είναι η ανάδειξη της πλήρους ανικανότητας του κυβερνητικού στρατοπέδου να διαχειριστεί τα μείζονα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυπριακή κοινωνία, όπως δείχνουν οι κυβερνητικές «αστοχίες» σε διάφορες αποφάσεις και επιλογές της.

«Ευκαιρίες», βεβαίως, για την ανάπτυξη και επίρρωση αυτών των δύο επιχειρημάτων, που σκοπεύουν, επίσης, να διαγράψουν τη μνησιπήμονα ρητορική για την «καταστροφική πενταετία Χριστόφια», «η οποία επισώρευσε όλα τα δεινά στον τόπο», σύμφωνα με τους πολεμίους της, έδωσαν, κυβέρνηση και Πρόεδρος, ουκ ολίγες. Αλλά, και το ίδιο το ΑΚΕΛ, από την πλευρά του, φρόντισε να τις εργαλειοποιήσει στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, διογκώνοντας τον επικοινωνιακό τους αντίκτυπο. Το σκάνδαλο στον Συνεργατισμό, το επονείδιστο κατά συρροήν έγκλημα κατά αλλοδαπών γυναικών – για το οποίο το κόμμα της Αριστεράς ζήτησε ευθέως την παραίτηση των αρμόδιων υπουργών και όσων άλλων θεσμικών αξιωματούχων εμπλέκονται (στη δεύτερη περίπτωση παύθηκε από τον ΠτΔ ο Αρχηγός Αστυνομίας Ζ. Χρυσοστόμου και εξωθήθηκε, στην ουσία, σε παραίτηση ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως Ι. Νικολάου) – και τώρα η πολύκροτη υπόθεση των πολιτογραφήσεων, όπου φέρεται να εμπλέκεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και ο ίδιος ο Πρόεδρος, αποτέλεσαν… το βούτυρο στο ψωμί της αντιπολιτευτικής κριτικής του ΑΚΕΛ, το οποίο βρήκε… πεδίον δόξης λαμπρόν, ώστε να κλιμακώσει την αποδομητική επίθεση κατά της Κυβέρνησης.

Το βάρος στο Κυπριακό

Το θέμα, ωστόσο, στο οποίο η Εζεκία Παπαϊωάννου εστιάζει, με αύξοντα επιθετικό ρυθμό, την πολεμική της κατά της κυβέρνησης είναι το Κυπριακό, εμφανιζόμενη, ενίοτε, να επικρίνει στον ίδιο, αν όχι σε μεγαλύτερο, με την τουρκική και τ/κ πλευρά, βαθμό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για έλλειψη πολιτικής βούλησης για επίλυση του προβλήματος, για κωλυσιεργία και για μετατόπιση από τη «συμφωνημένη βάση» λύσης.

Κριτική η οποία, ασφαλώς, προκαλεί έντονη δυσθυμία στον Πρόεδρο και τους συνεργάτες του, «δυσχεραίνει τους χειρισμούς τους και εμφανίζει διεθνώς την Κυπριακή Δημοκρατία να έχει ‘δύο γλώσσες’ στο κυπριακό πρόβλημα και, περίπου, ίση ευθύνη για το υφιστάμενο αδιέξοδο».

Στο Προεδρικό, δε, θεωρούν ως… πλήγμα που υπερβαίνει τις γραμμές τής «έστω και οριακά αποδεκτής κριτικής», τις πρόσφατες τοποθετήσεις του κ. Άντρου Κυπριανού για το φυσικό αέριο, με τις οποίες, ούτε λίγο ούτε πολύ, «δίνει δικαιώματα αλλά και δικαιολογητικά απο-ενοχοποίησης στην Τουρκία για την επεκτατικότητά της», αφού κάλεσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να «προτείνει τη συμμετοχή της Τουρκίας στις συζητήσεις για αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της Ανατολικής Μεσογείου».

Εξ αντιθέτου, στην Εζεκία Παπαϊωάννου, θεωρούν ότι οι χειρισμοί του Προέδρου Αναστασιάδη «οδηγούν, νομοτελειακά, σε διχοτόμηση, με τη μια ή με την άλλη μορφή». Ως εκ τούτου, οι αντιπολιτευτικοί τόνοι, με τη φορά και την ένταση που έχουν διαλάβει, δεν πρόκειται να χαμηλώσουν.

Σύμφωνα, δε, με έγκυρους πολιτικούς αναλυτές, η έκβαση των δρομολογούμενων εξελίξεων στο εθνικό θέμα - επικείμενη Τριμερής και πιθανή άτυπη Πενταμερής -, θα είναι καταλυτική για τη γενικότερη εικόνα στο εσωτερικό μέτωπο.