«Κι εμείς οι τρεις στον (Berlin) καφενέ»

«Πάμε για καφέ στο Βερολίνο». Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της είδησης, που να απεικονίζει την πραγματικότητα σε σχέση με την Τριμερή της 25ης Νοεμβρίου.

Ή, αν προτιμάτε, θα μπορούσαμε να αποδώσουμε τις προοπτικές της Τριμερούς και με ένα γνωστό τραγούδι του αγαπημένου τραγουδοποιού του Προέδρου μας, του Κώστα Χατζή: «Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο, πρέφα και καφέ, βρε δε βαριέ... βρε δε βαριέσαι αδερφέ».

Η αποτυχία της Τριμερούς του Βερολίνου προεξοφλείται και από τον ίδιο τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος επιβεβαίωσε την άποψη που εκμυστηρεύθηκε και στον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ότι στο τέλος «θα μας μείνουν τα έξοδα».

Τι θα συμφωνήσει ο Πρόεδρος με τον ήδη ξεγραμμένο από την Άγκυρα, Μουσταφά Ακιντζί; Ο οποίος, ούτως ή άλλως, προβάλλει παράλογες απαιτήσεις; Και ο οποίος αρνείται ότι υπήρξε συναντίληψη με τον Πρόεδρο για τους όρους αναφοράς, στη συνάντηση της 9ης Αυγούστου;

Η συνάντηση του Βερολίνου είναι μοιραίο να καταγραφεί απλώς στη μακρά αλυσίδα των πρωτευουσών του κόσμου, όπου δοκιμάστηκαν όλων των ειδών οι συναντήσεις, συσκέψεις, διασκέψεις, διμερείς, τριμερείς, πενταμερείς, πολυμερείς, αλλά απέτυχαν να οδηγήσουν στη λύση του Κυπριακού. Και μας «έμειναν τα έξοδα».

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μοιραζόμασταν πάντα τα έξοδα με την άλλη πλευρά. Συνήθως τα πληρώναμε εμείς, «κερνώντας» στην άλλη πλευρά διάφορες παραχωρήσεις και δώρα...

ΜΠΟΞΕΡ