ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΚΑΚΟΥ Ο «ανάργυρος» ορθοπαιδικός (1924-1982)

Με την κάθοδό του στην Αμμόχωστο το 1961, μετά από σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο, κέρδισε την εμπιστοσύνη, όχι μόνον των συμπολιτών του, αλλά και ασθενών που ερχόντουσαν από ολόκληρο το νησί. Υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός μεταξύ των Τούρκων συμπολιτών του. Συνάδελφοί του θυμούνται, σήμερα, ότι λεωφορεία γεμάτα ασθενείς κατέφθαναν καθημερινά -ακόμη και από τη μακρινή Πάφο- στην «Κλινική Χατζηκακού» στην Αμμόχωστο. Έξω δε από την κλινική του και στη γύρω περιοχή, η εικόνα έμοιαζε με εμποροπανήγυριν, με μικροπωλητές να διαλαλούν τις πραμάτειες τους και οι ασθενείς να συναγελάζονται μεταξύ τους ώσπου να ‘ρθει η σειρά τους να εξεταστούν. Λέγεται ότι ο γιατρός Χατζηκακού μπορούσε να εξετάσει μέχρι και 200 ασθενείς σε μία μέρα!

Κατά την τουρκική εισβολή, το καλοκαίρι του 1974, μαζί με άλλους Αμμοχωστιανούς γιατρούς, εργάστηκε μερόνυκτα για να απαλύνει τον πόνο των τραυματιών συμπολιτών του. Ο γιατρός Χατζηκακού εθελοντικά εντάχθηκε σε ιατρικές μονάδες και υπηρέτησε σε προκεχωρημένες στρατιωτικές θέσεις, καθώς και στο πρόχειρο νοσοκομείο που στεγάστηκε στο ξενοδοχείο «Μάρκος» στην Αμμόχωστο και αργότερα στον καταυλισμό της Ορμήδειας, μέσα σε αντίσκηνο.

Με τη λήξη των εχθροπραξιών, εργάσθηκε ως στρατιωτικός γιατρός στην Εθνοφρουρά και βοήθησε στο Νοσοκομείο Λάρνακας. Τελικά εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Λάρνακα και η κλινική του στεγάσθηκε στο παλιό πατρικό σπίτι του Τάκη Λευκαρίτη, ο οποίος το παραχώρησε δωρεάν. Οι ασθενείς συνέχισαν να κατακλύζουν και τη νέα του κλινική και με τη βοήθεια του νεαρού ορθοπαιδικού Σέργιου Κ. Σεργίου συνέχισε με μεγαλύτερους ρυθμούς την προσφορά του - και, φυσικά, χωρίς οποιαδήποτε αμοιβή από τους πρόσφυγες συμπολίτες και συνεπαρχιώτες του, και όχι μόνο!

Βρήκε χρόνο να εμπλακεί στην πολιτική και να εκλεγεί βουλευτής Αμμοχώστου για δύο περιόδους, το 1970 με την Προοδευτική Παράταξη και το 1981 με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, εξασφαλίζοντας τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων απ' όλους τους άλλους υποψηφίους.

Κάπνιζε από πολύ μικρή ηλικία και είχε σακχαρώδη διαβήτη. Αυτοί οι δύο παράγοντες πιθανόν να συνέβαλαν ώστε, νέος ακόμα, να αρχίσει να έχει προβλήματα με την καρδιά του. Το 1969, σε ηλικία 45 χρονών, είχε το πρώτο έμφραγμα μυοκαρδίου. Νοσηλεύτηκε επανειλημμένα στα Νοσοκομεία Λάρνακας και Λευκωσίας με στηθαγχικά επεισόδια και κολπική μαρμαρυγή.

Δεν σταμάτησε, όμως, να εργάζεται με τους ίδιους ρυθμούς, αλλά και να καπνίζει. Δύο φορές έχασε τις αισθήσεις του μέσα στο χειρουργείο. Αρνήθηκε να μεταβεί στο εξωτερικό για αγγειογραφία και πιθανή εγχείρηση «bypass» των στεφανιαίων αρτηριών όταν του το υπεδείχθη στο Καρδιολογικό Διαγνωστικό Κέντρο στη Λευκωσία. Άφησε την τελευταία του πνοή ενώ εξέταζε ασθενή του, στις 3 μ.μ. την 11η Ιουλίου 1982.

Τα δύο του παιδιά ακολούθησαν τα βήματά του στην ιατρική, με τον Περικλή στην ορθοπαιδική και την Κλαίρη στην αναισθησιολογία.
Πηγή: «Κυπρίων ιατρών έργα, η ιατρική στην Κύπρο 1950 - 2015», του Λάκη Κ. Αναστασιάδη.
Εκδόσεις Εν Τύποις