Για μας, είναι αδιανόητο να δίνεται στην οποιαδήποτε Κυβέρνηση το δικαίωμα να πουλά κυβερνητική περιουσία. Αυτή ήταν η θέση μας και στην περίπτωση του οικοπέδου απέναντι από το ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ στη Λευκωσία Η Βουλή πρόσφατα -μετά από συζητήσεις που κράτησαν πέντε χρονιά και αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες- κατάφερε να ψηφίσει τροποποίηση του νόμου για το Ταμείο Αλληλεγγύης κατά τρόπο που να δημιουργεί την ελπίδα ότι τα θύματα της τραπεζικής καταστροφής του 2013 κάποια στιγμή θα αποζημιωθούν. Θυμίζω ότι το Ταμείο Αλληλεγγύης ήταν το παιδί του πανικού που κατέλαβε το πολιτικό σύστημα της χώρας, όταν είχε να αντιμετωπίσει την απόφαση του Eurogroup για την απομείωση των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Πριν φτάσουμε λοιπόν στην απόρριψη (την πρώτη φορά) του κουρέματος, ψηφίσαμε αυτό το νομοσχέδιο, που στόχο είχε να συλλέξει εισφορές από "πατριώτες" προς σωτηρία των τραπεζών που κινδύνευαν. Κάποιες θα ήταν εθελοντικές και κάποιες υποχρεωτικές, όπως συμβαίνει με την εισφορά για την άμυνα. Θα γίνονταν δηλαδή ένα bail out. Η Τρόικα απέρριψε την ιδέα και μας έμεινε το Ταμείο. Πολλοί -μεταξύ των οποίων και εγώ προσωπικά- προσπαθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια να μετατρέψουμε το Ταμείο αυτό σε ένα εργαλείο αποζημίωσης των παθόντων. Όλες οι προσπάθειες είχαν προσκρούσει στην άρνηση της Κυβέρνησης. Το θέμα ήταν ψηλά στην ατζέντα των προεδρικών εκλογών και έκρινε τη στάση των κατόχων αξιογράφων έναντι των βασικών υποψηφίων. Το γεγονός ότι τα τρία κόμματα της άτυπης κυβερνητικής συνεργασίας (ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ) έφεραν πρόσφατα πρόταση νόμου (όχι νομοσχέδιο) με την ολοφάνερη στήριξη της Κυβέρνησης, αποτέλεσε το κομβικό σημείο που έδωσε ώθηση στην -επιτέλους- αλλαγή του νόμου. Η πρόταση νόμου των τριών κομμάτων έχει πολλές αδυναμίες και κενά. Τα τρία κόμματα αρνήθηκαν να μελετήσουν καν τις τροπολογίες που καταθέσαμε, που θα βελτίωναν εν πολλοίς το νομικό πλαίσιο για το ταμείο. Η ευθύνη θα είναι δική τους για όλες τις ανωμαλίες που θα προκύψουν. Εμείς, πάντως, κάναμε το καθήκον μας και ψηφίσαμε τη πρόταση νόμου για το Ταμείο Αλληλεγγύης, όπως ψηφίσαμε και τη μέχρι σήμερα παραχώρηση πέραν των πενήντα εκατομμυρίων ευρώ. Δεν ψηφίσαμε όμως την πρόταση νόμου που προνοεί την εκχώρηση δεκατεσσάρων τεμαχίων κρατικής γης στο Ταμείο για να τα πωλήσει, έναντι υπολογιζόμενων εσόδων περί των 100 εκ. ευρώ. Υπάρχουν αρχές που δεν πρέπει να παραβιάζονται. Για μας, είναι αδιανόητο να δίνεται στην οποιαδήποτε Κυβέρνηση το δικαίωμα να πουλά κυβερνητική περιουσία. Αυτή ήταν η θέση μας και στην περίπτωση του οικοπέδου απέναντι από το ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ στη Λευκωσία (γνωστό ως οικόπεδο των Καταρινών).
Αν ξεκινήσουμε έτσι -έστω στο όνομα της πριμοδότησης του Ταμείου Αλληλεγγύης-, δεν ξέρω πού θα καταλήξουμε τελικά. Εμείς επιμένουμε στη θέση αυτή. Δεν μπορεί η Κυβέρνηση να παραχωρεί σε ένα Ταμείο το δικαίωμα να πουλάει την κυβερνητική περιουσία. Η Κυβέρνηση έβαλε μπροστά τα θύματα της κρίσης, για να ανοίξει την πόρτα της ιδιωτικοποίησης της κρατικής περιουσίας. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που στήριξαν αυτήν την πολιτική, φέρουν τεράστια ευθύνη.
Καταψηφίσαμε τον νόμο που επιτρέπει το ξεπούλημα της κρατικής γης. Τα 100 εκατομμύρια, που υποτίθεται ότι θα πάρει το Ταμείο από την εκποίηση των 14 «φιλέτων» οικοπέδων, μπορούν να συγκεντρωθούν διαφορετικά με βάση την απλή αριθμητική: Αντί 25 εκατομμύρια τον χρόνο εισφορά της Κυβέρνησης στο Ταμείο, αρκεί να δίνονται 40 εκατομμύρια κάθε χρόνο για να συμπληρωθεί το ποσό αυτό τα επόμενα 6 χρόνια.
Κάτι τέτοιο θα το ψηφίζαμε όλοι ευχαρίστως. Αντ’ αυτού, ξεπουλά κρατική γη, δίνει υπεραξία σε ιδιωτικές περιουσίες, δίνει πρόσβαση σε δημόσια οδό σε περίκλειστα ιδιωτικά τεμάχια κ.λπ., κ.λπ. Δηλαδή, κάποιοι θα κάνουν κέρδη εκατομμυρίων πάνω στη ράχη των θυμάτων για 100 εκ., που αμφιβάλλω αν θα εισπραχθούν, τελικά, με βάση τις σημερινές τιμές της αγοράς, αλλά και τον κίνδυνο ενός καρτέλ των developers. Οι οποίοι, ας σημειωθεί, θα αγοράσουν τα φιλέτα σήμερα (άντε, ίσως σε ένα χρόνο), ενώ οι άνθρωποι αυτοί -τα θύματα- θα περιμένουν να συμπληρωθούν 300 εκατομμύρια πριν αρχίσει η ροή των «αποζημιώσεων», δηλαδή τουλάχιστον σε 6 χρόνια (με τον ρυθμό των 25 εκατομμυρίων τον χρόνο) και εάν.... Δηλαδή, αυτό που έκανε η Βουλή είναι μάλλον ένα Ταμείο Αλληλεγγύης στους developers, παρά στα θύματα της τραπεζικής κατάρρευσης. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΔΙΚΗΣ Πρόεδρος Κινήματος Οικολόγων - Συνεργασία Πολιτών
