Μήπως γίναμε… φρενοκομείο;

Μερικές φορές ένα αεροπλάνο διαλύεται εν πτήσει και, επειδή δεν μπορούν να εξακριβωθούν τα ακριβή αίτια της συντριβής του, χαρακτηρίζεται ως «κόπωση μετάλλων» (metal fatique) στη γλώσσα των αεροπορικών ατυχημάτων.

Εάν η Κύπρος ήταν αεροπλάνο, το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε με την

επικρατούσα κατάσταση, σε όλους τους τομείς. Περί αυτού έγραψα εν εκτάσει σε άρθρα μου πριν από μερικά χρόνια υπό τον τίτλο «Κύπρος της διάλυσης», αναφερόμενος στα καθημερινά πάσης φύσεως πρωτόγνωρα εγκλήματα και ενέργειες που μαστίζουν την κυπριακή κοινωνία.

Η νήσος των αγίων, των ηρώων και των μαρτύρων, όλων αυτών που έχουν αγωνιστεί και θυσιαστεί -και μάλιστα διά μέσου των αιώνων από την αυγή της ιστορίας- για την ελευθερία, την εθνική αποκατάσταση, την εδραίωση της

χριστιανικής ορθοδοξίας και εν γένει την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού, ευρίσκεται εν κινδύνω. Σήμερα έχει μετατραπεί σε κοινωνία του διαβόλου, σε «κράτος της ορκής του Θεού», όπου σχεδόν κάθε ηθική και εθνική αξία έχει κατακρημνιστεί.

Με τις συμπεριφορές μας, τις εγκληματικές ενέργειες, τη διαφθορά και τη διαπλοκή επωνύμων και ανωνύμων, που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας, αλλά προφανώς και όσες δεν είναι γνωστές, μοιάζουμε σαν ένα… φρενοκομείο (με συγχωρείτε), όπου μαχόμαστε όλοι εναντίον όλων.

Τα «χρόνια της αθωότητας», όπως τα αποκαλώ, που χαρακτήριζαν τη

συμπεριφορά μας, με αποκορύφωμα την περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ, τον

πατριωτισμό, την ανιδιοτέλεια, τη γενναιότητα, παρήλθαν ανεπιστρεπτί, γι’ αυτό και η επιβίωσή μας, «εθνική και βιολογική», στη γη των πατέρων μας, στη γη του Τεύκρου, του Ονήσιλου, του Ευαγόρα, του Γρηγόρη Αυξεντίου και του Κυριάκου Μάτση και τόσων άλλων βρίσκεται εν κινδύνω.

Θεός και πατρίδα, το χρήμα και το προσωπικό και ατομικό, πολιτικό και οικονομικό συμφέρον. Ως αποτέλεσμα, η εδραίωση της κατοχής και ας ομιλούν μερικοί πολιτικοί και κομματικοί ηγετίσκοι περί «απελευθέρωσης» και

«επανένωσης», όταν ουσιαστικά έχουμε προσφέρει «γην και ύδωρ» στην Τουρκία, την οποία και αποενοχοποιήσαμε.

Όλα όσα λέγουν και διακηρύττουν δεν είναι παρά «τσιόφτες» και «αρλούμπες». Πότε όλοι αυτοί έχουν εγκύψει με υπευθυνότητα, με σοβαρότητα στις τόσες πληγές που μαστίζουν την κυπριακή κοινωνία και να εργαστούν για τη θεραπεία τους και την αλλαγή, αρχίζοντας από το προσωπικό τους παράδειγμα; Γιατί, όταν επαγγέλλεσαι αλλαγή της κοινωνίας, ο καλύτερος τόπος να ξεκινήσεις είναι ο εαυτός σου.

*Πρώην συνδικαλιστής