Ο ρεαλισμός δεν αναιρεί τη λογική

Σε μερικά 24ωρα οι δείκτες των ρολογιών θα σημάνουν το έμπα του 2020, με τον πλανήτη να σχοινοβατεί σε έναν επικίνδυνο ακροβατισμό που κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει πού θα μας οδηγήσει. Η Κύπρος θα μετρά τον 46ο χρόνο ομηρίας και κατοχής εδαφών της από την Τουρκία.

Ανακαλώντας στη μνήμη κρίσιμες και επώδυνες στιγμές που έζησε ο λαός μας τα χρόνια που πέρασαν, τις πιέσεις και τους αφόρητους εκβιασμούς, τα απειλητικά δάκτυλα που ως πιστόλια σημάδευαν τον κρόταφό του αν δεν υπέκυπτε στο όνειδος, συνειδητοποιείς πως η δύναμη της λογικής είναι πιο ισχυρή από τον κακόβουλο ρεαλισμό. Όσες φορές οι άνθρωποι δοκίμασαν τα όριά τους και πήγαν κόντρα στο ρεύμα της κυρίαρχης «ρεαλιστικής πολιτικής», ανακάλυπταν πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Χαμένοι είναι μόνο εκείνοι που ενσπείρουν τον φόβο και επιμένουν να «καμουφλάρουν» το σκοτεινό, χθόνιο μονοπάτι προς την υποτέλεια.

Σήμερα επιστρέφουν κατακερματισμένες οι μνήμες άθλιων και αχρείων που απειλούσαν απροκάλυπτα και ωμά τον λαό μας αν απέρριπτε το σχέδιο Ανάν. Άλλοι εξαφανίστηκαν ή αφανίστηκαν, άλλοι αποδήμησαν εις Κύριον και άλλοι βγήκαν στη σύνταξη, με την ιστορία να τους ρίχνει στα μπάζα με προοπτικές ανακύκλωσης.

«Οι Ελληνοκύπριοι θα δεχτούν ισχυρές πιέσεις αν απορρίψουν το σχέδιο Ανάν, κάτι που δεν ευνοεί μια χώρα τουριστική όπως είναι η Κύπρος», απειλούσε ωμά και απροκάλυπτα ο τότε Επίτροπος για τη διεύρυνση της Ε.Ε. Γκίντερ Φερχόιγκεν. Έξι χρόνια αργότερα (το 2010) η Τουρκία τον ανταμείβει για τις «υπηρεσίες» του διορίζοντάς τον ως σύμβουλο των Τουρκικών Εμπορικών Επιμελητηρίων.

Ως εφιαλτικός αντίλαλος ελλαδικά Μ.Μ.Ε. κροτάλιζαν στους ρυθμούς της πολιτικής Σημίτη: «Έχουμε τα κότσια να πούμε όχι;» ρωτούσαν και ταυτόχρονα απαντούσαν, ως να τους αφορούσε η παράδοση του κυπριακού λαού στον πιο αδίστακτο εισβολέα. Άλλοι πάλι έγραφαν πως «Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν να κατοικίσουν σε άλλον πλανήτη ή να αλλάξουν τον πλανήτη». Σαν μαύρες κάργιες τριγυρνούσαν στα εγχώρια πάνελ για να πείσουν για τα ασύγκριτα μεγέθη της Τουρκίας και τη μόνη επιλογή που είχαν οι Κύπριοι να συμμορφωθούν στον πιο ταπεινωτικό ρεαλισμό. Δεν ήταν λίγοι που έτριβαν τα χέρια και προφήτευαν «ένα γιγάντιο κύμα υπέρ του «επώδυνου ναι». Ήταν, φαίνεται, και αυτοί ανάμεσα στους θαμώνες ξένων πρεσβειών που χρηματοδοτούσαν το «ναι».

Εκείνο το ανορθωτικό «Όχι» θα ακολουθεί πάντα τον λαό μας, ο οποίος τόλμησε και επέστρεψε πίσω τις ρουφιανιές στους αποστολείς τους, αφήνοντας άφωνους αφεντικά και τσιράκια που θέλουν τους λαούς υπόδουλους και γονατισμένους σε ξένους προστάτες.

Ένα κράτος και ένας λαός

Με τον νέο χρόνο, ο επικεφαλής του ΟΗΕ ενδέχεται να ξεκινήσει τις διαδικασίες για επανέναρξη των συνομιλιών μετά τον Απρίλη, καθότι στα κατεχόμενα -στο υποτελές μόρφωμα της Τουρκίας- θα διεξαχθούν εκλογές για τον νέο «πρόεδρο» ενός παράνομου καθεστώτος που καμιά χώρα στον κόσμο, πέραν της κατοχικής δύναμης, αναγνωρίζει. Και ο ΟΗΕ περιμένει το αποτέλεσμα αυτής της παρανομίας, σβήνοντας από τα δεφτέρια της μνήμης του τα δικά του ψηφίσματα.

Στα κατεχόμενα ελάχιστες μέχρι ανύπαρκτες είναι οι φωνές των Τουρκοκυπρίων που να εναντιώνονται στη συνέχιση αυτής της παρανομίας. Το κάθε κόμμα επέλεξε ήδη «στρατόπεδο» επιλογής, με την Τουρκία να επιστρατεύει τα πιόνια της, τα οποία κινεί για τη διαιώνιση της κατοχής ή σε μια διχοτομική λύση των δύο συνιστώντων κρατιδίων, με την ίδια να ελέγχει βορρά και νότο. Ο λαός μας στην πλειοψηφία του αυτό έχει κατανοήσει, γι’ αυτό και το αδιάψευστο κριτήριό του, καθώς και η λογική, τον οδηγούν σε μια νέα απόρριψη μιας πιθανής διευθέτησης τύπου Ανάν.

Εξακολουθεί ωστόσο να παραμένει αναπάντητο το ερώτημα γιατί μέχρι σήμερα κανένα κόμμα στις ελεύθερες ή στις κατεχόμενες περιοχές δεν έχει τολμήσει να κάνει το μεγάλο βήμα για τη συνένωση δυνάμεων Ε/κ και Τ/κ σε ένα κοινό μέτωπο πάλης για ένα κράτος με αφέντη τον έναν και κυρίαρχο κυπριακό λαό, ο οποίος υποφέρει εξαιτίας της τούρκικης κατοχής, κάτω από διαφορετικές αντίξοες συνθήκες.

Είναι η μόνη διέξοδος η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μια λύση χωρίς τον έλεγχο της Τουρκίας. Αυτός ο τόπος, που εδώ και δεκαετίες παίζεται στα ζάρια για τα συμφέροντα των ξένων, με την Τουρκία να εκβιάζει να επιβάλλει και να απειλεί, ανήκει σε όλους του νόμιμους κατοίκους του. Στα χέρια αυτών μπορεί να στηρίξει τη σωτηρία του.

Τα περί ενιαίου αμυντικού δόγματος

και ο μύθος της παρηγοριάς

Όσο και αν μας πικραίνει ή προκαλεί ποικίλα αισθήματα, το Κυπριακό κατά περιόδους χρησιμοποιήθηκε ως το πιόνι των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων για να «λύνει» εσωτερικά ζητήματα. Τώρα ακούγονται ξανά στην Κύπρο φωνές ιεραρχών και πολιτικών για την «επαναφορά» του ενιαίου αμυντικού δόγματος μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Φαίνεται πως η «ουρά στα σκέλια» και η πικρή γεύση από τα ρεζιλίκια στα Ίμια δεν τους έχουν προσγειώσει και επαναφέρουν τον μύθο της παρηγοριάς.

Τα ασύγκριτα μεγέθη μπορούν να ανατραπούν μόνο με διπλωματικούς ελιγμούς και όχι με ιαχές πολέμου και εξοπλισμούς. Με τη μέγιστη επίσης αύξηση συμμάχων, έστω και αν κάποιοι εξ αυτών συμπεριφέρθηκαν στο παρελθόν ως οι κακοί δαίμονες του λαού μας. Ένας λαός που συνειδητοποιεί ποιο είναι το καλό του με την ενότητα, μπορεί να φέρει ανατροπές.

Ο ΟΗΕ, από τον οποίον πολλοί αναμένουν πως θα μεσολαβήσει για μια δίκαιη λύση στο Κυπριακό, αποδεικνύεται είτε ως ο πολιτικός βραχίονας των ΗΠΑ είτε ως ένας ανύπαρκτος οργανισμός,ο οποίος δεν κατόρθωσε να ορθώσει ανάστημα και να αναχαιτίσει ξένες επεμβάσεις σε κυρίαρχα κράτη. Τώρα ούτε καν αναφέρεται στις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας, η οποία με τα μνημόνια που συνήψε με την κυβέρνηση Φαγέζ αλ Σάρατζ, η οποία ελέγχει μόνο την Τρίπολη, επιχειρεί να σβήσει από τον χάρτη την Κύπρο και άλλα νησιά της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τον ειδικό απεσταλμένο της κυβέρνησης της ανατολικής Λιβύης, Αρέφ Αλί Νάγιεντ, οι συμφωνίες Λιβύης - Τουρκίας «φαίνεται να θεωρούν ότι δεν υπάρχει Κρήτη, ότι δεν υπάρχει Κύπρος και αυτό είναι μια τεράστια γεωγραφική καταστροφή».

Αυτή τη γεωγραφική καταστροφή δεν την έχει αντιληφθεί ακόμα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ και αφήνει την Τουρκία ανεμπόδιστη να ξεκινήσει τη μηχανή για μια νέα στρατιωτική εισβολή στη Λιβύη.

Το 2020 επιφυλάσσει συμφορές αλλά και εκπλήξεις, που ίσως οδηγήσουν σε ανατροπές για την κατίσχυση ή καταβαράθρωση του διεθνούς δικαίου.