Ο θάνατος του 14χρονου Στυλιανού και η ανεπάρκεια του κράτους δήθεν πρόνοιας

Ξαναρωτάμε πολίτες και αρμόδιους: Θυμάστε την τραγική ιστορία της Άντρης; Γνωρίζετε εκείνην του Φίλιππου; Της Ζαχαρούλας; Του Ανδρέα; Ούτε γνωρίζετε, ούτε θυμάστε! Πέρσι, τον Μάρτη, είχατε συγκλονιστεί από την κατάληξη, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, της 29χρονης Έλενας Φραντζή. Ξέρετε γιατί οδηγήθηκε στο θάνατο; Αμφιβάλλουμε. Αυτά τα πέντε παιδιά ενός κατώτερου Θεού ήδη είναι μεταξύ των αγγέλων, όπου δεν υπάρχουν ούτε εκείνη η ανείπωτη πίκρα της αδιαφορίας, ούτε η αβάσταχτη ερημία της εγκατάλειψης, ούτε το αβυθομέτρητο κενό της απαξίωσης και της περιφρόνησης.

Ξέρετε πόσες δεκάδες τέτοια παιδιά βιώνουν καθημερινά όχι μόνο τη γονική βία, την απόρριψη, τον εξευτελισμό, τις ανώμαλες ορέξεις εγκληματιών αλλά και την επαγγελματική απάθεια μερικών λειτουργών των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας; Αίφνης, όλοι έχετε συγκλονιστεί από ακόμα μία τραγική ιστορία, την αυτοκτονία του 14χρονου Στυλιανού. Για χρόνια φώναζε για βοήθεια. Ζητούσε ένα χέρι να πιαστεί. Να στηριχτεί, για να μην πέσει, να μη χαθεί. Να μη νιώσει εκείνο το πικρό, οδυνηρό αίσθημα ότι παλεύει μόνος και εγκαταλελειμμένος.

Για χρόνια, δάσκαλοι και καθηγητές του ειδοποιούσαν τους καθ’ ύλην αρμόδιους να νοιαστούν. Να τον αγκαλιάσουν και να τον σώσουν από ένα περιβάλλον νοσογόνο, καταστροφικό, ολέθριο. Κοινωνικοί λειτουργοί, που όφειλαν να ενδιαφερθούν, φαίνεται πως επέδειξαν αδιαφορία και ανεπάρκεια. Αστυνομικά όργανα πρώτης γραμμής είχαν ενώπιόν τους πάνω από 20 καταγγελίες αλλά… Αυτές φαίνεται να μη κατέληγαν στους κατάλληλους αποδέκτες. Ή αν έφταναν, η αντίδραση ήταν σχεδόν μηδενική και αδιάφορη.

Το πόρισμα της Επιτρόπου Διοικήσεως, στην οποία ανετέθη η διερεύνηση της αυτοκτονίας του 14χρονου Στυλιανού στις 5/9/2019, επιρρίπτει πειθαρχικές ευθύνες σε αστυνομικούς πρώτης γραμμής, καθώς και ποινικές και πειθαρχικές ευθύνες σε λειτουργούς του Γραφείου Ευημερίας. Στην έκθεσή της αναφέρεται στο ενδεχόμενο διάπραξης ποινικού αδικήματος από τρίτο άτομο μη δημόσιο υπάλληλο, το οποίο δεν κατονομάζει, ωστόσο φωτογραφίζει ως τον πατέρα του άτυχου Στυλιανού.

Μετά την επίδοση του πορίσματος στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τη δημοσιοποίηση συμπερασμάτων παρατηρείται μια υποκριτική, φαρισαϊκή και εξοργιστική συμπεριφορά Κυβέρνησης, κομμάτων, φορέων. Θα πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: Η αυτοκτονία του Στυλιανού αναδεικνύει ξανά και αποκρουστικά τη διαχρονική ανεπάρκεια ενός κράτους που κομπάζει ότι προνοεί, δήθεν, και μεριμνά για τους αδύναμους, τους απροστάτευτους, τους παραπεταμένους. Αλλά, ταυτόχρονα, αυτό το κράτος, που ισχυρίζεται ότι είναι ευρωπαϊκό, είναι κάτι χειρότερο από αφρικανικό.

Ρωτάμε: Πότε θα δημιουργηθούν εκείνες οι υποδομές, οι οποίες θα στηρίζουν και θα θωρακίζουν αυτά τα παιδιά που είναι άκρως ευάλωτα και ευεπίφορα σε ναρκωτικά, εγκληματικότητα, πτώση στον κοινωνικό καιάδα; Η Χριστίνα, όταν επέστρεψε από τις σπουδές της, κοιμόταν σε παγκάκι επειδή οι Υπηρεσίες Κοινωνικής δήθεν Ευημερίας τής είπαν να βρει μόνη σπίτι, να το ενοικιάσει και να τους πάρει τον λογαριασμό. Όταν τους υπέδειξε ότι δεν είχε ούτε σεντ, οι ΥΚΕ απάντησαν ότι αυτά… προνοεί το κράτος.

Πόσα άλλα παιδιά ενός κατώτερου Θεού χτυπούν τις πόρτες των ΥΚΕ και συναντούν είτε αδιαφορία είτε εξωφρενική καθυστέρηση να τύχουν έστω κάποιας εξυπηρέτησης. Κάτι ξέρουν, πικρά, ο Θεόδωρος, η Κυπρούλα, η Σκεύη, η Άντρη, η Γιώτα…

Την περ. Τετάρτη, οι κοινωνικοί λειτουργοί που ανήκουν στην ΠΑΣΥΔΥ κατήλθαν σε δίωρη στάση εργασίας σε αντίδραση για τη δίωξη συναδέλφων τους, που φέρονται να εμπλέκονται στην υπόθεση Στυλιανού. Προγραμματίζουν αύριο και 24ωρη απεργία. Πριν από αρκετά χρόνια προσλήφθηκαν ως κοινωνικοί λειτουργοί άτομα άλλων ειδικοτήτων, που καμία σχέση δεν έχουν με προβλήματα κοινωνικής ευημερίας. Πριν από 10 χρόνια προσλήφθηκε μία (αρ. 1) κοινωνική λειτουργός για όλη τη Δημόσια Εκπαίδευση! Δούλεψε εφτά χρόνια αλλά την απέλυσαν, για λόγους λογιστικούς!

Πέρσι προσλήφθηκαν άλλοι 30 κοινωνικοί λειτουργοί. Άρα δεν είναι πρόβλημα υποστελέχωσης αλλά επαγγελματικής ευσυνειδησίας και ανθρώπινης ευαισθησίας. Αν υπήρχαν και κοινωνικοί λειτουργοί σε όλα τα εκπαιδευτήρια, ίσως να μην είχαμε την περίπτωση Στυλιανού. Δεν αμφισβητούμε τη σκληρή δουλειά κοινωνικών λειτουργών, οι οποίοι, εύορκα, επίμονα και χωρίς να λογαριάζουν κόπο και χρόνο, προσπαθούν να ανταποκριθούν σε διαρκώς αυξανόμενα, δραματικά περιστατικά μιας ασύλληπτης κοινωνικής παθογένειας.

Αυτή η παθογένεια αντιμετωπίζεται από το κράτος κατά τρόπο που δεν συνάδει προς την ευρωπαϊκή ιδιότητά του. Οι ενέργειες και οι αντιδράσεις του εξαντλούνται στο πλαίσιο μιας άτεγκτης και άκαρδης τυπολατρίας, που ισοπεδώνει και συχνά εκμηδενίζει μια επιβαλλόμενη ευαισθησία και έμπρακτο ενδιαφέρον. Η Επίτροπος στο πόρισμά της σημειώνει:

«Ενώ μπορεί κανείς να διακρίνει με βεβαιότητα ότι ο θάνατος (του Στυλιανού) δεν αναχαιτίσθηκε με οποιαδήποτε παρέμβαση, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το αποτέλεσμα μιας εξατομικευμένης παρέμβασης μετά από εκτίμηση κινδύνου, παροχή ψυχολογικής στήριξης, απομάκρυνση του θύτη από το σπίτι ή την απομάκρυνσή του από τον θύτη. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν υπήρχε έγκαιρη και εξατομικευμένη παρέμβαση από τις ΥΚΕ. Γνωρίζουμε, όμως, το τραγικό αποτέλεσμα από την απουσία της!».