Συμβολισμοί και άστοχοι παραλληλισμοί

Οι συμβολισμοί και οι άστοχοι παραλληλισμοί για την επανένωση της Γερμανίας λίγο πριν από την άτυπη τριμερή συνάντηση στο Βερολίνο καμιά σχέση δεν έχουν με τη διαίρεση της Κύπρου, ούτε και με την παράνομη για 45 χρόνια κατοχή της Τουρκίας στο βόρειο τμήμα του νησιού.

Η διαίρεση της Γερμανίας σε Δυτική και Ανατολική ήταν το αποτέλεσμα της ήττας της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με εκατομμύρια νεκρούς και τον βίαιο διαμοιρασμό σε σφαίρες επιρροής της Ευρώπης. Με τη διχοτόμηση της Γερμανίας διαιρέθηκε ένας λαός με τα κύρια χαρακτηριστικά του όμαιμου, ομόγλωσσου και ομότροπου, δηλαδή της ίδιας καταγωγής, της ίδιας γλώσσας, με τα ίδια ήθη και τον ίδιο πολιτισμό.

Καθώς ο πόλεμος είχε πλέον κριθεί, οι ηγέτες των ΗΠΑ Ρούζβελτ, της Σοβιετικής Ένωσης Στάλιν και της Βρετανίας Τσόρτσιλ συναντήθηκαν, τον Φεβρουάριο του 1945, στη Γιάλτα. Εκεί συμφώνησαν να απαιτήσουν την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας και να ιδρύσουν έναν διεθνή οργανισμό προάσπισης της ειρήνης. Το καλοκαίρι του 1945, στη διάσκεψη του Πότσνταμ (προάστιο του Βερολίνου), συμφωνήθηκε η διαίρεση της Γερμανίας σε τέσσερεις ζώνες κατοχής (αγγλική, γαλλική, αμερικανική και σοβιετική).

Η πρωτεύουσα, το Βερολίνο, χωριζόταν εκ νέου σε τέσσερα κομμάτια, τα οποία βέβαια με την πάροδο του χρόνου μειώθηκαν σε δύο, το Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο. Οι ηγέτες συμφώνησαν στην ανάγκη αποστρατιωτικοποίησης της χώρας. Η Γερμανία έπρεπε να αφοπλιστεί, τα εργοστάσια να καταστραφούν και τα υποβρύχια να βυθιστούν. Ό,τι στρατιωτικός εξοπλισμός θα απέμενε, θα μοιραζόταν ισότιμα μεταξύ των Συμμάχων. Θα σχηματιζόταν επιτροπή που θα αναλάμβανε τη δίκαιη τιμωρία των Ναζί εγκληματιών πολέμου, θα επαναφέρονταν όλες οι περιοχές που προσαρτήθηκαν από τη Γερμανία και θα απομακρύνονταν οι Γερμανοί που βρίσκονταν σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

Σχεδόν αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης, οι ηγέτες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, από τη μια πλευρά, και τη Σοβιετική Ένωση, από την άλλη. Ο Τρούμαν παραβίασε κάθε απόφαση της Συνθήκης, προκειμένου να αποδυναμωθεί η Σοβ. Ένωση, και μέσα στην επόμενη δεκαετία, τεράστια χρηματικά ποσά μεταφέρθηκαν στη Γερμανία και στην Ιαπωνία, με στόχο να ανοικοδομήσει τις κατεστραμμένες οικονομίες τους, να κατοχυρώσει την παρουσία τους στον δυτικό καπιταλισμό και να δημιουργήσει αγορές στην Ευρώπη για τα αμερικάνικα προϊόντα. Η Γερμανία πήρε τεράστια ποσά, τα δάνειά της διευθετήθηκαν, ώστε να μην είναι βάρος στην ανάπτυξη, και, σε μερικά χρόνια, είχε ανακάμψει πλήρως, ενώ η βιομηχανία της ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα η πιο ισχυρή στην Ευρώπη.

Η Γερμανία ουδέποτε υπήρξε αποικία των Βρετανών, όπου παντού εφάρμοζαν το λαομίσητο δόγμα τού «διαίρει και βασίλευε», ούτε και θύμα εποικισμού από ξένο κατακτητή, όπως η Κύπρος, για αλλοίωση του δημογραφικού της χαρακτήρα. Οι Γερμανοί ενώθηκαν με τους Γερμανούς και όχι με Τούρκους εποίκους από τη μακρινή Ανατολία. Αν και η Γερμανία έχασε δύο παγκόσμιους πολέμους, βρίσκεται σήμερα στην πρωτοκαθεδρία των ηγετών στην Ευρώπη, καθορίζοντας τις τύχες εκατομμυρίων πολιτών της Γηραιάς Ηπείρου και του πλανήτη ευρύτερα.

Η επανένωση του Βερολίνου με την πτώση του τείχους δεν έχει καμιά ομοιότητα ή παραλληλισμό με την κατεχόμενη Λευκωσία -την τελευταία μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης - της οποίας, όπως φαίνεται, οι ξένες δυνάμεις δεν επιδιώκουν την επανένωση στη βάση του διεθνούς δικαίου και του πολυδιαφημιζόμενου ευρωπαϊκού δικαίου.

Όπως όλα δείχνουν, θέλουν την Κύπρο ένα κράτος τύπου Βοσνία - Ερζεγοβίνη, ή μια μικρή Σερβία, μ’ ένα εγκάθετο υποτελές κρατίδιο τύπου Κοσόβου, με την Τουρκία να παραμένει ρυθμιστής, εφόσον και με τα δικά μας χέρια βγάλαμε τα μάτια μας, για να ξεπλύνει από πάνω της τα εγκλήματα πολέμου και την κατηγορία του εισβολέα κατακτητή.

Η Γερμανία, ούτε στη Γιάλτα, ούτε και στο Πότσνταμ βρισκόταν ως συνομιλητής, αντίθετα με την Τουρκία, που είναι πανταχού παρούσα ως ισότιμος συνομιλητής σε άτυπες ή τυπικές πενταμερείς διασκέψεις.

Διεθνείς διασκέψεις στον εγκλωβισμό των εγγυητριών

Στην Τριμερή του Βερολίνου αποφασίστηκε να παραμείνει ανοικτή η προοπτική επανέναρξης διαλόγου, η κατάληξη, όμως, είναι αμφίβολη. Η Τουρκία δεν ακούει κανέναν. Αντίθετα, υποχρεώνει όλους να την ακούν και να στέκονται σούζα μπροστά στις απειλές του νεοσουλτάνου Ερντογάν. Επιμένει και συνεχίζει τις παραβιάσεις της και με τις έκνομες ενέργειές της θέλει να εξαφανίσει την ΑΟΖ της Κύπρου, προεκτείνοντας τις θαλάσσιες ζώνες της από την Κρήτη μέχρι την Αίγυπτο. Στα κατεχόμενα οι εγκάθετοί της μιλούν για «μια κηδεία, την οποία κανένας δεν επιθυμεί να τελέσει». Και αυτό, προκειμένου να συνεχίσουν το πλιάτσικο σε ένα παρακράτος μαφίας.

Το δις εξαμαρτείν…

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», λέει μια αρχαία ελληνική ρήση.

Το Κυπριακό οδηγήθηκε πολλές φορές σε πενταμερείς διασκέψεις, οι οποίες απέτυχαν παταγωδώς. Η πρώτη και χειρότερη στη Γενεύη μετά την τουρκική εισβολή το 1974, για να ακολουθήσει ο δεύτερος Αττίλας, με την προέλαση του τουρκικού στρατού και την κατάληψη της Αμμοχώστου, της Μόρφου και μεγάλου αριθμού εδαφών της Μεσαορίας. Η Πενταμερής στο Μπούργκενστοκ κατέληξε με το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν, ενώ άλλες, που ακολούθησαν, επιβεβαίωναν τα αδιέξοδα. Τώρα λέμε να πάμε με κλειστά μάτια πάλι σε Πενταμερή. Το ερώτημα που τίθεται ορθότατα - δυστυχώς μόνο από την ΕΔΕΚ - είναι γιατί δεχόμαστε να οδηγηθούμε πάλι σε μιαν άτυπη Πενταμερή και όχι σε Διεθνή Διάσκεψη, όπως προνοούν αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης. Η θέση αυτή ενισχύεται από την εμπειρία σε όλες τις πενταμερείς διασκέψεις, με τελευταία αυτήν στο Κραν Μοντανά και από το ότι η Κυπριακή Δημοκρατία απέρριπτε συστηματικά από το 1964 τέτοιας μορφής διάσκεψη. Δηλαδή, στον εγκλωβισμό των εγγυητριών δυνάμεων, με την κατοχική Τουρκία να διευρύνει τα θέλω και τις απαράδεκτες αξιώσεις της με τη συνδρομή των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων της.

Τώρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν θα είναι μόνον η επαναβεβαίωση των όρων αναφοράς, δηλαδή το κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014, οι συγκλίσεις μέχρι το Κραν Μοντανά, που ήταν οι παραχωρήσεις της δικής μας πλευράς στα θέματα της διακυβέρνησης και της πολιτικής ισότητας. Θα τεθούν επιτακτικά και τα νέα τετελεσμένα της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και οι νέες μεθοδεύσεις για εποικισμό της Αμμοχώστου με την επί θύραις δικαίωση του παράνομου εισβολέα. Όπως και η συνέχιση του πλιάτσικου από Τούρκους επιχειρηματίες, μαφιόζους, βαρόνους της νύκτας που «επενδύουν» και πλουτίζουν με τις κλεμμένες περιουσίες.

Δεν υπάρχει Κύπριος πολίτης που δεν θέλει λύση και επανένωση. Υπάρχουν, βέβαια, οι μικρές εξαιρέσεις που κουβαλούν τις δικές τους σκοπιμότητες και συμφέροντα. Δεν νοείται, όμως, αυτόν τον πόθο του λαού για επανένωση και ειρήνη στο νησί να τον εκμεταλλεύονται τα δύο μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, και να ενσπείρουν τη διχόνοια και τον φόβο. Δυστυχώς, ο φόβος «πουλά» μέσα στον λαό, ο οποίος ολοένα και περισσότερο πείθεται και παραδίδεται πως, αν δεν δεχτούμε ούτε τώρα να «αυτοκτονήσουμε», το επόμενο βήμα θα είναι η διχοτόμηση.

Μα, ντε φάκτο διχοτόμηση υπάρχει. Από το 1974 μόνο φέσι δεν μας υποχρέωσαν να φορέσουμε. Τα χαρωπά δικοινοτικά τραγουδάκια για «λύση τώρα», τα διάφορα καλοπληρωμένα γλωσσάρια που μας κουνούν το δάκτυλο για να μάθουμε να μην λέμε την Τουρκία παράνομο εισβολέα και τους εγκάθετους της Άγκυρας κατοχικούς ηγέτες οδηγούν, τελικά, στη μοιραία υποταγή: Σκύψε να περάσουμε και να αποδεχθούμε την ντε γιούρε διχοτόμηση με επικαλύψεις και μασκαράτα μιας ομοσπονδιακής δομής.

Με αυτούς τους εκφοβισμούς και την προσπάθεια να φορτώσουν στον λαό ενοχές πως δεν θέλει λύση, μας πιέζουν όχι μόνο να φορέσουμε την μπούργκα της αιχμαλωσίας, αλλά και τον ζουρλομανδύα της λήθης.

Αυτό ζητούν από τον λαό. Να ξεχάσει το παρελθόν, για να νομιμοποιηθούν σήμερα όσα κακά έγιναν τότε από την Τουρκία, με την ενοχή και συνενοχή των γνωστών ξένων δυνάμεων που μας ήθελαν το αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους.

Όταν ο Τραμπ δηλώνει φίλος και θαυμαστής του Ερντογάν και κλείνει τα μάτια στα νάζια του με τη Ρωσία. Όταν η Μέρκελ διασταυρώνει τα πυρά της με τον Γάλλο Πρόεδρο λέγοντας πως «η Τουρκία πρέπει οπωσδήποτε να παραμείνει στο ΝΑΤΟ» και υπόσχεται μεγαλύτερο μερίδιο στη συνεισφορά της Γερμανίας για «να βγει από τον αναπνευστήρα» η Βορειοατλαντική Συμμαχία, τι να περιμένουμε από μια νέα Πενταμερή; Κύπρος και Ελλάδα θα είναι μειοψηφία, ενώ οι υπόλοιποι θα χορεύουν στους ρυθμούς του ενός: της Τουρκίας.

Με μια Διεθνή Διάσκεψη, με την εκπροσώπηση των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, παρέχονται τουλάχιστον τα εχέγγυα να μην εκτροχιασθεί και άλλο το Κυπριακό από τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ».