Ραντεβού για τρεις στο Βερολίνο

Η επιλογή, από τον ΓΓ του ΟΗΕ, του Βερολίνου για την πραγματοποίηση της τριμερούς συνάντησης, στις 25 Νοεμβρίου, ίσως εμπεριέχει έναν συμβολισμό, αφού η γερμανική πρωτεύουσα επανενώθηκε πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια, με την πτώση του «τείχους του αίσχους». Βεβαίως, άλλο ο γερμανικός συμβολισμός και άλλο η κυπριακή πραγματικότητα. Όσο καλές προθέσεις και αν έχει ο Αντόνιο Γκουτέρες, οραματιζόμενος πτώση και του «τείχους» της Λευκωσίας, στο τέλος θα απογοητευθεί όταν θα προσκρούσει στο τείχος των τουρκικών παράλογων απαιτήσεων.

Δεν ξέρουμε με βάση ποια κριτήρια αποφάσισε ο ΓΓ να συγκαλέσει την τριμερή. Λογικά, θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι θα βγάλει λαγό από το καπέλο του, διαφορετικά δεν θα προχωρούσε σε ένα εγχείρημα που είναι μοιραίο να μην καρποφορήσει. Δεδομένου, όμως, ότι ο Ακιντζί επιμένει ανυποχώρητα στην πολιτική ισότητα, τη μία θετική ψήφο των Τουρκοκυπρίων, την εκ περιτροπής προεδρία και τη συνδιαχείριση του αερίου, πώς θα υπάρξει έδαφος συνεννόησης; Θα βάλει κάποιος από τους δύο ηγέτες νερό στη ζιβανία του; Δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Διότι συμβαίνουν και πράματα στα μουλωχτά. Ο Πρόεδρος, για παράδειγμα, έστειλε πολυσέλιδο έγγραφο στον Γκουτέρες και οι πολιτικοί ηγέτες δεν είχαν χαμπάρι.

Μήπως μας περιμένει καμιά έκπληξη στο Βερολίνο; Τι να σας πω; Ελπίζω μόνο να μην εξελιχθεί η τριμερής σε... μονομερή. Με την πλευρά μας στον ρόλο του χουβαρντά που κάνει πάντα τις μονομερείς παραχωρήσεις...

ΜΠΟΞΕΡ