Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όσο κρίθηκε αναγκαίο να κρατηθεί και ενισχυθεί ο τραπεζικός τομέας με δισεκατομμύρια ευρώ, άλλο τόσο είναι αναγκαίο να επανιδρυθεί ο Συνεργατισμός, το μέγιστο, επαναλαμβάνω, κοινωνικό επίτευγμα των Κυπρίων
Η υπόθεση Συνεργατισμός μπορεί να αντικρισθεί σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι το πώς και γιατί φτάσαμε στο σημείο της διάλυσης του Συνεργατικού Κινήματος. Ενός Κινήματος που έζησε πάνω από έναν αιώνα και δίκαια χαρακτηρίζεται ως το μεγαλύτερο κοινωνικό επίτευγμα του κυπριακού λαού. Ενός Κινήματος από το οποίο ευεργετήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Κύπριοι απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα σε ολόκληρη την Κύπρο. Ενός Κινήματος, που ιδιαίτερα πρόσφερε πολλά σ' εκείνους οι οποίοι είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη, αντιμετώπιζαν τις μεγαλύτερες δυσκολίες.
Στήριξε, κατά κυριολεξία, την ύπαιθρο και τον αγροτικό κόσμο κατ’ αρχάς, και τον βοήθησε να ξεφύγει από την ανέχεια, να ορθοποδήσει και να βιώσει πραγματικά ένα καλό επίπεδο ζωής. Να δημιουργήσει και να αναπτυχθεί παραγωγικά και να βοηθήσει με τη σειρά του το σύνολο της κυπριακής οικονομίας και του λαού.
Ανύψωσε πέρα από το βιοτικό και το μορφωτικό επίπεδο του αγροτικού κόσμου, που οδήγησε στην ανάκτηση της αξιοπρέπειάς του. Βοήθησε τα μέγιστα στο να κρατηθεί ζωντανή η ύπαιθρος και να συρρικνωθεί η αστυφιλία. Πέρα από τον αγροτικό κόσμο, προϊόντος του χρόνου βοήθησε και στήριξε και άλλες κοινωνικές τάξεις και στρώματα.
Στην άνθησή του ο Συνεργατισμός επεκτάθηκε και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, πέραν της αγροτικής οικονομίας και των εργασιών τραπεζικής υφής. Δυστυχώς, στο τέλος της ημέρας κατέρρευσε. Το πώς και γιατί οδηγήθηκε σ' αυτό το αποτέλεσμα περιγράφεται επαρκώς τόσο στην Έκθεση Σταυρινάκη του 1980, όσον και στην πρόσφατη της τριμελούς επιτροπής των κ.κ. Αρέστη, Χαραλάμπους και Γεωργίου.
Αυτό είναι, όμως, το ένα επίπεδο. Το οποίο συζητήθηκε, συζητείται και θα συζητηθεί ακόμα. Αυτά όλα, όμως, περιγράφουν το παρελθόν και το τραγικό αποτέλεσμα μια αξιοθαύμαστης και πολύχρονης πορείας.
Πέραν του πιο πάνω επιπέδου, όμως, υπάρχει και ένα άλλο. Αυτό το οποίο διεμήνυσε η πορεία χιλιάδων συμπατριωτών μας το βράδυ της Τετάρτης που μας πέρασε. Αυτό το οποίο αφορά το μέλλον. Την πιθανότητα και δυνατότητα της αναγέννησης του Συνεργατικού Κινήματος. Της δημιουργίας ενός νέου υγιούς Συνεργατικού φορέα. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, κάτι τέτοιο φαντάζει πολύ δύσκολο. Πολύ δύσκολο μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Σε μια χώρα όπου ο τραπεζικός τομέας έχει υποστεί φοβερά πλήγματα και που κρατήθηκε ζωντανός χάρις στις μεγάλες θυσίες των Κυπρίων πολιτών και ιδιαίτερα των εργαζομένων αυτού του τόπου και ο οποίος τραπεζικός τομέας έχει ακόμα δρόμο μπροστά του για να καταστεί ασφαλής.
Γι’ αυτόν τον λόγο και διότι σήμερα ουσιαστικά δεν υπάρχει κυπριακής ιδιοκτησίας Τράπεζα, όπου οι ανάγκες όλων εκείνων τους οποίους εξυπηρέτησε ευθύς εξαρχής ο Συνεργατισμός βρίσκονται εδώ και έξι χρόνια στην πλέον δύσκολη φάση της πορείας του, η γέννηση ενός νέου υγιούς Συνεργατισμού δεν είναι μόνο κατορθωτή, αλλά και αναγκαία.
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, πέρα από τη βούληση της βάσης της κυπριακής κοινωνίας, επιβάλλεται και η αρωγή της Πολιτείας. Των θεσμικά εντεταλμένων από τον λαό που τους εκλέγει να τον υπηρετούν και να προάγουν τα συμφέροντά του. Δηλαδή, τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, κατ’ επέκτασιν, και τους φορείς εκείνους οι οποίοι αποτελούν προέκτασή τους.
Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όσο κρίθηκε αναγκαίο να κρατηθεί και ενισχυθεί ο τραπεζικός τομέας με δισεκατομμύρια ευρώ, άλλο τόσο είναι αναγκαίο να επανιδρυθεί ο Συνεργατισμός, το μέγιστο, επαναλαμβάνω, κοινωνικό επίτευγμα των Κυπρίων.
Η επανίδρυση του Συνεργατισμού, πέρα από τη χρησιμότητά του σε πιστωτικό και κοινωνικό επίπεδο, θα είναι και μια ευγενής πρόκληση για την κυπριακή κοινωνία και Πολιτεία. Κίνητρο δημιουργικότητας και διαδικασία συσπειρωτική της κοινωνίας μας και δημιουργίας ενός κοινού στόχου για όλους μας τόσο αναγκαίου αυτές τις μέρες της πλήρους απογοήτευσης, σύγχυσης και πολυκερματισμού. Να στοχεύσουμε, ως κοινωνία, σε κάτι μεγαλόπνοο και καλό. Κάτι εξαιρετικά σημαντικό και κοινωφελές.
