Ρεαλισμός δεν είναι η παράδοση
Ώστε, τελικά, η επιθυμία της Τουρκίας για μετάθεση των συνομιλιών μετά τις εκλογές στα κατεχόμενα φαίνεται να υλοποιείται. Ο λόγος προφανής. Η Τουρκία, λόγω των διαφωνιών της με τον Ακιντζί, υποχρεώνεται να βγαίνει μπροστά και να αποκαλύπτεται σιγά-σιγά η απροθυμία της για λύση του Κυπριακού. Η θεώρησή της είναι απλή και ώς τώρα παραγωγική. Ο χρόνος θα λύσει το πρόβλημα. Η παράταση του αδιεξόδου θα καταστήσει το Κυπριακό άλυτο εκ των πραγμάτων. Και θα μείνει το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου στη δική της πλήρη κυριαρχία και έλεγχο. Η εκλογή, όπως ευελπιστεί, ενός δικού της ανθρώπου στο πηδάλιο των Τ/κ τον Απρίλιο, θα την βολεύει να πουλά το παραμύθι ότι η ίδια θέλει λύση, αλλά οι Τ/κ αρνούνται να αποδεχτούν τις «απαράδεκτες θέσεις» των Ε/κ. Κατανοητή η στρατηγική της Τουρκίας.
Το τραγικό είναι ότι, αυτήν τη στρατηγική, πέραν του ότι δεν την αντιλαμβάνονται ορισμένοι στην ε/κ πλευρά, που ώς χτες της αναγνώριζαν καλή θέληση, δυστυχώς προσποιείται ότι δεν την καταλάβει και μερίδα της διεθνούς κοινότητας. Και καλά, οι «στρατηγικοί μας εταίροι» (ΗΠΑ) είναι αυτοί που είναι. Ο ΟΗΕ, όμως, τι λέει και κυρίως τι κάνει; Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ ορθά επέμεινε να πραγματοποιηθεί η Τριμερής, παρά την απροθυμία της Τουρκίας. Τώρα, όμως, αποκαλύπτεται ότι, την τουρκική θέση, που στοχεύει να απονευρώσει την Τριμερή, υιοθετεί και η απεσταλμένη του ΟΗΕ κ. Λουτ. Τι εννοώ; Αφού η Τουρκία δεν κατάφερε να ματαιώσει την Τριμερή, την οδηγεί σε ναυάγιο. Πώς; Με το να αφαιρέσει την ουσία της, η οποία συνίσταται στη συνομολόγηση όρων αναφοράς. Η Τουρκία, λοιπόν, προωθεί την ιδέα όπως στην Τριμερή συμφωνηθεί απλώς ένας Οδικός Χάρτης επί της διαδικασίας και όχι όροι αναφοράς. Θέση, που, με βάση τη συνομιλία της κυρίας Λουτ με τον Ε/κ διαπραγματευτή, Αντρέα Μαυρογιάννη, φέρεται να υιοθέτησε την τουρκική αντίληψη. Το συμπέρασμα απλό: Η Αμερικανίδα ειδική απεσταλμένη του Γ.Γ. του ΟΗΕ τορπιλίζει την Τριμερή για συμφωνία όρων αναφοράς που ήταν και είναι (;) επιθυμία του Γ.Γ. του Διεθνούς Οργανισμού. Και μετά διερωτώνται κάποιοι, γιατί, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι Ε/κ αρνούνται τη λύση που αναφέρεται από τους «εταίρους μας» (ΗΠΑ) και τους Βρεττανούς συμμάχους τους, υπό τις ευλογίες, τουλάχιστον ώς τώρα, της Γραμματείας του ΟΗΕ και των διαφόρων απεσταλμένων τους.
Η ε/κ πλευρά δεν μπορεί να συνεχίσει απλώς να ακολουθεί τις εξελίξεις. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και η πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να μην είναι σε θέση να διατυπώσουν προτάσεις επί του πρακτέου. Ορθή η διαχρονική θέση ότι οι χειρισμοί μας πρέπει να είναι τέτοιοι, που να εκθέτουν την Τουρκία και την απροθυμία της για λύση εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ, αλλά δεν αρκεί. Για παράδειγμα, από τη στιγμή που η Τουρκία επενδύει για τα σχέδιά της στην Πενταμερή, η οποία υποκαθιστά την πάγια θέση της ε/κ πλευράς της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας για Διεθνή Διάσκεψη, να δυσκολέψουμε την Τουρκία με μια αντιπρόταση. Στην Πενταμερή να μετέχουν ως παρατηρητές, έστω σ’ αυτό το στάδιο, και τα υπόλοιπα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, πέραν του Ηνωμένου Βασιλείου. Όπως θα μετέχει και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς θα αρνηθεί τη συμμετοχή των ΗΠΑ η Τουρκία, όταν επιδιώκει με όλες τις δυνάμεις της βελτίωση των σχέσεων Άγκυρας – Ουάσιγκτον; Πώς θα αρνηθεί τη συμμετοχή της Ρωσίας, με δεδομένο το σημερινό επίπεδο των σχέσεών τους; Κάποιος μπορεί να πει, δεν επιθυμούν ίσως να μετέχουν ΗΠΑ, Γαλλία, Κίνα, Ρωσία. Να ερωτηθούν. Να το προτείνουμε. Ήδη υπάρχει τέτοια εκπεφρασμένη επιθυμία της Ρωσίας. Σε μια τέτοια περίπτωση φρονώ ότι θα ακολουθήσουν και οι ΗΠΑ. Και μετά, φυσιολογικά, η Γαλλία, οπόταν και η Κίνα. Γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί αποποιούμαστε μια πάγια δική μας θέση; Τι μας εμποδίζει; Κι ας μη λεχθεί δεν δέχεται η Τουρκία. Γιατί η Τουρκία προφανώς αυτό που δέχεται είναι να της δοθεί η Κύπρος ολόκληρη με την ΑΟΖ της!
Είμαι βέβαιος ότι, αν όλοι στην ε/κ πλευρά καθίσουν να σκεφτούν, μπορούν να εξευρεθούν προτάσεις εντός των πλαισίων της διαδικασίας, εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ, που όχι μόνο θα δυσκολέψουν την Τουρκία, αλλά και θα οδηγήσουν σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό πάνω στην ορθή βάση. Τη βάση που θα θεμελιώσει την καταληκτική εκείνη λύση η οποία θα αποδώσει ένα - κανονικό - κυπριακό κράτος και όχι μια συγκεκαλυμμένη Συνομοσπονδία. Θέληση χρειάζεται. Αποφασιστικότητα, συνέπεια και συνέχεια. Και, εφόσον χαραχθεί με πειστικές θέσεις μια θετική προοπτική, θα υπάρξει και η στήριξη του Λαού. Όσο υπάρχει η αίσθηση ότι απλώς αγόμεθα και φερόμεθα στο πλαίσιο των τουρκικών μεθοδεύσεων, θα υπάρχει ρήξη μεταξύ Λαού και πολιτικής ηγεσίας. Γιατί η τελευταία μεγάλη ευρωπαϊκή δημοσκόπηση που παρουσίασε το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου αυτό αναδεικνύει: Ρήξη μεταξύ της ηγεσίας και της επιθυμίας της πλειοψηφίας του Λαού. Ο Λαός δεν θα πεισθεί για την ορθότητα του στρατηγικού στόχου λύσης με λόγια. Θα πεισθεί όταν με έργα θα δει να ανατρέπονται οι τουρκικοί σχεδιασμοί και μεθοδεύσεις. Στο κάτω-κάτω, ρεαλισμός δεν είναι, επειδή υπάρχει υπεροπλία στην πλευρά του αντιπάλου, να παραδίδεσαι κομμάτι - κομμάτι και αργά, αλλά σταθερά στις ορέξεις του. Ρεαλισμός είναι, αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα, να εντοπίσεις τις αδυναμίες του αντιπάλου και τους δικούς σου δυνητικούς συμμάχους και να αγωνιστείς να πετύχεις τον στόχο ολόκληρου του Κυπριακού Λαού, για απελευθέρωση και επανένωση.
