Η θεωρία της Τουρκίας περί εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας, ενορχηστρωμένη εκ του μακρινού 1963, φαίνεται πως, μέσα από έναν σκοτεινό, υπόγειο δρόμο, έχει εισβάλει, και καθιζάνει νοσηρώς, στο πολιτικό ασυνείδητο μερικών και στην ημεδαπή.
Δεν την υιοθετούν, βεβαίως, αυτούσια μέσα στο τουρκικό εξαλειπτικό αφήγημα, ωστόσο, την υπονοούν, ως ένα πρωθύστερο ακολούθημα της μη λύσης του Κυπριακού.
Ο «λυσίφιλος» οίστρος τους -λύση εδώ και τώρα, ό,τι και να ’ναι- τείνει να διαλάβει εσχατολογικές και κρισεολογικές διαστάσεις, αφού η μη επίτευξη λύσης, διακηρύττουν, θα σημάνει οριστικά το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, σφραγίζοντας τη σύντομη τραγική ιστορία της.
Μέσα σ’ αυτό το σχεδόν υστερικό παραλήρημα, η Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραπαίει ως ένας πεισιθάνατος ασθενής, που, κατά κάποιον τρόπο, ήδη έχει εισέλθει στην πορεία της ιστορικής του εξαφάνισης.
Γι’ αυτό, δεν έχει καμιά σημασία το γεγονός ότι συνεχίζει να λειτουργεί ως Κράτος που μεριμνά για το παρόν και το μέλλον του. Δεν έχουν καμιάν απολύτως σημασία οι συμμαχίες με άλλα κράτη (ίδε Ισραήλ, Αίγυπτος, Γαλλία κ.λπ.), η προσπάθεια γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής της αναβάθμισης, η εδραίωσή της ως πυλώνα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, η μετατροπή της σε γέφυρα συνεργασίας της ΕΕ με τις χώρες της Μέσης Ανατολής, οι ενεργειακοί της σχεδιασμοί και η μετατροπή της σε κόμβο ενεργειακής ασφάλειας, κ.λπ., αφού όλα αυτά δεν γίνονται με... γνώμονα τη λύση, ή δεν φέρνουν ακόμη πιο κοντά τη λύση.
Αυτή η στάση διαφαίνεται εντόνως, τελευταίως, στις δηλώσεις του ΓΓ και στελεχών του ΑΚΕΛ, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να αποδομήσουν, πολιτικά, τις προβαλλόμενες, από την Κυβέρνηση, ως «επιτυχίες» της εξωτερικής της πολιτικής, επισείουν, διαρκώς, το «στοιχειωμένο» γεγονός της μη λύσης, για να πουν ότι όλα αυτά δεν έχουν καμιάν απολύτως σημασία, αφού ευρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα της μη λύσης, άρα της οριστικής καταστροφής.
Αυτή η σχεδόν μανική καταστροφολογία, ασυνείδητα, προφανώς, παραλαμβάνει το αφήγημα της έκλειψης της Κυπριακής Δημοκρατίας για να το προβάλει στο μέλλον, αφού ήδη, το κυπριακό κράτος, πρέπει να θεωρείται εκλιπόν, καθώς δεν πράττει όσα πρέπει να πράξει για να επιλύσει το κυπριακό πρόβλημα. Και ενάντια σ’ αυτό, είναι και όλα όσα μετέρχεται για να διασφαλίσει την ύπαρξή του στην «επερχόμενη για αιώνες βαρβαρότητα».
