Εν τη ενώσει η ισχύς, αλλά και η… λύση
Η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων της περιοχής, αλλά και χωρών όπως η Ιταλία και η Γαλλία, μετά το τουρκικό “άνοιγμα” στη Λιβύη, με σωστούς χειρισμούς μπορεί να μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα για ορθή, επιτέλους, λύση του Κυπριακού
“Παρκαρισμένο” στην άκρη, μέχρι τουλάχιστον το ερχόμενο καλοκαίρι, με καλή δικαιολογία την παράνομη εκλογική διαδικασία στα κατεχόμενα τον Απρίλιο, είναι το Κυπριακό. Παρά ταύτα, οι ραγδαίες εξελίξεις στην κυπριακή γειτονιά, την Ανατολική Μεσόγειο, διόλου ανεπηρέαστους αφήνουν τους όποιους σχεδιασμούς έγιναν, γίνονται ή σκέφτηκαν κάποιοι να κάνουν. Την ίδια, δε, ώρα τα όσα η Άγκυρα θέλει να κάνει στα κατεχόμενα εδάφη μεταφέρουν την πίεση είτε σε αυτούς στα κατεχόμενα που θέλουν ή δηλώνουν Κύπριοι, είτε ακόμη και σε κάποιους αξιωματούχους οργανισμών που έκλειναν τα μάτια τόσον καιρό και δεν έβλεπαν ποιος, πώς και πόσο βλάπτει τις προσπάθειες για νέο διάλογο.
Αγωγός ειρήνης…
Κατά παράφραση του τουρκικού “μότο” για το “νερό της ειρήνης” – όταν, δηλαδή, συνέδεσαν τα κατεχόμενα με αγωγό από την Τουρκία - ο αγωγός EastMed, για τον οποίο πέφτουν την ερχόμενη Πέμπτη οι υπογραφές, μπορεί, υπό συνθήκες, που χρειάζονται δουλειά, να μετατραπεί σε “αγωγό ειρήνης”. Η ισχύς της ένωσης δυνάμεων τεσσάρων χωρών της περιοχής (Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα, Ιταλία), ταυτόχρονα και παράλληλα με το εμφανές ενδιαφέρον και της Αιγύπτου, αλλά και την κινητοποίηση της Γαλλίας (βλέπε σχήμα 3+1 στο Κάιρο 4-5 Ιανουαρίου) δημιουργούν ένα μείγμα ή καλύτερα ένα θεμέλιο επί του οποίου μπορεί να οικοδομηθεί η αυριανή καλύτερη μέρα για την Κυπριακή Δημοκρατία.
Κανένα Ισραήλ, καμία Αίγυπτος και καμία από τις Ιταλία και Γαλλία (ευελπιστώ) δεν θα θέλει, την επόμενη μέρα μιας λύσης, η Τουρκία να κάνει κουμάντο στο νησί και μέσω του να ελέγχει ενεργειακές διεργασίες, όπως αυτές που εμπερικλείει ένας αγωγός τέτοιου μεγέθους, που θα θέλει να ανταγωνίζεται αγωγούς όπως ο Turkstream ή ο NordStream2.
Αυτό, βεβαίως, που είναι η μέγιστη προϋπόθεση είναι οι εν Κύπρω παροικούντες να μην πυροβολούν τα πόδια μας με ιδέες για αγωγό προς Τουρκία και να στηρίξουν αυτό το τεράστιο βήμα που κάνει η παρούσα Κυβέρνηση, έστω και αν διαφωνούν (και εμείς το ίδιο) σε πολλές άλλες πράξεις της. Οι υπογραφές της Πέμπτης στο Ζάππειο Μέγαρο είναι μεν σημαντικές, αλλά συνιστούν μόνο την αφετηρία και πρέπει η Λευκωσία να συνταχθεί στο πλάι του Ισραήλ που, παρά τις τεχνο-οικονομικές προκλήσεις του EastMEd, δεν διστάζει να επαναλαμβάνει ότι αυτός θα γίνει, γιατί είναι γεωπολιτική αναγκαιότητα. Και όταν κάποιοι μιλούν για συγκλίνοντα γεωπολιτικά και άλλα συμφέροντα μεγάλων κρατών, τότε ας δουν κατάματα τις εξελίξεις. Σημειωτέον πως ο αγωγός μάλλον χαίρει της θετικής αντίληψης και των ΗΠΑ, που πολύ θα ήθελαν, χωρίς γρόσι, να πολεμήσουν την περαιτέρω εξάρτηση της Ε.Ε. από τη Ρωσία, όπως αυτή αναφύεται από τον NordStream2, για τον οποίο η Ουάσιγκτον επέβαλε ήδη κυρώσεις.
Στο κάδρο και οι Τ/κ…
Σε αυτή την ευμετάβλητη και κρίσιμη χρονική συγκυρία για το σύνολο της Ανατολικής Μεσογείου υπάρχει ρόλος και για τους Τ/κ. Ίσως από τους πιο σημαντικούς, μάλιστα, καθώς θα καθορίσει ες αεί το μέλλον τους.
Όταν η Τουρκία μετατρέπει εν ριπή οφθαλμού (το ζήτησε τάχα και το ενέκριναν αυθημερόν) ένα εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο σε αεροπορική βάση για drones και μαχητικά, όταν η Τουρκία βάζει μπρος για μεγάλη ναυτική βάση στον κόλπο της Αμμοχώστου - ώστε να μπορεί να ελέγχει την περιοχή μέχρι τη Λιβύη την Τυνησία και την Αίγυπτο - τα δικά τους συμφέροντα πού πάνε; Και για ποια λύση μπορεί να μιλά κάποιος; Δεν θα έπρεπε ήδη να καταλάβουν ότι δεν είναι τα δικά τους δίκαια που υπερασπίζεται; Γι’ αυτό η παράνομη εκλογική διαδικασία του ερχόμενου Απριλίου μοιάζει με καυτή πατάτα. Γιατί, θα επιλέξουν μονοπάτι. Και παρά ο κ. Ακιντζί να ομιλεί συνεχώς για τη λύση - θεραπεία όλων των προβλημάτων -, καλύτερα θα είναι να το εννοεί όταν έρχεται η ώρα της κρίσης. Όταν επιλέγει τη μία θετική ψήφο σε όλα τα σώματα, για να μετατραπεί αύριο σε αχυράνθρωπο της Άγκυρας. Καλύτερο θα είναι να διαχωρίσει τις κατεχόμενες περιοχές από τους πολεμικούς σχεδιασμούς της…μητέρας πατρίδας και να δείξει τον σωστό δρόμο. Αυτό της πλήρους ανεξαρτησίας της επανενωμένης Κύπρου από φαινόμενα τύπου… Ερντογάν. Αλλιώς, η ιστορία θα είναι αμείλικτη για την τ/κ κοινότητα, που χάνεται χρόνο με τον χρόνο και αφομοιώνεται στις τουρκικές αγκάλες. Για τις οποίες, ας μου επιτρέψουν οι γνωστοί άγνωστοι που θα πλακώσουν με…επίθετα, δεν φταίει η ε/κ πλευρά που “δεν κατάφερε να λύσει το Κυπριακό”. Η αντίσταση δεν θέλει πάτρωνες, αλλά δύναμη και θέληση.
