Το… «λακιρντί» του Βερολίνου

«Λακιρντί» (lakirdi) είναι τουρκική λέξη και σημαίνει κουβεντολόι.

Αυτό είναι που θα συμβεί στις 25 Νοεμβρίου, κατά την τριμερή συνάντηση Γκουτέρες - Αναστασιάδη - Ακιντζί στο Βερολίνο και ουδέν άλλο «σοβαρό» ή «ουσιαστικό» όσον αφορά το Κυπριακό.

Πριν από μερικά χρόνια ο Άγγλος δημοσιογράφος Robert Fisk χαρακτήρισε τις συνομιλίες/διαπραγματεύσεις (sic) για το Κυπριακό ως «κουβέντες του καφενείου» (kahvehane kunusma).

Για σαράντα και πλέον χρόνια η Τουρκία προχωρεί ανενόχλητη στην ολοκλήρωση των σχεδίων της για επανάκτηση και ολοκληρωτικό έλεγχο της Κύπρου.

Όσοι πολιτικοί και κομματικοί ηγετίσκοι δεν το αντιλαμβάνονται και επιζητούν, τώρα, δήθεν «ουσιαστικές» και «σοβαρές» συνομιλίες/διαπραγματεύσεις είναι επικίνδυνοι για τον Κυπριακό Ελληνισμό.

Η Τουρκία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια, αν όχι και κάπου… αλλού, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το ίδιο θα πράξει και με τις κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού εμείς αποτύχαμε να αξιοποιήσουμε και τα πλέον ευνοϊκά για μας ψηφίσματα και αποφάσεις και το μόνο που μας έμεινε να παραχωρήσουμε σε αυτήν με τις συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις μας είναι… τα βρακιά μας (με συγχωρείτε).

Πολύ φοβούμαι ότι, αν συνεχίσουμε με την ίδια νοοτροπία και τακτική, ούτε και τις κυρώσεις που αποφάσισε η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε.

Εκεί θα έπρεπε να συγκεντρωθεί η προσοχή μας και όχι να μεταβούμε στο Βερολίνο για ένα νέο «λακιρντί», όταν η Τουρκία δεν πρόκειται να αποσυρθεί από την Κυπριακή ΑΟΖ και θα εντατικοποιήσει τις πειρατικές της ενέργειες.

Έτσι θα δημιουργήσει νέα τετελεσμένα επί του εδάφους και θα προχωρήσει στον εποικισμό και της Αμμοχώστου.

Συνεπώς, τα περί συμφωνίας για δήθεν «όρους αναφοράς» είναι κοροϊδία και περιπαίξιμο για όσους αφελείς, αν όχι και βλάκες, ως και η «συμφωνία» προκαταβολικά για την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος μετά την τριμερή

συνάντηση.

Είναι θλιβερό το κατάντημά μας να εξαρτάται η τύχη του Κυπριακού Ελληνισμού από τους χειρισμούς των, κατά τα άλλα, συμπαθών «κορούδων» εκπροσώπων στον ΟΗΕ Τζέιν Χολ Λουτ και Ελίζαμπεθ Σπέχαρ.

Όπως θλιβερό είναι και το κατάντημα όλων των γραικύλων και τουρκοπροσκυνημένων, που σε κάθε περίπτωση αποενοχοποιούν την Τουρκία και επικρίνουν τη δική μας πλευρά.

Έργο του Γ.Γ. του ΟΗΕ και των συνεργατών του θα έπρεπε να είναι η εφαρμογή των αποφάσεων και ψηφισμάτων του Οργανισμού και όχι να τηρούν ίσες αποστάσεις, ως συμβαίνει και στην περίπτωση του Κυπριακού. Πόσο δίκαιο είχε ο αείμνηστος Θεμιστοκλής Δέρβης, που χαρακτήριζε τον ΟΗΕ ως «Λέσχη Διεθνών Απατεώνων».

Υ.Γ. Είναι το λιγότερο προκλητικό το σύνθημα σε πανό που κρατούσαν κάποιοι διαδηλωτές στην «αντικατοχική εκδήλωση» (sic) της 15ης Νοεμβρίου, με σύνθημα «κοινός αγώνας Ε/κ και Τ/κ». Φαίνεται ότι ασπάζονται τις τουρκικές επιδιώξεις για «δύο κράτη», παραμονή τουρκικών στρατευμάτων, συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων κ.λπ.

Ντροπή. Δεν αποκλείεται και στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, εάν υπάρχει βεβαίως μέχρι τότε Κύπρος, να μας προκύψει και ως υποψήφιός τους Τ/κ, τον οποίον ανέδειξαν με την ψήφο τους ευρωβουλευτή.

Σε όλους αυτούς αφιερώνω τη στροφή από ένα ποίημα, νομίζω είναι του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη:

«Όσοι τη δάφνη στην καρδιά να φέρετε,

φοβάστε καταραμένοι να ’στε».

*Πρώην συνδικαλιστής